[828] www.purple-jump.blog.onet.pl

Mamy niedzielę. Noc. Jeden mięsień dziwnie mi skacze - kurczy się i rozkurcza. Nie wiem czemu. Jest późno. Więc się spieszę. 

Smirek bierze w łapki opowiadanie Nefretete...

Pierwsze wrażenie (6/10)

Fioletowy skok. Właściwie nie wiedziałam, z czym mam do czynienia, dopóki nie zajrzałam dalej. Nie wiem, ten skoczek mi gdzieś umknął. Faceci z aparatami symbolizują paparazzi? Skąd taki cytat w nagłówku? Czemu te zdjęcia, nie inne? Kurczę, ten nagłówek wzbudza we mnie jakieś wątpliwości i mi się nie podoba. Nie jest tragiczny, ale trudno mi pozostać wobec niego neutralną - jest po prostu brzydki i kiczowaty. 

Czcionka (ta nieonetowa) na blogu lekko mnie drażni i czasami nie mogę jej rozczytać (zwłaszcza w nagłówku). 

Trochę tu szaro, buro. Odcienie szarości jednak do siebie pasują i daję radę przymknąć na to oko. Nie mogę za to pozbyć się wrażenia wszechobecnego bałaganu. Denerwuje mnie, że rozdziały są wyśrodkowane, a po boku wrzuciłaś jakieś banerki z serduszkami, które w ogóle tu nie pasują.

O, opublikowałaś nową notkę. Nie czytałam jej, wybacz.

Treść (12,5/30)

a) zaciekawienie czytelnika

Prolog – i umarłam. „Być” na czasowniku „być”, czasownikiem „być” pogania. W pierwszym akapicie naliczyłam ich dziewięć. Atmosfera ckliwa, rozdmuchana przez kulturę masową. Szczytem wszystkiego okazało się „kochała świat – ta miłość ją zniszczyła”. Nie, nie, ja mam stanowczo jakieś granice wytrzymałości i ta granica tu została poważnie przekroczona.

Mam wrażenie, że brak tu płynności, zdania są urywane. Nie podoba mi się, nie, nie.

Zarysowanie sytuacji okropne. Śmierć nastolatki + jawna idealizacja postaci + żyletka + przyjaciółki „4eve” = chce mi się wymiotować.

Dotykasz płytkich emocji. Fachowo nazywa się to kiczem.

Jedynym plusem jest nowa tematyka. Chyba pierwszy raz czytam blog o skokach narciarskich. Sama bardzo je lubię, także w jakimś stopniu trafiłaś w moje upodobania, uderzyło mnie jednak Twoje podejście: „Nie wiem, czy ona ma tak na imię, ale przeszukiwanie Internetu w poszukiwaniu prawdziwego imienia mogłoby przysporzyć mi załamania nerwowego.” Aha, fajnie, miło mi, że mnie – czytelnika – traktujesz poważnie.

0/1

b) fabuła, akcja i oryginalność

Temat ciekawy na opowiadanie psychologiczne, jeśli zaś mowa o obyczajówce – trochę nudny. Nie dzieje się właściwie nic ciekawego, przemyślenia bohaterów skąpe, akcji prawie nie ma, zero tajemnicy, jeśli chodzi zaś o kwestię romansową, to w sumie tak czy siak wiadomo, że Greg i Julie będą razem, a w trakcie ich schodzenia się nie ma nic interesującego.

Nie rozumiem dnia ich smutku. Są sami i wściekają się na wszystkich, którzy im przeszkadzają, gdy Tobie to pasuje akurat do opisu, a zaraz potem wychodzą z samotności i bez słowa sprzeciwu zachowują się normalnie. Raz zarzucasz opisem, który – w mojej opinii – brzmi śmiesznie, że Julie ma srebrny klucz tylko po to, aby mama ją nie wysyłała po cukier do pustego domu sąsiadki (wtf), gdy ona akurat chce pomyć sama, a zaraz potem okazuje się, że siedzi w kuchni i piecze muffinki, choć przecież tak bardzo nie chciała nigdzie wychodzić. Za to Gregor daje się wyciągnąć matce, choć wcześniej zapewniał, że wszyscy wiedzą, że to jego dzień i nigdy mu nie przeszkadzają.

