[856] www.rose-promise.blog.onet.pl

Magda ocenia opowiadanie: rose-promise

Pierwsze wrażenie (7/10)

Szablon całkiem mi się podoba. Nie błyszczy oryginalnością, ale jest przyjemny dla oka. Poszczególne elementy pasują do siebie i są dobrze pozlepiane. Twarze dwojga ludzi i jeden z zegarów wyróżniają się jasnością; to dobrze, bo wiadomo, na czym skupić wzrok.

Jednak równocześnie można odnieść wrażenie, że tego wszystkiego jest tam za dużo. Przykładowo te perły otaczające zegarek - sądzę, że lepiej by było bez nich. Albo to zaplątane nie wiadomo co po lewej stronie. Nie razi to jakoś szczególnie, bo wzrok przyciągają jaśniejsze elementy, ale jednak jest.

Adres niespecjalnie przypadł mi do gustu. Nie wiem, jak mam go rozumieć. Coś z różą i obietnicą, ale co? Nie wiem. Brzmienie tego wyrażenia też nie powala.

Belka jest w porządku. Cytat całkiem ładny, przypuszczam, że mający jakis związek z treścią.

Czcionka jest w odpowiednim rozmiarze i kolorze, wyjustowana, tu nie ma się do czego przyczepić.

Ogólnie jest nieźle. 

Treść (8/30)

Prolog

I wyjaśniła się kwestia adresu. To dziwne, ale takie tłumaczenie nie przyszło mi do głowy.

Nazwanie babci “siwowłosą” sprawiło, że skrzywiłam się paskudnie. Nie lubię, kiedy używa się tego typu określeń. To niezbyt eleganckie.

To, jak łatwo Rosemarie dała się przekonać, by wsiadła do samochodu z nie-wiadomo-kim i pojechała nie-wiadomo-gdzie wzbudza wątpliwości. Na Twoim miejscu przemyślałabym jeszcze tę scenę, bo jest mało realistyczna. 

Rozdział I

“W kilku miejscach znajdują się wieże, a na samej górze, na czwartym piętrze znajduje się piwnica i magazyn” - wieże są rozsiane to tu, to tam, bez żadnego porządku? A piwnica jest na czwartym piętrze? Dziwne, dotychczas żyłam w przekonaniu, że piwnice są na samym dole.

Taki suchy opis, jaki zaserwowałaś w pierwszym fragmencie, niespecjalnie przypadł mi do gustu. O wiele lepiej byłoby wpleść wszystkie te informacje w jakąś sytuację.

“- Ktoś    rozpowiada, że uprawiałaś seks w męskiej szatni … (...) - I ten ktoś pożywiał się twoją krwią – dokończyła” - tutaj się pogubiłam i nie wiem, kto pił tę krew. Ten, z którym bohaterka uprawiała seks czy może ten, który o tym rozpowiada?

Rozdział II

Hm, Rosjanin? Ciekawe, Rosjanie to bardzo interesujący naród.

Z komentarzy pod rozdziałem wywnioskowałam, że opowiadanie pisane jest w oparciu o książkę “Akademia Wampirów”. Nie czytałam jej. Nie mam w związku z tym zielonego pojęcia, czym właściwie jest dampir i byłoby bardzo uprzejme z Twojej strony, gdybyś zamieściła w tekście stosowne wyjaśnienie dla takich ignorantów jak ja.

Szczerze mówiąc, sytuacja ze zniknięciem Lissy mnie nie porwała. Nie zbudowałaś napięcia; nic nie czułam. Było mi zupełnie obojętne, czy będę czytać dalej, czy też nie. 

Rozdział III

“Z bezwładnym ciałem Lissy na ramionach musiałam wyglądać komicznie” - niosąc nieprzytomną i zakrwawioną dziewczynę wyglądała komicznie? Wiesz, mam wrażenie, że to nie jest dobre określenie. Raczej makabrycznie.

“Nie mogłam iść z nią do pielęgniarki, by sprawdziła czy wszystko z nią w porządku” - a to, przepraszam, z jakiego powodu? Bo nie byłoby dostatecznie mrocznie? Rose czerpie masochistyczną przyjemność z odbierania smsów z pogróżkami i znajdywania zakrwawionych znajomych, dlatego nie pójdzie do nikogo, kto mógłby jej pomóc?

