[850] www.agnes-scarlet-may.blogspot.com

Barb_b (o dziwo) ocenia literacki blog Agnes - www.agnes-scarlet-may.blogspot.com.

Pierwsze wrażenie 5/10

Nie przepadam za takimi adresami. Zawsze wydawały mi się za długie i bez jakiegokolwiek znaczenia, jednak w rzeczywistości jest to tylko kwestia przyzwyczajenia. Wiem, że byłabym w stanie nawet go polubić, gdybym poczuła coś do zawartości bloga.

Pierwsza myśl po załadowaniu strony – chyba jednak nie poczuję. Nie lubię takich składanek, jakiej przykład widnieje w nagłówku. To wydaje się trochę tandetne, jeszcze ten napis. Oczywiście to kwestia gustu - jeśli czujesz się z tym dobrze, to absolutnie nie powinnaś mnie słuchać.

Brakuje mi czegoś, co jednak zwróciłoby moją uwagę i szepnęło do ucha No zostań. Niby miało być tajemniczo, wyczuwać nawet takie zalążki nocnego klimatu, ale to ciągle nie to, ciągle czegoś za mało. Proponowałabym jednak zmienić szablon. Pisałaś do mnie, że dopiero zaczynasz ogarniać blogspot, jednak to nie jest problem – zawsze mogę pomóc lub doradzić w razie problemów (a jeśli pogardzasz moją pomocą, na czym może nawet i lepiej wyjdziesz, to myślę, że dziewczyny od Nas na pewno Ci nie odmówią).

Treść

My American Dream

Zaciekawienie czytelnika 0/1

Niestety było mi całkiem bez różnicy, czy będę w ogóle czytała Twoje opowiadanie, w którym momencie przerwę (mogłam to zrobić nawet w środku zdania) lub zacznę (mogłam to zrobić nawet po ominięciu kilku zdań). Nie byłam w stanie wzbudzić w sobie zainteresowania tym tekstem z bardzo prostego powodu – po prostu mnie nudził. Nic mnie przy nim nie trzymało. Pozostałam obojętna na bohaterów, przebieg akcji, nawet styl.

Fabuła, akcja 0,5/3

Oryginalnością nie grzeszysz. To oczywiście nie jest problem, jeśli chociaż robi się to ze stylem. No ale po kolei…

Dziewczyna nagle wyjeżdża. Nie znamy powodów, bo rzuca tylko frazesami – przerwanie teatru ironii, parodii szczęścia, piekła rutyny. Pięknie to brzmi, ale niestety nic nie znaczy. Oczywiście nic przy sobie nie ma, dlatego też musi na kogoś trafić. W takim wypadku (rozpatruję blogowe opowiadania) są dwie typowe możliwości  - albo ktoś ohydnie zły, albo zadziwiająco dobry. Trafiamy na aktora, no pięknie. Dalej seria jakichś typowych sytuacji z klasycznym zachowaniem równowagi dobra i zła. Niby jakieś emocje, ale dosyć płaskie, niby akcja, ale dosyć nużąca.

Jaki jest problem? Problem tkwi chyba w tym, że wszystko jest takie bezpłciowe. To opowiadanie nie ma w sobie nic charakterystycznego, jest zwyczajnie nudne. Piszesz w sposób zupełnie niewzbudzający żadnych uczuć, wszystko jest niesamowicie uproszczone i niepotrzebnie zminimalizowane. Jedno wydarzenie zawierasz w trzech zdaniach. Rozdziały są króciuteńkie i składają się ze średnio dwu różnych sytuacji, które są opisane w tak ekspresowym tempie, że nie jestem w stanie nic przyswoić ani też się niczym zainteresować. Wszystko po mnie spływa, napięcia nie ma żadnego. Jestem w stanie także domyślić się, co będzie w następnych rozdziałach.

