[848] www.mary-weasley-story.blogspot.com

opowiadanie Davida

Doszłam po miesiącu do wniosku, a także po tym, że poprzednią wersje oceny straciłam (padłmi twardy dysk), że podaruję sobie kryteria i opisowo zajmę się Twoim blogiem, a potem przydzielę punkty.

Zacznijmy od adresu. Jest tak przeraźliwie porywający, że nie dość, że zapominam go po pięciu sekundach, to na dłużej też nie zapada mi w pamięć mimo swojej irytującej długości, a nawet w pewnym momencie wypadło mi z głowy, gdzie mam tego adresu szukać (bo go zmieniłeś, a ja ‒ leniwa ‒ nie poprawiłam w kolejce). Bardzo nie lubię tego adresu. Ze względów praktycznych też nie jest najlepszy, bo te trzywyrazowe od razu minus łapią za to, że są za długie. Kolejny problem to brak sensu w tym zlepku trzysłownym, bo imię i nazwisko z dopiskiem „story” nie oznacza „historia Mary Weasley” w tłumaczeniu. Jeśli taki był zamysł, zgubiłeś gdzieś gramatykę angielską.

Szata graficzna mnie nie powala. Wybrałeś sobie jakiś szablon blogspotowy i do nagłówka wrzuciłeś całkowicie niepasujący przede wszystkim kolorystycznie nagłówek. Jak możesz taki szary położyć obok takiego beżowego?! Jak możesz do takiego nagłówka nagle wyskoczyć z chropowatym, „piaskowym” beżowym tłem z ptaszkami na samej górze, które nie wiem już nawet, co mają symbolizować? Jak możesz do tego wszystkiego zostawić pomarańczowe i rude linki?! To przechodzi moje pojęcie. Najgorsze jest to, że tu nie ma jakiejś totalnej Teksańskiej Masakry Piłą Mechaniczną 37, ale ten brak estetycznego dopasowania razi chyba jeszcze bardziej. Proponuję Ci wybrać szablon „Prosty”, a z wszystkich możliwości postawić na ostatnią ‒ cała biała strona. W nagłówku zostaw swój obrazek z Mary, możesz ewentualnie dopasować tło zewnętrzne tak, aby było w tym samym odcieniu co nagłówek. Linki również przekoloruj na „nagłówkowy” odcień szarości, zwykłe czcionki polecam zrobić grafitowe. Postaraj się również zmienić szerokość strony tak, aby pasowała wielkością do nagłówka.

W dodatkach zaszczyciłeś nas dwoma linkami ‒ jednym do Szczerych i Sprawiedliwych, drugim do czytanego przez Ciebie bloga. „O sobie”, które udostępniłeś pod archiwum, prezentuje nic. Bo dla mnie linki do Twoich innych blogów to nie jest informacja o Tobie. Ugryź się z czymś takim i uchyl rąbka tajemnicy, to nie boli.

Boże, właśnie usłyszałam suchara: życzymy Agnieszce (dop. Radwańskiej), żeby to nie był Wimbledon, a Winbledon. *to boli, boli, boli*

Wracając, właściwie nic tu nie masz. Nie wiem nic o Tobie, nie wiem nic na temat Twojego opowiadania poza samym tekstem… Smutno tu trochę. Możesz wyznawać zasadę, że na blogu powinien znajdować się sam tekst, nie bronię, ale osobiście uważam, że tu pusto i przez to niechlujnie. Bo gdybym miała postawić na to, czy ten brak czegokolwiek jest przypadkowy, czy specjalny, raczej zdecydowałabym się na to pierwsze.

Przejdę już do samego tekstu. Na razie jeszcze nie zajrzałam sobie do moich notatek, ale ogólnie mogę Ci powiedzieć, że wrażenia po tekście miałam okropne. Nie będę Ciębawić jakimiś eufemizmami, pięciu lat nie masz. Powiem Ci po prostu konkretnie, co wyszło Ci kiepsko, a potem wytłuszczę dobre strony. Zostawiam je na koniec, bo pod koniec czytania będziesz już bardziej zmęczony i sądzę, że lepiej się poczujesz, kiedy na świeżo zostaniesz w większej mierze z dobrymi stronami.