“Zdezynfekowałam i w miarę możliwości spróbowałam zatamować krwawienie, przykładając ręcznik, który momentalnie nasiąknął krwią, jednak po kilku minutach, krwawienie ustało” - krwawienie z głębokiej rany uda ustało po przyłożeniu ręcznika? I to po kilku minutach?  Nonsens. Może jeszcze w pół godziny się zrosło i nie było śladu?

“Gdy wszystko było mniej więcej pod kontrolą, ubrałam ją w luźną bluzkę i krótkie spodenki” - po co? Żeby ładnie wyglądała, będąc nieprzytomną?

Sen (dobrze sądzę, że to sen?) Rose jest dość intrygujący. Generalnie kwestia jej rodziców zaciekawia.

Rozdział IV

Zadziwiające, jak Lissa cudownie ozdrowiała. Jej stan psychiczny zupełnie nie pasuje do osoby, która przed chwilą została porwana i doprowadzona do stanu nieprzytomności. A co z jej głęboką raną uda? Czyżbym była prorokiem i faktycznie zaklepiła się z prędkością światła?

Ciekawa sprawa z tym żywiołem ducha, cały potencjał tego pomysłu psuje jednak brak jakiejkolwiek wcześniejszej wzmianki o takich właśnie cechach Lissy. 

Rozdział V

Pogubiłam się w drugim fragmencie tego rozdziału. Najpierw wygląda na to, że narracja jest prowadzona z punktu widzenia Lissy, a następnie znów Rose. Przejrzyj go i zdecyduj się na jedną z nich.

Ciekawa gra, naprawdę. Podoba mi się.

Przeskok z punktu widzenia Rose do punktu widzenia Masona mnie nie zachwycił. Podobnie cała sytuacja z Jessem. To bardzo oklepane - próba gwałtu i rycerz ratujący swą wybrankę. Popadasz w banał. 

Rozdział VI

“Doskoczyłam do Jessego i uderzyłam go w głowę kamieniem” - tuż po tym, jak została podduszona? Powinna być przynajmniej trochę osłabiona, serio. Zwłaszcza, że jest pijana.

“Stracił przytomność ale nie na długo” - a właściwie skąd ona to wie? Jeśli walnęła go kamieniem, to mogła go całkiem skutecznie zabić. Nie obejrzała go, nie zobaczyła, w jaki punkt trafiła. Więc skąd wie, jakie są skutki?

“- Drżysz - zauważył i ściągnął swoją bluzę.” - ale on już jej dał tę bluzę. W poprzednim rozdziale (“Mason podał mi swoją bluzę i objął ramieniem”).

Proszę Cię, ta podsłuchana rozmowa jest taka naciągana. Dwoje strażników wyszło z akademii akurat w tej minucie i spędziło na zewnątrz jedynie kilka minut, by bohaterka mogła ich podsłuchać. To mało realistyczne. 

Rozdział VII

Pierwszy fragment czytałam z wyrazem twarzy w stylu “aleossochozii?” Dopiero na końcu zorientowałam się, że znów narratorką jest Lissa. Takie niezapowiedziane skoki utrudniają odbiór tekstu i mnie denerwują. Zaznacz chociaż, kto w danym momencie jest narratorem.

“Bo posądzę cię o pedofilię” - o pedofilię?! To ile ona ma lat, siedem?

Zachowanie Rose u dyrektorki jest zwyczajnie głupie. Zamiast przedstawić swoją wersję, ona rzuca mięsem. 

Rozdział VIII

Stosunki Rose z Lissą się zepsuły? Hm, czyżbym coś przeoczyła...?

Znów podsłuchana rozmowa. Czy w tej szkole wszyscy chodzą tak, by Rose mogła ich podsłuchać, gdy mówią coś istotnego? To naprawdę bardzo naciągane.

Szczerze mówiąc, nie do końca rozumiem, co wynika z tekstów znalezionych u Alberty. 

Rozdział IX

Scena z chatką zdaje się nie mieć żadnego znaczenia, więc nie wiem, po co ją tam wstawiłaś. To, że Rose zniknęła nie zrobiło na mnie wielkiego wrażenia. Zachowuje się głupio i nieodpowiedzialnie.

