[834] www.musivum.livejournal.com

Wieczorna Lumaris i jej nowe odkrycie: Lord Huron oceniają opowiadanie Musivum.

Pierwsze wrażenie 7/10

Musivum, o ile dobrze pamiętam z lekcji łaciny, to mozaika. Adres jest świetny, łatwy do zapamiętania i, co stwierdzam już po lekturze wszystkich opowiadań, niesamowicie oddaje charakter tego bloga. Zresztą sam pomysł adresu w tym języku był tak sugestywny, że postanowiłam zmienić adres swojego na coś równie łacińskiego. Mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe. Na początku nie mogłam jednak trochę ogarnąć, czymże ta szczecińska mozaika humanistyczna ma być, ponieważ podstrona o blogu jest ukryta sprytnie w profilu, który odkryłam dopiero po kilku minutach błądzenia. Szablonem jestem trochę zawiedziona. Zdecydowanie popieram propozycję Hanki, co do Szczecina na stronie głównej. To naprawdę świetny pomysł! I niekoniecznie szkic, może jakieś ładne zdjęcie? Aktualnie wszystko jest tutaj takie monotonne, trochę ponure i po prostu nie pasuje do tych ludzi, do tego barwnego towarzystwa.  Rozumiem, że ten niebieski w tle i czerwony w linkach miały być nawiązaniem do flagi Szczecina? I jeszcze jedna przykra sprawa, jeśli o szablon chodzi – czcionka w tekstach. Myślę, że wystarczy o kilka rozmiarów większa i sprawa stanie się, że tak powiem, bardziej przejrzysta. Mimo wszystko, od pierwszego momentu polubiłam ten blog i jego humanistyczną atmosferę, nawet jeśli zdecydowanie do humanistów nie należę i zazwyczaj omijam takie rzeczy szerokim łukiem.