Podczas kłótni Grega z Sandrą on na nią nie krzyczał. Podkreśliłaś, że był uosobieniem spokoju. Za to potem uznał, że ją okrzyczał. Hę? Poza tym – tak, jesteś stanowczo mistrzem banałów. Wsiadł w samochód i nie myśląc, gdzie jedzie, przez przypadek znalazł się pod domem Julie. Oemgieoemgieoemgie.

Jest po imprezie. Julie zabiera Angie do domu, matka Julie chce aniołka wysłać na izbę wytrzeźwień, a potem piszesz z perspektywy Julie, że jej matka nie wyczuła alkoholu.

To wszystko jest takie jakieś… niewidoczne dla mnie. Przeczytałam Twoje opowiadanie dwa razy nawet, żeby sobie lepiej utrwalić, ale w mojej głowie zionie pustka. Mam wrażenie, jakby w tym opowiadaniu się nic nie działo, a najbardziej spektakularnym motywem był fakt, że piszesz o skoczku narciarskim. Moje podejście w dodatku znacząco też oklapło, gdy zauważyłam, jakie masz fajne podejście do czytelnika. 

Nie ma tu nic, co przyciągnęłoby moją uwagę, poza samym tematem. To trochę mało. 

2/6

c) opisy i kreacja świata

Nie rozumiem tych ciągłych zmian narracyjnych. Zaczynają się w prologu, potem z nimi pasujesz, po czym znów wyskakują w środku opowiadania. Ze względu na to, że nie widzę dla nich żadnego logicznego ani kompozycyjnego wytłumaczenia, wygląda to raczej jak chęć ułatwienia sobie życia z Twojej strony. Nie wiesz jak/łatwiej Ci jest napisać coś z tej perspektywy? To se dziabniesz perspektywę Grega. Perspektywa Grega jest nudna i monotonna i nic się nie dzieje, ponadto nie wiesz jak to urozmaicić? W takim razie pod ostrze idzie perspektywa Julie.

Gdy sięgasz po opis emocji, zwykle jest on obrzydliwie powierzchowny. Dotykasz jedynie prostych, wytłumaczalnych w dwóch słowach lub w ogóle nie potrzebujących wytłumaczenia uczuć, nie widać tu niczego naprawdę głębokiego. O ile u Gregora aż tak to nie przeszkadza i nie dziwi, bo jego kawałki są raczej przepełnione opisami działań i tworzysz go na takiego faceta, który zbyt wiele nie widzi i nie myśli, nie chce wywoływać konfliktów, życie najlepiej żeby toczyło się gładko i lekko, to przy Julie razi ich brak bardzo. Zwłaszcza, gdy sygnalizujesz, że dziewczyna ma głęboką psychikę i wielokrotnie spędza dzień na rozmyśleniach, ma niejeden problem na głowie oraz czuje się zagubiona. A kiedy przychodzi do opisania tego, to cóż, znów poświęcasz uwagę tylko oklepanemu motywowi „ale on nigdy nie spojrzy na mnie w ten specyficzny sposób”, co zawsze przywodzi mi na myśl miny całkowicie odmienne niż sielanka miłosna na mordzie. Zwykle kieruję się ku widokowi zmęczonego rzyganiem po struciu faceta po czterdziestce.

W każdym razie – zakochanie zakochaniem, ale nie rób z niej Super Bohatera Romantycznego Snape’a II, bo to się robi śmieszne, gdy jej wszystkie problemy (TAKIE OGROMNE I TAKIE PRZERAŻAJĄCE, KTÓRYCH NIE JEST W STANIE W OGÓLE OGARNĄĆ OJEJEJE) sprowadzają się do Gregora.