To, że Bielkov wstawi się za Rose, było oczywiste od samego początku. Jest przewidywalnie i, jak dla mnie, dość nudno. 

Rozdział X

Nie rozumiem wątku z matką. Może to dlatego, że nie czytałam książki. Nie wiem. Ale nie wyjasniłaś tej sprawy w sposób dla mnie zrozumiały.

Postać Dymitra mnie nie urzekła. Jest dość stereotypowy.

Końcowa pyskówka również nie porywa. Nie wiem, w jakim wieku są Twoi bohaterowie, ale zachowują się jak gimnazjaliści. 

Rozdział XI

Reakcja osób zgromadzonych w sali na wejście bohaterki sprawiła, że się skrzywiłam. To takie marysuistyczne; “och, jestem taka wspaniała, jak miło, że wszyscy na mnie patrzycie”.

Ojej, tyle facetów chce z nią tańczyć, że aż się o nią kłócą, a ona wymyka się tłumowi wielbicieli. Proszę...

Ona wychodzi oknem w tej sukni składającej się z niezliczonych warstw materiału? Do tego z dwiema szklanymi butelkami? Powodzenia.

Chcesz mi wmówić, że butelka wina i butelka whisky wystarczą na dziesięć osób?

“zostałam tylko w czarnej a`la sukience sięgającej kilkadziesiąt centymetrów przed kolano” - kilkadziesiąt centymetrów? Hm, pomyślmy, jeśli moje własne, prywatne udo, mierzone od kolana do stawu biodrowego, ma trochę ponad trzydzieści centymetrów, to jeśli Rose nie jest wielkim, zmutowanym pająkiem - było jej widać tyłek.  

Rozdział XII

Cała ta rozmowa Rose i Dymitra odbywała się w tej chatce? Wobec tych wszystkich ludzi? Mało to prawdopodobne. Według mnie Dymitr powinien zabrać ich wszystkich do akademii i tam każdemu z osobna przemówić do rozsądku. Ale w porządku, może tam mają inne metody wychowawcze.

Opisowi treningu nie mam nic do zarzucenia. Może oprócz tego, że nie ma ani słowa o tym, że Rose jest zmęczona lub choćby zdyszana. Jasne, wiem, jest taka cool, że takie przyziemne sprawy jej nie dotyczą, ale to jednak mało realistyczne.

Zdjęcia przysłane bohaterce to ciekawe zakończenie. Czy tamto zdarzenie to był wypadek, czy też Rose pomogła Mii wpaść do wody?

Rozdział XIII

Rose jest mistrzem w pocieszaniu ludzi. Mia mówi jej, że musi wyjechać razem z rodzicami, że jest nieszczęśliwa z tego powodu i zwraca się do niej o pomoc. Co robi Rose? Stara się jeszcze pogorszyć jej nastrój.

Rose zarzuca Mii niedojrzałość? Dobre sobie. Sama zachowuje się jak gimnazjalistka. W zakładce o bohaterach zauważyłam informację, że Rose to rocznik ‘95, czyli w 2011 roku ma szesnaście lat. W życiu bym jej tyle nie dała.  

Rozdział XIV

Sytuacja w kaplicy mnie nie porwała. Nie zbudowałaś nastroju, informacje podałaś w sposób okropnie beznamiętny, reakcja Rose wcale nie wskazywała na to, że dotyczą jej najlepszej przyjaciółki.

Dalej trenig, na którym Rose znów udowadnia, jaka to jest wspaniała. Fascynujące. 

Podsumowując. Fabuła mnie nie wciągnęła. Przez czternaście rozdziałów cała akcja polegała na otrzymaniu kilku tajemniczych smsów, porwaniu Lissy, o którym nikt już później nie wspomniał, awanturach wszczynanych przez Rose i pojawieniu się Dymitra. Mam wrażenie, że to wszystko toczy się ot-tak, bez żadnego celu. Oryginalności również w tym zbyt dużo nie ma.