Treść 29/30

Priamel

Myślę, że bezsensowne będzie ocenianie pomysłu  na fabułę i jej oryginalności, ponieważ przy tak dobrym stylu nie trzeba historii z kosmosu, aby zrobić coś ciekawego. W końcu to historia ludzi, nie ufoludków. Sam pomysł nie jest jakiś niezwykły, układanie książek, spotkanie znajomych. Ale to dobrze. Takie subtelne wprowadzenie w ten świat, bez niepotrzebnego mieszania od początku. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim rozpoczęciem. Powiem szczerze, chwilami brakuje mi słów, bo nie wiem, co mogę tu dodać, skoro wszystko tak do siebie pasuje, scala się w jedno. Czuję się trochę nawet jak pasożyt, który bezczelnie wgapia się w tekst, szukając choćby jednej dziurki. Bez skutku. Jestem wprost zachwycona priamelem, jako początkiem czegoś. Szkoda tylko, że to wszystko rozwija się tak późno, że czytelnik dopiero po kilku lub kilkunastu nawet przeczytanych stronach dowiaduje się, o co tak naprawdę chodzi. Ale fakt – warto było czekać. Gratuluję również świetnej kreacji  bohaterów, nawet jeśli niektórzy są trochę przesadzeni i zbyt jednolici. Z nich wszystkich, chyba tylko Olga wydaje się być taka po prostu… Ludzka. Olek – uosobienie dobra, czułości, ideał męskości, troskliwy, wymarzony przyjaciel i umiejący gotować. Jego postać wydaje mi się być bez wad, promieniujący najcudowniejszymi cechami, jakimi tylko można nadziać człowieka. W moim odczuciu, jest to trochę nierealne, nie umiem tego przetrawić. Albo po prostu nigdy takiego Olka nie spotkałam. Liczę na to, że gdzieś w przyszłości pokaże rogi. Z drugiej strony mamy gburowatego Wiktora, czyli wszystkie najgorsze cechy w jednym. Nie wiem, czy to zabieg celowy, czy też nie, ale ogólnie z punktu widzenia czytelnika, wygląda to trochę komicznie. Zresztą, takich par przeciwieństw jest trochę więcej. Weźmy takiego Michała i Sebastiana, chociaż u nich ta granica się trochę zaciera. I Julek – nie potrafię zrozumieć tego człowieka i mam nadzieję na jakiś epizod z nim w roli głównej. A co do Andrzeja, to no cóż. Zawsze musi być jakiś czarny charakter, prawda? Chociaż w sumie, nie mówię, że te przeciwieństwa są złe. Po prostu za mocno rzucają się w oczy czytelnika. A Olusiowi to dorzuciłabym jakąś wadę. Chociaż najmniejszą. Podobają mi się więzi między nimi wszystkimi, nawet jeśli część z nich oparta jest na przeciwieństwach. Ale wiadomo, że najsilniejsze wiązanie między atomami jest wtedy, gdy pierwiastki są skrajnie różne. Trochę niejasny jest na początku dla mnie czas, w którym dzieje się akcja. Nie wiedzieć czemu – wydawało mi się, że wszystko dzieje się na jesień. Może dlatego, że Olga wydaje mi się taka jesienna? No nie wiem. Niemniej jednak, tutaj też nie mam czego zarzucić – potem wszystko się wyjaśnia. Również opisy miejsca są dobre i wyczerpujące. Jest jednak jedna kwestia, która chodzi mi po głowie i nie daje wytchnienia – co widać z okna kuchni Olgi? I w sumie też innych okien. I wiadomo, w jakiej części Szczecina znajduje się jej mieszkanie. W ogóle malutko w Priamelu tego miasta. Zdecydowanie za mało. Jeśli chodzi o dialogi, wydaje mi się, że było ich czasem trochę za dużo. Po pewnym czasie czytelnik gubi się trochę w tych rozważaniach, pomysłach, kłótniach i całej reszcie. Zresztą, odnoszę wrażenie, że to jest trochę zapętlone, np. Olga, która milion razy zastanawia się, czy zabić Olka, Julek docinający Andrzejowi i na odwrót. Może ten zabieg miał na celu jakoś podkreślić te konflikty lub problemy, ale efekt był taki, że zaczęło to trochę denerwować. Zastanawiam się, czy takiego powtarzania nie można zamienić w jedną, ale porządną sytuację z tym związaną. Chociaż z drugiej strony, wielki plus za to, że mimo takiej ilości osób, udało się stworzyć tak spójny tekst z tyloma dialogami. Ciężko mi jest określić poziom wiarygodności tych dialogów. Całkowicie nie znam się na takim humanistycznym środowisku. Aczkolwiek ujęły mnie te rozmowy o książkach, o swoich zainteresowaniach, sytuacjach. Szczególnie zapadła mi w pamięć ta, gdy rozmawiali o zaginaniu rogów w książkach. To było niezwykle sympatyczne, gdy przyznawali się do swoich przewinień wobec czegoś, co kochali. Na brawa zasługuje również ten prosty język, zrozumiały dla każdego. Oby tak dalej!

Bo to Twój dobry kumpel

Na początku chciałabym pochwalić formę narracji. Wszystkie, ale to wszystkie teksty, które czytałam w takiej formie, były irytujące i nudne. A tutaj mamy mistrzostwo. Tak, mistrzostwo, bo nie potrafię znaleźć słów, które określiłby to inaczej. Osoba Pawła jest świetnie pokazana, jego wahania, dojrzewanie do myśli, że jego przyjaciel jest gejem. Wydaje mi się, że Paweł jest takim typowym człowiekiem, pełnym stereotypów. Naprawdę świetna kreacja postaci. Bardzo dobry był również sam pomysł pokazania tego, jako krótkich historii z życia Michała, oglądanych z perspektywy Pawła. Zdecydowanie zwiększa to pole do przemyśleń, do zastanowienia się nad sobą i tym, jak sami zachowalibyśmy się w takiej sytuacji. Niesamowicie mi się to podoba. Postać Michała jest tak subtelnie przedstawiona. On jest taki domowy, taki kochany, a sposób jego pokazania jeszcze potęguje to wrażenie. Bardzo realne było pokazanie jego przemiany na przestrzeni lat, błądzenie (kolejne nietrafione kierunki). Takie to po prostu ludzkie, proste. Powtórzę się, mówiąc o stylu i języku – prosty, przejrzysty i wciągający od pierwszych słów.