*właśnie zmiażdżyłam palcami jakiegoś żuka i została mi na palcu jego nóżka, FUUUU*

Dobrym wstępem do historii nie grzeszysz. W sposób mało prawdopodobny i w atmosferze momentami tak kiepskiego napięcia, że aż zastanawiałam się, czy to nie groteska, przedstawiłeś diametralną zmianę psychologiczną najczarniejszego bohatera sagi o Harrym Potterze. W prologu spotykamy się z potknięciem językowym na potknięciu językowym (np. Przy oknie stała dziesiątka zakapturzonych postaci, którzy spojrzeli się […] ‒ które) i z nadużyciem wielokropka, którym chyba chciałeś zrekompensować brak napięcia, a poza tym masz tu problem z schematycznością gramatyczną. Prawie każde zdanie zaczynasz od „gdy”.

Dużym błędem, jaki popełniłeś, była chęć zmiany charakteru postaci na przestrzeni półtorej strony A4, który Rowling kształtowała przez siedem części. Przykro mi, ale ja nie kupuje Twojego „kochającego”, „potrzebującego miłości” Voldemorta. Przeżyłam już wiele rzeczy (nawet trójkąt Severus-Voldemort-Potter), ale Voldemort, który ni z tego, ni z owego uznaje, że KOCHA SWOJA MATKĘ? Facet, który jej nienawidził, który był tak zły, że dla hecy wyżywał się na znajomych dzieciach, z którymi mieszkał w sierocińcu? Albo: „nawiedziła go nowa myśl: chciałbym być zakochany”. Kurczę, kolego, Rowling wykreowała Voldemorta na faceta, który gardzi wszystkim, co ludzkie, chce uciec nawet od śmierci, a Ty mi tu nagle wyskakujesz z tym, że on ma ochotę się zakochać? A może mam uwierzyć w to, że użył on słowa „dziękuję”, czy że została mu przepowiedziana miłość (i w tym momencie jestem w stanie przepowiedzieć przyszłe wydarzenia w Twoim opowiadaniu: Mary będzie ukochaną Voldemorta, ołjejeje)?

W pierwszych rozdziałach razi brak opisów, zapychanie miejsca (634284 razy przedstawiany ten sam schemat listu, choć wystarczyło potem tylko zaznaczyć, że inni też list podostawali; motyw wrzucania do rozdziału angielskich tekstów piosenek, których większość i tak nie rozumie; sytuacja, w której przydzielano uczniów do domów, a Ty na miliard stron wypisywałeś w formie kolejnych dialogów, gdzie dane, nawet nieważne, postacie się podostawały), zbyt dużo dialogów, które właściwie nie wnoszą do historii nic, nie niosą ze sobą żadnej treści, nie przedstawiają charakteru postaci ani jej sposobu wypowiadania się. Często są bardzo sztuczne. Denerwująca jest też Twoja maniera wrzucania wszędzie wielokropka, który ma sygnalizować, że wszyscy mówią, przeciągając i ściszając jednocześnie ostatnie słowo, co ma nadać takiego wspaniałego nastroju. W gruncie rzeczy mam przez to wrażenie, jakby jedna osoba ciągle prowadziła monolog, a Ty jakbyś miał problemy z tworzeniem napięcia w tekście poprzez dobór odpowiednich słów, zatem wysługujesz się wielokropkiem.

W kolejnych rozdziałach język wciąż jest prosty, zdarzają się powtórzenia lub bazowanie w kółko na tych samych słowach (głównie problemy z czasownikami). Opisy zdarzają się, ale są znikome, a język, którym się posługujesz, wcale ich nie ubarwia. Właściwie opierają się na: „X zrobił to, uśmiechnął się tak, zamachał takimi włosami, potem X poszedł tak, X usiadł, X się podrapał, X mrugnął, X…” ‒ ciągle prawie same czasowniki. Kiedy bierzesz się za opis danej rzeczy, raczej określasz ją za pomocą jednego, dwóch przymiotników i myślisz, że to starczy. W dodatku są to przymiotniki całkowicie neutralne, które nie pomagają mi w wyobrażeniu sobie danego przedmiotu. Staraj się zobaczyć za każdym razem daną rzecz wszystkimi zmysłami: zastanów się, czy ma charakterystyczny smak lub zapach, jaki ma kolor czy fakturę, jaki kształt, a może wydaje jakiś dźwięk? Używaj określeń konkretyzujących, które powiedzą nam coś o tym konkretnym przedmiocie, a nie takich, które można dopasować do jakiegokolwiek przedmiotu.