Proponuję bardziej skupiać się na rozgrywającej się sytuacji, nie ograniczać się tylko do ogólnego sensu przekazywanego w błyskawicznej rozmowie. Niech to nie będzie takie proste. Potrzebujemy szczegółów, niezbędny jest każdy detal, który uważasz za znaczący w danej sytuacji. I nawet nie mów mi, że nie odgrywają one żadnej roli. Wystarczy sobie tylko wyobrazić siebie w danym momencie albo być bardziej uważnym podczas kolejnej rozmowy z koleżanką. Zwracamy uwagę na masę pozornie niepotrzebnych kwestii, które jednak wpływają na nasz odbiór sytuacji. Korzystasz z narracji pierwszoosobowej, więc tym bardziej powinnaś na to uważać.

Poza tym brakuje wątków drugoplanowych. I nie mam tutaj na myśli tylko takich pojedynczych zetknięć jak z tą panią w mieszkaniu Laury (za co oczywiście też zasługujesz na uznanie; opisałaś to dosyć skromnie, jednak pomyślałaś o tym, czyli nie jest tak źle, jak mogłoby być). Fabułę mogą wzbogacać także opisy, retrospekcje, jakieś inne zupełnie niespodziewane zwroty akcji, które będą toczyły się równolegle z głównym wątkiem, a nie – zakończą się w jednej chwili i zostaną zapomniane. Musisz pracować także nad wiarygodnością. Nie obawiaj się, że akcję spowolni jakiś dłuższy fragment o historii bohaterki, mocniejsze zagłębienie się w tło społeczne czy coś podobnego. Obecna fabuła w zestawieniu z Twoim stylem jest na razie zbyt prosta, zbyt powierzchowna, aby mogła zaciekawić.

Świat przedstawiony 0,5/3

Wszystko wygląda dla mnie tak samo. Nawet jeśli próbujesz zawrzeć w opisach istotę danego miejsca lub osoby, to nic nie jest w stanie utkwić w pamięci czytelnika. Cały czas ten sam problem – obojętność, nieczułość słów, bezbarwność. Opisując świat przedstawiony, musisz sprawić, żeby stał się on w jakiś sposób charakterystyczny. Nie mówię tu o tworzeniu własnej, nowej wizji świata, tylko o sposobie przedstawienia tego, co zupełnie normalne.

Mam wrażenie, że problem polega też na uogólnieniach. Starasz się tworzyć opisy otoczenia, jednak opierasz się tylko na tych dobrze znanych, często banalnych motywach. Na przykład:  

„Opuszczając lotnisko wsiadłam do pierwszej napotkanej taksówki i kazałam się zawieść do najbliższego baru. To, co widziałam przez drogę zrobiło na mnie niemałe wrażenie. Olbrzymie budynki, co najmniej trzy razy większe niż te w moim mieście, miliony migoczących, kolorowych świateł wieczorną porą, bezchmurne, granatowe niebo, pokryte dywanem złotych gwiazd i królujący nad nimi srebrzysty księżyc. Nie wiem jak nieczułym trzeba być człowiekiem, żeby nie dostrzec piękna tego miejsca. Zdradzieckiego piękna. Wtedy to zrozumiałam. Nawet to, co najbardziej szczere i bezpretensjonalne, buduje własne pozory doskonałości. Pozory, w które i ja przez chwilę uwierzyłam, chociaż byłam pewna, że znam naturę tego świata- świata bólu, zawodów, potknięć i upadków”.

Co my tu mamy… Podkreślone zdanie to Twój opis Ameryki - pierwsze wrażenie, jakie odnosi Polka po przybyciu do nowego, jakże różniącego się od europejskich norm kraju. Wysiadła z samolotu i nie rozglądając się na boki, wskoczyła do taksówki. Zerknęła jednym okiem przez szybę, aby stwierdzić jakiś banał na podstawie niczego (kursywą) i przejść do tej umiłowanej przez nią sentencjonalnej myśli (pogrubione). Po czym rozpoczyna się akcja w barze, a my nie pamiętamy, o czym mowa była na początku rozdziału. Gdzie wkradł się błąd? Mam nadzieję, że sama jesteś w stanie to dostrzec. Ograniczasz się tylko do bardzo powierzchownych kwestii, nie zatrzymujesz się na niczym dłużej niż wymagają tego dwa – trzy zdania. Nonsens. W taki sposób nie jesteś w stanie wzbudzić żadnego wrażenia, wszystkie słowa dosłownie spływają po czytelniku. A zauważ – już chociażby w przytoczonej wyżej sytuacji miałaś niesamowicie dużo możliwości do wykazania się swoimi zdolnościami. Cudownie wiele szans na opisy, budowanie nastroju, kreowanie charakteru opowiadania, a także samej bohaterki. Narracja jest w końcu pierwszoosobowa, wykorzystaj to, a nie – czynisz z niej puste, ślepe dziewczątko bez żadnej ciekawej myśli w głowie.