Kiedy zapominam, że widzę innego

I znów obalanie stereotypów, tyle że teraz mniej udane. Nadal mam wrażenie, że Lala jest pokazana jako ta gorsza. Nawet jeśli ma swoje zdanie, hobby i tak dalej, to nie sięga do pięt tym humanistom. Trochę to tendencyjne. I co z tego, że ma osobowość – skoro ta osobowość jest gorsza. A w każdym razie jak to tak odbieram, że wszystko, co nie zna łaciny, greki i nie jest Moniką – jest złe. Tak, widzę, że Michał dojrzał swój błąd, że chciał to zmienić. Ale sam przykład Lali jest najwyraźniej zły. Bardzo ciekawy zabieg – pokazanie sytuacji z punktu widzenia i jej, i Michała. I to zróżnicowanie języka, chociaż momentami denerwujące, także wyszło bardzo dobrze. Nie mogę się jednak pozbyć tego wrażenia, że celowo próbujesz trochę ośmieszyć Lalę, żeby pokazać jak kontrastuje z Cudowną Moniką. Nie mogę się do tego przekonać.

W co bawiły się małe dziewczynki?

Bardzo udany eksperyment. Uwielbiam tę formę. Zresztą, sama tematyka jest niesamowicie ciekawa, tyle wspomnień, tyle zabaw. I do tego wszystko to łączy się w całość z obecnymi osobowościami tych kobiet. Na początku trochę nie ogarnęłam tej mnogości imion, które były do siebie podobne, ale to nie przeszkadza w delektowaniu się tymi historiami i powracaniu do własnego dzieciństwa. Właściwie, tutaj nie ma już nic do dodania. Te formy dialogowe są naprawdę świetne i nie mam absolutnie żadnych zastrzeżeń. A, oprócz takiego, żeby pojawiały się częściej.

Od strony pierwszej do ostatniej

Strony pierwsze

Bardzo dobrze wyszła Ci sama forma tekstu, jako pewnego momentu z życia Wiktora, przeplatana jego wspomnieniami i przemyśleniami. Świetne była również ta delikatna analiza bohatera, nie takie bezpośrednie wałkowanie człowieka, rozbieranie go na części pierwsze, ale pozwalanie jemu samemu mówić, poznawać. Jeszcze ciekawiej pokazany jest proces zamieniania się w ostrygę. Szczególne wrażenie zrobiły na mnie te przemyślenia o byciu tłumaczem, o tym ukrywaniu się. Zachwyciła mnie pasja Wiktora do tego, co robi. Właściwie cały Wiktor mnie zachwyca. Wykreowałaś naprawdę interesującą postać, z głębokimi przeżyciami. A wszystko to przedstawione tak realistycznie, jakby pisane na podstawie czyichś przeżyć. Podoba mi się też język, nadal jest taki sam, jak w poprzednich tekstach i liczę, że się nie zmieni. Potrafisz świetnie przyciągnąć uwagę czytelnika.

Strony środkowe

Świetny wątek z Aksjanowami (mam nadzieję, że tak się to odmienia). Zbudowałaś coś na rodzaj prawdziwego domu dla naszej ostrygi. Aż sama mam ochotę przypadkiem do nich wpaść, porozmawiać o książce, o wszystkim. Tak bardzo realnie i bez niepotrzebnych emocji jest to pokazane. Cały tekst napisany jest tak plastycznie, tak bardzo uzupełnia ten poprzedni, aż po prostu nie wiem, co dodać. A, opisy miasta! Jestem nimi zachwycona, szczególnie, gdy Wiktor opowiada o Odrze, o jej zmianach. Trochę przypomina mi to moje myśli, gdy siedziałam nad tą rzeką. Prawdopodobnie w podobnym miejscu. Zresztą, wiele jest takich sytuacji, które spokojnie możemy porównać z naszym życiem. Jak widać, nie trzeba wielkich pomysłów, aby napisać coś wielkiego. Zasmuciło mnie jednak to porównanie z odmrażaniem lodówki. Nie było ono złe, wręcz przeciwnie, ale po prostu było takie przejmujące. W sumie, cały tekst był pełen jakiegoś niepokoju, aż brakuje mi jakiejś iskierki nadziei, że Wiktor nie zamknął się w skorupce do końca, że jest jakaś szczelina. I pozostaje mi naturalnie czekać na strony ostatnie.