Przez najbliższych kilka rozdziałów najbardziej przeszkadzała mi główna bohaterka. I to nie w sposób taki, w jaki mogłaby mi pozytywnie przeszkadzać. Mówi się, że wywoływanie negatywnych emocji jest dobre, bo to oznacza, że bohater wywołuje jakieś emocje. Ale nie, tutaj problem leży głębiej. Mnie nie irytowała postać jedenastoletniej Mary, gdyż nigdy o takowej nie słyszałam, mnie irytowało to, jak tę postać wykreowałeś. Jeśli nie umiesz się wczuć w dziewczynę (bo potem i przy innych postaciach zauważyłam, że problem nie leży w wieku), to NIE RUSZAJ ŻEŃSKICH POSTACI, a przynajmniej nie w tak dużym stopniu, nie wybieraj ich na głównego bohatera. A już tym bardziej nie bierz się za jedenastoletnie dziewczynki, bo nie powiesz mi, że jedenastolatka na luzie wyskakuje z „Zawsze uważałam, że w rodzinie nie powinno być żadnych sporów i kłótni”. Dodam jeszcze, aby potem się już nie rozwodzić, że wykreowanie jej na jedenastoletni postrach złych charakterów, który nie potrafi sobie poradzić ze swoimi emocjami, ale w idealny sposób radzi sobie z emocjami i problemami innych, nawet sześć lat starszych, raczej nie pomógł Ci w uwiarygodnieniu bohatera. Właściwie dziewczyna jest cała do przebudowy: aktualnie nie wiem nawet, jak wygląda, a z jej cech pamiętam tylko to, że była wyjątkowa, jej brawura (bo odwagą tego nie nazwę, wybacz) podnosiła na duchu całą szkołę, a wielokrotnie nawet potrafiła obronić ludzi (mając jedenaście lat) przed siejącą grozę siódmoroczną Bellą.

Niedogodnością dla osób, które nigdy nie przeczytały Harry’ego Potter’a, na pewno stanie się brak podstawowych informacji o Świecie Czarodziejskim w Twoim tekście. Nie opisujesz wnętrz, nie charakteryzujesz niczego nowego, nieznanego dla wszystkich pierwszorocznych (zwłaszcza z mugolskich rodzin) i osób, które książek pani Rowling nie czytały.

Śmieszny do tego stopnia, że nie mogę o tym nie wspomnieć, jest motyw asystenta dyrektora: uczeń władający szkołą? Mało prawdopodobne. Właściwie: W OGÓLE nieprawdopodobne.

Jeśli chodzi o zachowania postaci w ogóle, na początku historii nie dość, że nie można ich rozróżnić podczas dialogu (wszyscy mówią w ten sam sposób), to jeszcze osoby jedenastoletnie i siedemnastoletnie wypowiadają się tak samo (taki sam poziom poruszanych tematów, taki sam poziom słownictwa etc.), nie ma rozróżnienia problematycznego ze względu na wiek.

Kolejna przerażająco śmieszna rzecz to myśl, że ludzie nie umieją ze sobą rozmawiać, a Mary to jakiś wybawiciel, który rozwiązuje problemy każdego. Problem z Bellą? Rozwiąże go Mary. Problem z Remusem? Rozwiąże go Mary! Molly pokłóciła się z Arturem? Nie, nie wyjaśnią tego między sobą, nie porozmawiają, bo chyba, kurna, nie potrafią, w końcu mają jedyne siedemnaście lat, ale ich problem rozwiąże JEDENASTOLETNIA MARY, TAK! Nasza dojrzała od urodzenia wolontariuszka, która w wieku jedenastu lat jest znawczynią wszystkich kobiecych zachowań.