Bohaterowie 1/3

Bohaterowie nie są w ogóle charakterystyczni. Dla mnie jest tylko główna bohaterka, aktor, dziewczyny od mieszkania. Wiem jeszcze, że ta pierwsza jest sfrustrowana i ucieka. No i o, tyle. Za mało się na nich skupiasz. Oni domagają się Twojej uwagi za każdym razem, kiedy zaczynasz myśleć o tym opowiadaniu, naprawdę. Nie ignoruj ich, nie pozwól, aby byli bezbarwni, aby zlali się z pustą masą. Nie chodzi też o to, żeby byli nie wiadomo jak wyjątkowi czy jakoś nieprzeciętnie uzdolnieni. Wystarczy, że im się trochę przyjrzysz, chwilę z nimi posiedzisz i zapiszesz to, co zauważyłaś – charakterystyczny odruch, osobliwy sposób mrugania, specyficzne artykułowanie pewnych wyrazów. Drobnostki stwarzają bohaterów. Twoje postacie są też zwyczajnie nudne. Mam wrażenie, że nie są w stanie niczym zainteresować, w ogóle zupełnie nie warto o nich czytać. Na pewno jest inaczej, ale to Twoim zadaniem jest zmienić to wrażenie. Mam przeczucie, że Twoi bohaterowie nie są jednakowi i mają jakiś potencjał, ale Ty tego nie wykorzystujesz. Przede wszystkim wzbogacaj główną bohaterkę o ciekawe refleksje, obserwacje, niech nie relacjonuje w pośpiechu tylko minionych wydarzeń, to ją zupełnie odczłowiecza.

Dialogi 0,5/2

Dialogi są zwykłe, jeśli chodzi o poruszane przez bohaterów tematy. Czasami jednak miałam wrażenie, że są one niepotrzebne. Te rozmowy nie intrygują, troszkę nudzą. Często lepiej nie przytaczać szczegółowo całych rozmów, ich sens można zawrzeć w części narracyjnej (zwłaszcza kiedy do wypowiedzi nie dodajesz opisów, a temat dialogu jest mało absorbujący, np. rozmowa z Abby). Tak jest ciekawiej, bo nie musisz pilnować się, żeby brzmiało to na tyle naturalnie, aby mogło zostać wypowiedziane przez kogokolwiek.

Czasami w dialogi wkrada się ta Twoja tendencja do tworzenia pełnych patosu, często o zabarwieniu sentencjonalnym zdań. Na przykład kiedy bohaterka opowiada o Polsce:

„Mój kraj to kraj dla tych, co lubią się łudzić. Dlatego uciekłam. Nie lubię żyć kłamstwami. Ludzie zwykle mówią, że to gościnny i piękny kraj pełen ludzi o dobrych sercach. Gówno prawda. To kraj, gdzie każą ci wierzyć w to, jak istotna i wielka jest nasza historia, jak wiele wycierpieliśmy i jak byliśmy odważni. Wmawiają ci, że wszystko dąży do jakiegoś większego celu i nie można myśleć tylko o sobie. Ale tak naprawdę ci, którzy tak mówią są pieprzonymi, nieczułymi egoistami, którzy przez okłamywanie innych chcą zagarnąć więcej dla siebie. Tam jest prywatność, jeżeli zachowujesz się tak, jak tego od ciebie oczekują. Jeżeli chcesz coś osiągnąć, rozerwą cię na strzępy. To wspaniały kraj, ale tylko dla ludzi naiwnych. Ja nie jestem naiwna”.