Bohaterowie są stereotypowi i płascy do bólu. Rose to podręcznikowa Mary Sue Jestem Taka Fajna Że Dziwię Się Że Stoisz W Mojej Obecności. Dymitr to typowy tajemniczy, ciemnowłosy mentor-seksbomba. Lissa to tło dla Rose, a Mason - standardowy zakochany przyjaciel. Nie wspominając o Jessem - tym złym. Nie ma w nich nic oryginalnego czy przyciągającego uwagę. Żadne z nich nie wykazało skłonności do głębszych przemyśleń, zwłaszcza nieodpowiedzialna i płytka Rose.

Styl również nie powala. Nie potrafisz zbudować napięcia, akcja toczy się bardzo monotonnie. W sumie obojętnie, czy czytałam o tym, jak to Rose nie mogła zjeść swojego naleśnika, czy też o próbie gwałtu, byłam tak samo zafascynowana - czyli wcale.

Opisy pozostawiają wiele do życzenia. Zwłaszcza opisy stanów emocjonalnych, których właściwie nie ma. Powinnaś bardziej zagłębić się w psychikę bohaterów, by to wszystko nie było tak płaskie i bezbarwne.  

Co się zaś tyczy logiki i spójności... Lissa została porwana i nie wiadomo co z nią robiono, Rose przyniosła ją na rękach i musiała opatrzyć głęboką ranę uda? Cóż z tego, następnego dnia impreza w lesie i już nikt nie pamięta o porwaniu! Rose dostaje dziwaczne smsy z pogróżkami? Cóż z tego, że starsi i bardziej doświadczeni ludzie mogliby pomóc, utrzymajmy wszystko w tajemnicy, może jeszcze raz ktoś zostanie porwany! 

→ fabuła, pomysł, oryginalność 1/6

→ bohaterowie 1/6

→ styl  1/6

→ opisy i kreacja świata przedstawionego 3/6

→ logika, spójność 2/6

Poprawność (1/5)

Prolog

“Obydwaj nakazali mi, spakować swoje rzeczy” - zbędny przecinek.

“zaczęłam jednak nie dane było mi dokończyć” - przed “jednak” przecinek.

Rozdział I

“Wzdłuż głównego placu, rosną krzewy” - zbędny przecinek.

“mojej najlepszej przyjaciółki Lissy Dragomir” - przed “Lissy” przecinek.

“Więc dość gadania o szkole, mam na imię Rosemarie Hathaway” - nie zaczynamy zdania od “więc”.

“uczyli się tego od blisko trzech at” - lat.

“- O 7.” - liczby powinno się zapisywać słownie.

“Mała blondyneczka też ma coś nasumieniu” - na sumieniu.

Rozdział II

“ty także suko” - przecinek przed “suko”.

Rozdział III

“jak wytłumaczyła bym się” - wytłumaczyłabym.

“Jedyną poważną raną, była szrama” - zbędny przecinek.

Rozdział V

“a z chęcią przeleciał by mnie” - przeleciałby.

“Puki co, idę znaleźć Lissę” - póki.

“Była to bowiem jednak z moich ulubionych gier” - jedna.

“Lissa nie bardzo lubiła ta zabawę” - tę zabawę.

Rozdział VI

“Stracił przytomność ale nie na długo” - przecinek przed “ale”.

“Pomagając mu utrzymać się na nogach, zmierzaliśmy do Akademii” - błędne użycie imiesłówu. Z tego, co wyczytałam, Masona podtrzymywała jedynie Rose.

“- Nie ważne! - warknęłam” - nieważne.

“poczułam jak łzy cieknące mi po policzkach” - albo “ciekną” albo usuń “jak”.

“Mogła bym zostać na noc” - mogłabym.

“Lepiej żebym miał te poparzenia, niż rzeczy ten dupek” - żeby.

Rozdział VII

“rozeznać się gdzie jestem” - przecinek przed “gdzie”.

“Ten, wieczny samotnik” - zbędny przecinek.

“jak bym była lalką” - jakbym.

“Gdy w końcu uporałam się z mokrą łazienką w pokoju Masona, udałam się do pokoju” - powtórzenie.

“- Oh... - powiedziałam zaskoczona” - och.

“Jak by mi było mało wody” - jakby.