Odniosę się jeszcze do wplatania tekstu piosenki do rozdziału. O wiele efektowniejszy był sposób z rozdziału czwartego, w którym to cytowałeś kawałek piosenki w formie dialogu, po czym opisywałaś, co dana osoba robiła podczas śpiewania. Niestety jest to sam w sobie element niekanoniczny. Rowling zawsze wymyślała czarodziejskie kapele i czarodziejskie teksty piosenek, całkowicie odcięła mugolski rynek muzyczny od istot magicznych. Poza tym… opisujesz historię osób urodzonych w okolicach lat pięćdziesiątych dwudziestego wieku, a śpiewają oni kawałki piosenkarki, która zaczęła swoją karierę muzyczną prawie sześćdziesiąt lat później.

Jeden problem, który można uznać za szczególnie problematyczny i nieznikający w przyszłych rozdziałach, to kicz. Ze względu na brak wiarygodności psychologicznej postaci i właściwie Twoją nieumiejętność stworzenia bohatera, który wywołałby we mnie jakiekolwiek emocje, sięgasz po motyw tworzenia mrożących krew w żyłach sytuacji w opowiadaniu. I tak na przykład nie opiszesz czegoś smutnego normalnie, rzeczywiście, nie, Ty musisz otrzeć się o te najbardziej banalne, proste do ruszenia, „masowe emocje”, na przykład: „Stwierdziliśmy, że dla bezpieczeństwa Fabiana i Gideona powinniśmy się rozstać… Jednak on przyrzekł, że nigdy o mnie nie zapomni i będzie na mnie czekać… do końca swych dni…” Na marginesie, chyba bym się porzygała tęczą, gdyby mi coś takiego facet powiedział. W każdym razie, w tych trzech zdaniach zawarłeś najgorsze z możliwych elementy kultury masowej. Ideał miłości: nie pokonają jej przeciwieństwa, ale będzie mimo tego trwać. Co tam trwać, BĘDZIE DO KOŃCA JEGO DNI. Jakie słodkie, ckliwe i najłatwiejsze do wywołania wzruszenie. I jeszcze ten element grozy, bo przecież niczym Romeo i Julia napotkali na swojej drodze przeciwności, które nie pozwoliły ich kwiecistej i nieskazitelnej miłości wzrastać. Halo, lokaj, gdzie kolejna paczka chusteczek higienicznych?!

I tu napotykamy sedno sprawy: to opowiadanie jest do bólu płytkie. Problemy bohaterów to dosłownie: „wszyscy uczniowie się bali się jej. Przed zemstą nikt nie mógł się uchronić”. Piszesz o rzeczach, których nie znasz (chociażby ciąża). Piszesz o bohaterach, w których nie umiesz się wczuć. Wcielasz się w jedenastoletnią dziewczynkę i tworzysz z niej superbohaterkę o psychologii piętnastoletniego faceta. Jakiekolwiek dobre motywy niszczysz przez kiepskie słownictwo i kulejącą stylistykę, przez kolejne kiczowate elementy, przez kolejne absurdalne zachowania bohaterów, aż w końcu człowiek się zaczyna zastanawiać, czy Ty to piszesz na serio, czy to następna prowokacja.

Mało prawdopodobne są też sceny, w których Artur zostaje torturowany przez Bellę. Są pewne granice wytrzymałości siedemnastolatka, a Ty je przekroczyłeś już gdzieś w okolicy dwunastu Crutiatusów rzuconych jednocześnie.

Wrócę jeszcze do wspomnianego gdzieś w nawiasie motywu ciąży. Rozmowa dziewczyn o seksie wyszła Ci tak śmieszna, że aż podzieliłam się nią w klasie – ryłyśmy dobrych kilka minut. Znów unaocznia się to, o czym już mówiłam: nie znasz kobiet, nie umiesz się w nie wcielić, a starasz się wczuć w ich problemy i jeszcze próbujesz opisać ich rozmowę o kobiecych problemach. Tu nawet nie ma mowy o doborze złych słów czy problemie technicznym. Sednem jest to, że kobiety tak nie rozmawiają i już. Ale weźmy pod lupę kwestie techniczne: Molly dowiaduje się od pielęgniarki, że jest w ciąży. Pielęgniarka ją po prostu puszcza dalej na lekcje, jakby to była codzienność, jakby co druga uczennica przychodziła do niej zaciążona. W dodatku nie informuje o zaistniałej sytuacji ani dyrektora, ani rodziców dziewczyny. Hę?!?!?