Jestem w stanie wyobrazić sobie jej twarz, na której uwidacznia się to jej przeświadczenie o życiowej mądrości, którą zgłębiła, ta jej świadomość, że w końcu zrozumiała prawdę; jest taka cała nadmuchana. To nie wydaje się naturalne. Tzn. niestety znam ludzi, którzy uwielbiają mówić w taki sposób, ale wzbudzają oni we mnie tylko nienawiść. Jestem pewna, że wolisz jednak ze swojej bohaterki uczynić postać pozytywną, dlatego odradzam Ci stosowanie tego zabiegu.

Masz także problem z zapisem dialogów. Przede wszystkim jesteś bardzo niekonsekwentna i niechlujna – raz jest tak, a raz zupełnie inaczej. Niech to nie będzie przypadkowe, staraj się pilnować zasad poprawnego zapisu.

-Szukam spokoju i prywatności. W tym kraju o to nie łatwo.- odparł.

Po pierwsze: dialogów nie rozpoczynamy od dywizu (-), ale od pauzy (myślnika) lub półpauzy.

Po drugie: po myślniku musi wystąpić spacja - zarówno na początku wypowiedzi, jak i na końcu (podkreślenie).

Po trzecie: jeśli część narracyjna nawiązuje do wypowiedzi, to powinna zostać napisana od małej litery, a wypowiedź nie powinna kończyć się kropką (jak w powyższym przykładzie).

Czyli poprawny zapis wygląda:

– Szukam spokoju i prywatności. W tym kraju o to nie łatwo – odparł.

Kolejny przykład:

- Przepraszam, - zagadnęłam – mogłaby mi pani powiedzieć, czym dojadę na tą ulicę?

Jeśli wprowadzamy wtrącenie w postaci opisu wypowiedzi („zagadnęłam”), to po pierwszej części wypowiedzi pomijamy przecinek.

Poprawny zapis:

– Przepraszam – zagadnęłam – mogłaby mi pani powiedzieć….

To główne rodzaje błędów w zapisie, jakie się u Ciebie pojawiały. Mam nadzieję, że te poprawnie zapisane nie są kwestią przypadku, ale faktycznej znajomości zasad.

Styl 0,5/2

Własnego stylu niestety jeszcze nie posiadasz. Ale to nic złego, wszystko przed Tobą. Wierzę w to, że jesteś w stanie ładnie, lekko posługiwać się językiem, a to jest zawsze podstawa. Co dalej? Dalej trzeba sprawić, żeby to, o czym piszesz, miało swój kolor, kształt, zapach, żeby dało się o tym w jakiś sposób myśleć. Jak to zrobić? Najprościej użyć po prostu wyobraźni i przy użyciu własnych luźnych skojarzeń opisywać świat, w którym rozgrywa się akcja danego opowiadania. Nie wiem, jak dużo czytasz, ale to oczywiście także pomaga później w tworzeniu.

Logika, wiarygodność 0,5/1

Tekst jest spójny, ale niestety jest problem z wiarygodnością. Tzn. nie opisujesz nic niewiarygodnego, oczywiście wszystko jest możliwe, ale w przypadku tego opowiadania nie jestem w stanie tego kupić. Postaraj się popracować nad uwarunkowaniem psychologicznym bohaterki i w ogóle nad jej historią. Wiem, że tajemnica może intrygować, ale tym razem to niestety nie działa.

3,5/15 pkt.