Włóczykij polski

Czas wielkiej ucieczki

Początek jest niesamowity – taki Muminkowy, spokojny, oddalony. Świetnie przedstawia Michała na tle ludzi, pokazuje jego odmienność i to narastające pragnienie ucieczki. Pragnienie, które jest tak sugestywne, że czytelnik sam ma ochotę wyjść gdzieś, pobiec daleko ze słuchawkami w uszach. Ciekawa teoria z tym osobistym końcem roku. Bardzo melancholijny tekst, pełen autentycznie oddanych emocji – tego chyba jeszcze u Ciebie nie spotkałam, tej melancholii. A w każdym razie nie w takim natężeniu. Te wszystkie przygotowania do ucieczki, rozdawanie książek – to pokazuje nam Michała z zupełnie innej perspektywy. A może nie innej, ale po prostu lepszej, bardziej z dystansu. Bardzo podobał mi się ten cytat o czasie, gdy bohater się budził. Był magiczny. Jak zresztą i cały ten rytuał przygotowania do wyjazdu, pożegnanie, zostawienie Sebastianowi laptopa i telefonu.

Na lądzie, w wodzie i w powietrzu

Określę ten rozdział jako skandynawski. Taki, który kojarzy mi się z mnogością lasów, z lodowatymi strumykami, bliskością przyrody i skandynawskim folkiem. Myślę, że powinnaś któregoś marca wysłać tam Michała, przypadkiem oczywiście. Podoba mi się opis lasu, momentami trochę monotonny, ale bardzo autentyczny i szczegółowy. Pływanie w strumieniu, czyli szczyt marzeń. Swoją drogą, bardzo mnie to męczyło podczas czytania tego fragmentu – czy on nie bał się wszelkiego robactwa, przywr i temu podobnych? Przecież w dzikich jeziorach jest tego okropnie pełno! To samo z piciem wody z takich zbiorników – można się skutecznie nabawić jakiś pasożytów. Ale może panikuję – w końcu przyszła lekarka. Brakuje mi w tym rozdziale jakiejś konkretnej przemiany Michała. Mam wrażenie, że to się trochę zapętla momentami i nic z tego nie wynika. Czekam na jakiś przełom. I naturalnie plus za ten klimat i za muminkowe nawiązania, które zostały zgrabnie wplecione w treść.

Obrazki wiejskie, szkice miejsce

Właściwie to powtórzę się tylko, mówiąc o tym genialnym klimacie, o plastycznym stylu, o idealnie dobranych słowach. O opisach dworców, miast, wsi. O opisach ludzi. O tym realizmie, o oddaniu zachowań ludzkich. To wszystko samo w sobie jest mozaiką, wielką ucieczką od Szczecina, który jednak gdzieś się majaczy w tle. Sytuacja z Andrzejem była naprawdę nieźle rozegrana. Trochę to szok, tutaj lasy, myśli i muzyka – tam Andrzej, Szczecin i oni wszyscy.  Podobały mi się szczególnie te kolejne dworce odwiedzane przez Michała. Opis tych miejsc. Trochę się pogubiłam, kiedy najpierw był w Pile, potem w Poznaniu, a na końcu w Sieradzu.  Szkoda, że nie napisałaś też opisów tych miast, jakiś ich charakterystyk. Poznań w marcu jest taki magiczny! Właściwie cały marzec jest magiczny, co zresztą dobrze oddałaś. A zmiany planów Michała, czy to było podkreślenie jego zmienności takiej, jak przy zmianie kierunków studiów?