Bella coraz bardziej zaczyna przypominać z zachowania rozszalałego mordercę. To co mnie dziwi i jest według mnie nieracjonalne, to brak reakcji nauczycieli na zaistniałe sytuacje lub też ich rzekoma niewiedza o nich. Poza tym robisz z Belli taką heterę, a wielokrotnie jest powstrzymywana przez jedenastolatkę lub jedenastolatka (teoretycznie, bo ten ją potem przepuszcza), a z drugiej strony, gdy przychodzi do rodzinnego domu, pyta skrzata o pozwolenie na wejście do domu.

Dalej znów rzucasz się w wir tendencyjności. Białe jest białe, a czarne jest czarne: wszyscy Gryfoni są dobrzy, a Ślizgoni źli. Poza tym: Mary popada w depresję i oczywiście jedynym słusznym sposobem na okazanie tego to zaprzestanie jedzenia oraz spania i urwane kontakty z przyjaciółmi.

Z przykrością stwierdziłam po kilku rozdziałach, że z czasem nie robi się lepiej (warsztatowo pozostajesz na wciąż tym samym, niskim poziomie), a coraz bardziej umiera fabuła. Facet zabijający się dla dobra swojej dziewczyny, a potem podróż po niego w zaświaty... to chyba nie na moją głowę.

Wymieszanie kilku światów (Eragon, Narnia etc.) to ciekawy pomysł, jeśli zabierzesz się za niego poważnie, a nie w jednym rozdziale zaczniesz pisać o wszystkim na raz, a doprawiasz to Aslanem-Chrystusem, Synem Ojca Wszechmogącego.

Kolejne rozdziały tylko utwierdziły mnie w przekonaniu, że Twoi bohaterowie są całkowicie nielogiczni i pozbawieni podłoża psychologicznego, gdy najpierw wypędzona i pokonana przez jedenastolatkę Bella ucieka z Hogwartu, aby parę miesięcy później skutecznie Mary zastraszać i powodować u niej depresję.

Po dwudziestu pięciu rozdziałach słownictwo wciąż jest przeciętne, opowiadanie nie niesie ze sobą nic głębszego, bohaterowie wciąż nie mają w sobie nic, poza cząstkowymi (znalazły się może trzy, cztery) opisami wewnętrznymi. Generalnie właściwie: brak opisu emocji, brak opisów w ogóle, te co są ‒ strasznie płytkie i nietrafiające do wyobraźni. Wciąż ciągnie się za Toba jak smród nieumiejętność wczucia się w postacie i pisanie o problemach, których nie znasz. Kicz to wciąż Twoja baza. Jakoś nie zapowiada się na poprawę.

Poza kiepsko ujętym motywem połączenia kilku światów, nie ma tu nic oryginalnego ani nic oryginalnie ujętego. Akcja toczy sie tak szybko, że nie ma czasu na opisy. Nastoju wciąż brak. Nie zaznaczasz upływu czasu, ewentualnie czasem, rzadko – za rzadko! Pilnuj tego czasu, bo po różnych wskazówkach miałam nie raz wrażenie, że Ci się czasem on gubi.

Często piszesz np. „szóstoklasiści” zamiast „szóstoroczni”.

Pojawia sięteż problem zgrzytu czasowego: Jeżeli Mary jest w wieku Lily, Syriusza i Jamesa, nie jest możliwe, aby w jednym momencie przebywała w Hogwarcie w celach naukowych razem z Molly, gdyż ta jest od niej dziesięć lat starsza. Bellatriks jest natomiast rok młodsza od Molly, zatem dziewięć lat starsza od Mary, więc również nie mogły podejmować nauki w Hogwarcie równocześnie.

Plusów będzie niestety znacznie mniej.

Spodobał mi się irracjonalizm Voldemorta, który idealnie oddawał tę jego część natury.

Nie wiem, czemu bawisz się w jakieś pseudowzniosłe wypowiedzi, które wciskasz w usta Mary, skoro bardzo dobrze i naturalnie wychodzą Ci przepychanki słowne. Wykorzystaj to, może do napisania opowiadania o bardziej komediowym charakterze?

Cieszę się,że nie zapomniałeś o takim szczególe jak Wierzba Bijąca, która została posadzona specjalnie dla Remusa.