Poezja

Ku mojej uciesze na Twoim blogu znalazłam także wiersze. Chociaż wiem, że metodą losową mogę nie trafić najlepiej, tak jednak zrobiłam. Zaczęłam od utworu „Jestem”. Pierwsza strofa trochę mnie zniechęciła, zaczynasz od niesamowitego banału. Podmiot liryczny próbuje ukazać istotę swojego życia, to, co straci po śmierci. Pokazuje, czego nie będzie mógł, kiedy jego już go nie będzie i wiesz, taki koncept wydaje mi się trochę idiotyczny. Rozumiem, co chciałaś przedstawić, jednak samo wyrażenie „Kiedy mnie nie będzie, nie będę…” da się określić tylko w jeden sposób – idiotyzm. Zwrotka ta skazana jest na porażkę - „Kiedy mnie nie będzie, nie będę nawet wspomnieniem”. W drugiej strofie można doszukać się już nieco głębszego sensu tego utworu. Problemem może być nie sama śmierć. Na pewno ważna jest tu kwestia młodzieńczego dojrzewania, nowych idei, wewnętrznego buntu, a może nawet ważniejsze jest cierpienie i ambicja młodego artysty. Pomimo bardzo banalnego konceptu (tj. kiedy mnie nie będzie – kiedy przeminę – ale jeszcze jestem – bo póki jestem), w trzeciej i czwartej zwrotce padają ciekawsze wyrażenia, np. „zmienić schemat przemijania”, „Jestem swoją jedyną przeszkodą / W byciu kimś a nie nikim dla świata”, co daje dowód na jakiś Twój potencjał. Z tego dosyć oklepanego zagadnienia da się wyróżnić pewne interesujące myśli i czuć, że Twoje zamierzenia również nie były takie banalne. Chociaż jako całość utwór prezentuje się dosyć marnie, to jednak może on posłużyć jako baza dla lepszego tekstu.

„Poeta bezimienny” to ładny, zgrabny tekst. Rytm nadaje mu zarówno lekkości i płynności, jak i niestety pewnego wrażenia błahości. Wiersz jest dopracowany, czuć, że słowa zostały starannie dobrane, jednak brakuje tego uczucia, które towarzyszy problemowi utworu, tj. tego niepokoju, gorączkowych myśli, pewnego rodzaju pustki; zabrakło napięcia. Nie myślę, że taki sposób pisania nie nadaje się do poważnych tematów, że rytm burzy jego znaczenie i klimat. Może problem tkwi w tym, że tekst ten jest zwyczajnie za krótki i puenta przyszła za szybko, może przykłady sytuacyjne podane na początku są zbyt proste… Nie zmienia to jednak faktu, że utwór jest porządny i ciekawy. Przedstawiasz tutaj interesujące uczucie podmiotu lirycznego, wcale nie takie oczywiste i mimo wszystko całkiem mi się to podoba.

Przeczytałam też inne utwory i, no cóż, czasami wychodzą Ci lepiej, czasami gorzej („Dla ciebie”), jednak mimo wszystko da się ujrzeć w tym wszystkim jakiś potencjał. Zdarza Ci się bardzo ładnie wyrazić pewne myśli, uczynić je całkiem niebanalnymi, jednak często zwycięża z nimi odrobina pewnego rodzaju kiczu – i słów, i tematu. Jeśli jednak będziesz nad tym pracować, starać się dobierać jeszcze ciekawsze skojarzenia i bawić się słowem, może wyjść z tego coś naprawdę interesującego.

Podsumowując – poezji przydzieliłam w sumie 10pkt. (z podziałem: styl, klimat, koncept, problem, punkt dodatkowy). Za te dwa szerzej omówione teksty uzyskałaś 7 pkt. („Jestem” – 2,5, „Poeta bezimienny” – 4,5).

One-shoty

Do pełnej oceny potrzebuję krótkiego opowiadania, wtedy będę miała całkowite rozeznanie w Twojej twórczości. Wybrałam „Gdy listopad płacze” ze względu na ładny tytuł. Zrezygnowałam po informacji o twinceście. Nie, to zdecydowanie nie dla mnie, nie chcę Cię oceniać przez pryzmat własnych uprzedzeń. Pozostaje mi „Jedna noc w piekle”. No i proszę, pozytywne zaskoczenie. To właśnie to, czego brakowało mi w Twoim opowiadaniu – słów, zwyczajnych słów. Nie chorej akcji, bezsensownego pędu, pustych rozmów. Oczywiście tekst ten nie jest wolny od wad, jednak pokazuje, że, jeśli chcesz, to naprawdę potrafisz ładnie budować klimat, w niekonwencjonalny sposób tworzyć opisy, bawić się własnymi myślami, słowami wyrażać nieco abstrakcyjne sytuacje. Czytając ten krótki tekst, w głowie mogą powstawać już pewne obrazy, łatwiej cokolwiek zapamiętywać, odnaleźć szczegół, który przykuje uwagę i nie pozwoli o sobie zapomnieć. W tym tekście dajesz pokaz swoich możliwości, które są wspaniałą podstawę do czegoś naprawdę porządnego. Tekst ten w zestawieniu z Twoim opowiadaniem zasługuje na 5 pkt.