Podsumowanie

Jak już wielokrotnie powtarzałam, nie trzeba mieć niewiadomego i oryginalnego pomysłu, aby stworzyć coś interesującego. Wręcz przeciwnie. Udało Ci się, a raczej udaje, z historii ludzi stworzyć coś magicznego. Zresztą, nie mówię, że nie miałaś pomysłu – pomysł był, jest i zapowiada się na to, że będzie nadal. Chodzi mi o to, że nie jest on nieziemski, nie opowiada o historiach, które mało komu się zdarzają. Jeśli chodzi o oryginalność, pierwsza moja myśl była taka, że przecież w tym nie ma nic oryginalnego. Ale zdałam sobie sprawę z tego, że to jest samo w sobie oryginalne tak bardzo, jak oryginalny jest każdy człowiek. W końcu to historia o ludziach, czyż nie? Poza tym w tym wypadku większą rolę gra sposób przedstawienia tego. A jest on płynny, przejrzysty i wciągający. Prawdopodobnie nigdy wcześniej nie miałam okazji spotkać się z twórczością kogoś, kto tak interesująco wszystko opisuje. Przejdę teraz do bohaterów. Póki co, dane mi było poznać głównie męską część, w szczególności Michała. Kobiet jest niewiele, a w każdym razie konkretnych opowiadań tylko o nich. A, oprócz Olgi, no tak. Ale ona przewija się wszędzie i jest chyba najbardziej dopieszczoną bohaterką. Wszystkie jej cechy są konkretnie umotywowane, przez co ona jest bardziej realna. Olek to tylko jej uzupełnienie, zrównoważenie wad – takiemu wrażeniu nie mogę się oprzeć od samego Priamelu. Zaś Wiktor to przeciwieństwo Olka. I tutaj odnoszę kolejne wrażenie, że powstaje taki śmieszny trójkąt. Swoją drogą, nie zapamiętałam momentu, w którym Olga poznała się z Wiktorem, bardzo mnie to ciekawi. Michał jest taki trochę włóczykijowaty. To według mnie najbardziej tajemnicza postać i jak dotąd jego kreacja wydaje się najbardziej pełna sprzeczności. Z jednej strony wesoły mężczyzna, docinający sobie radośnie z Sebastianem, a zaraz cichy i wyciszony. Podoba mi się ukazanie tego konfliktu w nim. Sebastian wydaje się być również takim uzupełnieniem Michała. Liczę na jakąś dłuższą historię z nim. Julek i Andrzej – tutaj nie wiem, co dodać. Co do pierwszego, przydałaby się jego analiza, podobna, jak u Wiktora. Albo chociaż większe umotywowanie jego zachowań. A Andrzej, to po prostu Andrzej. Nie wiedzieć czemu, to chyba najdojrzalsza postać w tych historiach. A w każdym razie takie odczucia mam. Lala, mimo że nie należy do tego ścisłego grona, zasługuje na brawa. A może nie sama ona, ale jej kreacja. Chwilami irytowało mnie to pokazanie jej, jako tej gorszej, odgórnie skazanej na porażkę, bo nie studiuje pedagogiki, filologii klasycznej, nie zna wszystkich deklinacji łacińskich oraz nie jest Moniką. Jej sposób pokazywania uczuć bardzo mi się podobał, był prosty i taki typowy dla konkretnej grupy ludzi. Chociaż wypadający śmieszne, w porównaniu z uczuciami innych. Powiedziałabym nawet, że jej uczucia wydają się być niskie, zaś reszty wysokie. A Andrzeja najwyższe. Bardzo dobrze jest zrealizowana psychologia większości bohaterów. Ich emocje są prawdziwe, nie są nierealnymi i wyolbrzymionymi tworami układu nerwowego. A to się ceni. Brakuje mi jednak w kilku przypadkach dokładnego tła dla ich zachowań, ale wspominałam o tym już wyżej. Co do świata przedstawionego, żałuję tylko, że opisów niektórych miejsc było trochę za mało. Oczywiście nie mówię tu o skupianiu się na nieistotnych rzeczach. Weźmy chociażby ten Szczecin. Skoro to teksty również o nim, dlaczego jest go tak mało? Właściwie tylko w „Stronach” i „Włóczykiju” była go optymalna ilość. A przecież każdy z bohaterów widzi go inaczej. Ciekawa również jestem kobiecego spojrzenia na to miasto. Poza tym, jak już wspominałam, zawsze interesują mnie widoki z okna, co może być w sumie ciekawym urozmaiceniem. W tekstach są też momenty, gdy akcja nie jest umieszczona w konkretnym miejscu, co wprowadza trochę bałaganu. Weźmy chociażby ostatni rozdział „Włóczykija”. Skakanie między dworcami wprowadziło trochę zamieszania. Co do czasu, czasem łapałam się na tym, że mam wrażenie, jakby wszystko działo się kilka lat temu. Nie wiem, skąd się to wzięło. Chociażby w „Bo to twój dobry kumpel” jest trochę zamieszania z tym i w pewnych momentach nie wiadomo, kiedy to się dzieje. Wystarczyło by tylko dodać gdzieś, ile lat ma bohater, chociażby w zwykłej rozmowie.