Dobrze wychodzi Ci sposób zapisu jąkania się postaci.

Kilkakrotnie spodobał mi się opis emocji Mary: w momencie jej przemyśleń o Remusie (dobrze poradziłeś sobie z doborem słów i z wiarygodnością emocjonalną) oraz gdy miała wątpliwości, czy powiedzieć o wszystkim Dubledorowi, czy nie.

Godna pochwały jest kreacja Albusa ‒ w paru zdaniach i wypowiedziach zawarłeś te bardziej powierzchowne cechy jego charakteru. Ująłeś idealnie jego zachowania i pokrętny sposób prowadzenia rozmowy.

Muszę także Ci przyklasnąć, gdyż ładnie popisałeś się przeplataniem akcji w opowiadaniu i tym, że często jedną sytuację pokazywałeś z kilku perspektyw, co dawało choćodrobinę lepszy pogląd na wydarzenia.

Gratuluję też umiejętności pisania o tak wielu postaciach na raz pod kątem logistycznym ‒ nikt Ci się nie mieszał i nie zauważyłam u Ciebie żadnych błędów logicznych z tym związanych.

Błędy w opowiadaniu występują wszelkiej maści. Od interpunkcyjnych (Właściwie, co ja tu robię? ‒ bez przecinka), przez gramatyczne (Rodzina Blacków wpadną w furię… ‒ wpadnie), stylistyczne ([…]jak bardzo opuściła się w nauce i ją to lekko załamało. ‒ lekko ją to załamało), literówki (Obwiniał go o to, że to przez niego Kathryn oddala się Lucyferowi […] ‒ oddała), aż po ortograficzne (Wbiła wzrok w swoje kolano i mruknęła cicho: ‒ Boje się. ‒ boję). Chciałam również przypomnieć, że dywiz (-) to nie znak interpunkcyjny i nie można go używać jak myślnika. Stosuje się go przy zapisie np. biało-czerwona flaga. Jeśli chcesz zapisać myślnik, musisz użyć półpauzy(‒) lub pauzy (—).

PIERWSZE WRAŻENIE (5/10)

TREŚĆ (8/30)

a) zaciekawienie czytelnika ‒ 0/1

b) fabuła (2), akcja (2) i oryginalność (2) ‒ 0+1+0 = 1/6

c) opisy (akcja ‒ 1; emocje ‒ 1; wygląd postaci ‒ 1; otoczenie ‒ 1) i kreacja świata (miejsca ‒ 1; czas ‒ 1) ‒ 0,5+0,2+0,2+0,2+0,6+0,3 = 2/6

d) dialogi (zapis ‒ 0,5; reszta ‒ 1,5) ‒ 0,5+0,5 = 1/2

e) styl (3) i klimat (2) ‒ 0+0,5 = 0,5/5

f) bohaterowie ‒ 1,5/7

g) estetyka i kompozycja ‒ 1/1

h) logika tekstu ‒ 1/2

POPRAWNOŚĆ (1/5)

DODATKI (2/5)

DODATKOWE PUNKTY OD SMIRKA (0/5)

RAZEM: 16/55 ‒ ocena dopuszczająca (2)

_________

Bardzo przepraszam za wszelkie niewyłapane literówki, a starałam się bardzo – na komputerze bez Worda, z Wordem i na papierze – ale ze względu na mój padnięty dysk (powinno się ogłosić jakąś żałobę narodową, popadam w coraz większą depresję) używam notebooka, który ma minimalistyczną klawiaturę. Nie jest to problem rzędu nie mieszczenia na niej palców, a po prostu nie jestem przyzwyczajona do takiego minimalizmu i czasami chcąc kliknąć w jakąś literkę, klikam w inną, która na mojej klawiaturze mniej więcej się tam mieści, albo też w dziwne znaki graficzne typu: „`\,;[”.

Btw, wyjeżdżam sobie w poniedziałek na wakacje. Komputer zabieram, acz nie wiem, jak sprawa się będzie miała z Internetem – najwyżej będę wytrwale poszukiwać McDonaldów lub innych miejsc z wifi. :) Biorę ze sobą surowicę i myślę, że do końca miesiąca ocenę opublikuję.

Chciałam jeszcze zapytać, czy Wam też blogspot zżera spacje i entery?