W sumie za treść uzyskałaś 15,5 pkt.

Poprawność 1/5

Oceniam poprawność tylko opowiadania My American Dream.

Niestety jest dosyć ciężko. Zacznę może od tych najgorszych błędów, tj. ortograficznych.

Nie ma ich wiele, a że jest to coś naprawdę nagannego, wypiszę wszystkie:

Nie można uciec do nikąd – donikąd

wsiadłam do pierwszej napotkanej taksówki i kazałam się zawieść do najbliższego baru - zawieźć

Uśmiechną się do mnie – uśmiechnął (to mogłaby być literówka, ale później widziałam podobny błąd, więc uznałam, że to zostało napisane z premedytacją)

Wkrótce staną przede mną pierwszy tego wieczora kieliszek – stanął

Tak, wchodź, pokarzę ci twój pokój i zrobię herbatę – pokażę (pokarzę Cię za to, co robiłeś ALE pokażę Ci, jak to się robi)

 W lodówce każda ma swoją pułkę – półkę (sic!)

Dobrze zrobiła by mi mocna herbata –  zrobiłaby

Raczej zjawia się niewiadomo skąd i dlaczego – nie wiadomo

Masz też duży problem z interpunkcją. Oto kilka przykładów zdań, w których przecinek powinien się pojawić.

- Zdania wtrącone i złożone podrzędnie, np. „To, co widziałam przez drogę, zrobiło na mnie niemałe wrażenie”, „Nie wiem nawet, jak masz na imię”.

- Pamiętaj, że imiesłowy przysłówkowe w zdaniu oddzielamy przecinkiem, np. „Uciekając od tutaj, trzeba wiedzieć gdzie jest tam”. Błąd ten pojawia się regularnie, prawie w każdym zdaniu z imiesłowem brakuje przecinka lub jest on niepoprawnie postawiony.

Gdzieś tam w komentarzach (chyba na sisie) przeczytałam, że zawsze miałaś problem z interpunkcją, bo nigdy nie zwracano na to uwagi w szkole (tak to leciało?) i teraz nadrabiasz. Myślę, że jeśli już zapoznałaś się z ogólnymi zasadami, mogłabyś teorię  wykorzystać w praktyce na tym właśnie opowiadaniu. Warto wrócić do pierwszych rozdziałów i zlikwidować wszelkie błędy.

„Przeszłam przez ulicę i podchodząc do kolejnych klatek, sprawdzałam numery mieszkań. Kiedy znalazłam tą odpowiednią, szarpnęłam dwukrotnie…” – ten odpowiedni

„…czym dojadę na tą ulicę?” – tę ulicę

Pojawiają się literówki, często też zamiast kropki postawiony jest przecinek, ale to również wina Twojej nieuwagi. Widziałam też powtórzenia, ale zauważysz je sama, jeśli wrócić do tego tekstu. Ogólnie opowiadanie wymaga porządnego zredagowania pod względem poprawności i radziłabym Ci tego nie odkładać na później, bo jak dojdą następne rozdziały, to możesz się nie wyrobić.

Dodatki 5/5

Wcześniej Twoje strony składały się na jeden wielki chaos. Teraz na szczęście jest o wiele lepiej i od razu chętniej się do tego zagląda. Wszystko jest na swoim miejscu, tak mogę podsumować pięć pierwszych zakładek. „O mnie” jest zwięzłe i dosyć ciekawe. Spodobało mi się to, na co zwróciłaś u siebie uwagę, wzbudziłaś tym we mnie sympatię. Po prawej ankieta, przyjemna muzyka, twitter, na dole slajdy. Nie mam nic do dodania, wszystko prezentuje się bardzo w porządku.

Dodatkowe punkty 1/5

Za poprawę – i w kwestii układu bloga, i w tekstach.

Uzyskałaś 27,5 pkt., co daje Ci ocenę dostateczną.