Na ocenę treści składały się kolejne punkty:

*Fabuła – 4/4

* Bohaterowie – 5/5

* Świat przedstawiony – 4/5

* Dialogi – 3/3

* Kreacja kolejnych wątków – 4/4

* Styl, język i kompozycja – 4/4

* Logika, spójność i wiarygodność – 4/4

* Zaciekawienie 1/1

Poprawność 5/5

Błędy, które znalazłam są naprawdę pojedyncze i nie zasługują na szczególne odejmowanie punktów. Szczególnie przy takiej masie tekstu.

W co się bawiły małe dziewczynki (B):

„No i miesiącu mojego siedzenia u ciotki wszystkie kury przestały się nieść.” – brak „po” po spójniku „i”.

(C)

Rodzice chcieli mi na pocieszenie kupić rybki, ale rybki uważałam za głupie, więc w końcu dostała żółwia. – Brak końcówki w słowie „dostała”.

Od strony pierwszej do ostatniej (C)

Od lat na tym samym stanowisku, zadowolony ze status quo, rozleniwiony, spędzał dużo czasu przed telewizorem i podśmiewał się niekiedy z maki oraz z jej dokształcania. – Brak litery „t” w słowie „maki”.

Dodatki - 4,5/5

Spis treści jest najlepszą rzeczą, jaką można zastosować w tym przypadku. Bardzo spodobał mi się ten pomysł, aż zaadoptowałam go na swój blog. Archiwum i najnowsze są niepotrzebne, zostałabym bardziej przy samych najnowszych. O ile da się tego pozbyć. Przyjaznych trochę nie ogarnęłam i prawdopodobnie nie ogarniam nadal. Spodziewałam się listy linków, a mamy bohaterów filmu. Hm, oryginalne. Co do profilu, to ciężko go profilem określić. Nazwałabym to raczej „O Musivum” czy coś w tym stylu. Taka podchwytliwość dla niezaznajomionych z blogiem. I znalazły się linki do czytanych blogów, o proszę. Trochę dziwna forma z tym profilem, ale uznam to za przypadłość livejournal. I to by było na tyle. Masz również „Inspiracje” niestety mało mi one mówią, chociaż niektóre cytaty przypadły mi do gustu. Zresztą wizualnie wygląda to bardzo dobrze. Swoją drogą, ten kalendarzyk – nie da się z nim nic zrobić? Wydaje się trochę niepotrzebny.

Dodatkowe punkty – 5/5

A proszę bardzo. Za słowną wędrówkę po Szczecinie, do którego mam duży sentyment, za natchnięcie do większej nauki języka łacińskiego, za mile spędzone wieczory w ciągu ostatniego miesiąca i za to, że nawet jeśli ocenianie Musivum nie było łatwe, dużo we mnie rozwinęło.

Łączna ilość punktów: 50,5/55. Ocena celująca i w pełni zasłużona!


Przepraszam bardzo za opóźnienia w tej ocenie, ale w pewnej części nie zależy one ode mnie. A poza tym, szkoda mi było rozstawać się z tym blogiem.