“każde z nas, jest myślami gdzie indziej” - zbędny przecinek.

Rozdział VIII

“Pomimo swojej agresji i tym, że o mało mi nie przywaliła” - tego.

“więc do sprawy jej śmierci, nie przyłożono się zbytnio” - zbędny przecinek.

“ale za raz chciałabym zamknąć” - zaraz.

“Chciałem się tylko spytać” - bez “się”, w końcu nie pyta samego siebie, tylko kogoś.

“Niech ci będzie Hathaway” - przecinek przed nazwiskiem.

“Wnęka w szafie, nie głupie” - niegłupie.

Rozdział IX

Raz piszesz słowo “akademia” wielką literą, a raz małą. Zdecyduj się i bądź konsekwentna.

“Chatka jest jedynym miejsce” - miejscem.

Rozdział X

“Przez ten półtorej godzinny trening, nie wykonywałam męczących ćwiczeń” - półtoragodzinny; poza tym ten przecinek jest zbędny.

“biegałam praktycznie cały czas. I praktycznie nie czułam nóg.” - powtórzenie.

“przebierają się w stroje z tamten epoki” - tamtej.

“Dowiesz się w swoim czasie dziecinko” - przecinek przed “dziecinko”.

“ludzie w jadalni dziwnie mi przy przypatrują.” - powinno być “dziwnie mi się przypatrują”.

“zobaczyłby też żółwi nija” - ninja.

Rozdział XI

“Jak wać panna” - waćpanna.

“jak patrzą się na mnie ludzie” - bez “się”.

“Wątłe światło dnia wpadało przed małe okienka” - przez.

“mogłabym zostać drugim Bond`em” - zbędny apostrof.

“by pozostać niezxauważoną” - niezauważoną.

“Nie dzięki Ashford” - przecinek po “nie” i po “dzięki”.

Rozdział XII

“- Przepraszam Dymitr” - przed imieniem przecinek.

“organizm zareaguje ja bieganie” - na.

“Puki co, było okej” - póki.

“a on sam za jął miejsce” - zajął.

“A bynajmniej słońce już zaszło” - to jest błąd, którego szczerze nienawidzę. “Bynajmniej” nie oznacza tego samego, co “przynajmniej”. Ma dokładnie przeciwne znaczenie.

“czarną koszulkę na krótki rękaw” - z krótkim rękawem.

Rozdział XIII

“W końcu mieliśmy półtorej miesiąca” - półtora.

“nie robił na niej większego znaczenia” - słucham...?

“Chwyciłam z prowizorycznego baru, szklankę” - zbędny przecinek.

“on nie dawno stracił brata” - niedawno.

Rozdział XIV

Jest tu cała masa brakujących ogonków, których nie chce mi się wypisywać, zwłaszcza, że z łatwością sama to wyłapiesz.

“uczyć sie głupich regółek” - regułek.

“Ale teraz to nie ważne” - nieważne.

“- Dawaj Hathaway” - przecinek przed nazwiskiem.

“- Pobiłam swój żywciowy rekord” - życiowy.

“Zbliżają się gzaminy końcowe” - egzaminy. 

Dodatki (2/5)

Masz aż trzy podstrony z linkami! Czy nie sądzisz, że to za dużo? Wszystko to dałoby się całkiem ładnie posegregować na jednej podstronie. Zwłaszcza, że tych linków wcale nie jest jakoś strasznie dużo.

Słowniczek jest, w moim przekonaniu, zbędny. Uważam, że wyjaśnienie tych pojęć dość łatwo byłoby zawrzeć w treści, a byłoby to o wiele wygodniejsze dla czytelnika.

Podstrona o bohaterach również ma niewiele sensu. Są tam jedynie po trzy zdjęcia każdej postaci, ich data urodzenia i rasa. Czyli to, co zostało już zawarte w treści.

Brakuje mi natomiast jakichkolwiek informacji o Tobie. Lubię wiedzieć, kim jest autor czytanego przeze mnie opowiadania. 

Dodatkowe punkty od Magdy

Szczerze mówiąc, nie mam za co.

Punktów łącznie jest 18, co daje ocenę dopuszczającą. 

Hm, smirek dodała ocenę dwie godziny w przyszłości. :D