Opisy świata przedstawionego to rzecz u Ciebie dziwna. Raz zwracasz na nie uwagę i napiszesz nawet coś malowniczego, by zaraz zapomnieć o nich na dłuższy czas – jak i o emocjach – i skupić się jedynie na jakichś mechanicznych akcjach typu „położyłam się na łóżku” oraz na dialogach. Brakuje mi jednak w nich obrazowości. Raz tylko – przy obrazie gór, który zaserwowałaś nam w momencie spotkania Innauera z Julie – w pełni trafiło do mnie to, co opisałaś. Pamiętaj - wszystko wokół ma zarówno specyficzną fakturę, kolor, kształt, ale i też zapach. Niektóre rzeczy wydają też dźwięki.

Poza tym wymienienie paru znajdujących się w pomieszczeniu mebli nie sprawia, że wiem, jak pokój ten wygląda.

Zdarza Ci się też zapomnieć o opisie akcji. Przykładowo, Gregor jedzie samochodem, rozmawia z Julie, jest zdenerwowany. Pojawiają się tu tylko jego szczątkowe emocje i przemyślenia, a także przytoczone wypowiedzi. Co jednak z analizą głosu Sandry? W takim momencie, gdy się nie wie, o co chodzi, stara się odczytać coś chociaż z tonu drugiej osoby. A Ty go nawet nie przytoczyłaś, co dopiero tu mówić o zanalizowaniu, bo zamiast tego wolisz użyć wielkich liter w zapisie. Poza tym, przydałoby się coś niecoś napisać też jednak o tym, jak się Gregorowi prowadzi z telefonem i pod wpływem takich emocji. Nie obraziłabym się.

Podoba mi się, że wplatasz w opowiadanie stereotypy zgodne ze stereotypami danego kraju. Na przykład: „nawet Norweg by zrozumiał” czy tekściki bardziej na wyłączność Grega: „morgensternowe spojrzenie”.

3,5/6

d) dialogi

Dialogi są zwykłe, mało wnoszą, czasami starasz się, aby były śmieszne – rzadko kiedy Ci się to udaje. Częściej okazują się sztuczne do bólu. Na przykład: „Jednak twoje pytanie było błędne…” Do kogo powiedziałabyś to podczas zwykłej rozmowy w kuchni?!

Brakuje mi w tych dialogach Twoich postaci. Znajduję w nich więcej Ciebie i Twojego sposobu wypowiadania się lub sposobu, w jaki chciałabyś się wypowiadać.

Zapis jest dobry.

Właściwie znalazłam tylko jedną wypowiedź, która mnie rozbawiła: „Chcesz mi powiedzieć, że przyjechałeś tutaj aż po cukier?” Prychnęłam śmiechem na cały autobus, aż się ludzie dziwnie gapili.

Nie szczędź nam opisów, jak coś zostało powiedziane. Jakie emocje towarzyszyły komuś podczas wypowiedzi. Tnij ją na kawałki i wrzucaj kolejne opisy emocji. Nie bój się, że będzie za dużo czytania – po to chyba piszesz, nie? Bo potem czytam wypowiedź Julie na temat śmierci Angeli, a następnie komentarz Gregora: „widziałem, ile wkłada wysiłku, aby się nie rozpłakać” i wpadam w konsternację, ponieważ dla mnie jej wypowiedź – bez Twojego nakierowania na to, jak była wypowiadana – brzmiała sucho, rzeczowo, może nawet lekko protekcjonalnie. A tu nagle takie zaskoczenie.

0,8/2

e) styl i klimat

Klimat w opowiadaniu jest… no, właściwie to jakby go nie było. Piszesz i tyle, nie tworzysz wokół żadnej specjalnej atmosfery. Jedyne co w tej sprawie robisz to maniakalnie zaczynasz zdania od nowej linijki, starając się nadać tym tajemniczy nastrój.

Twój styl jest strasznie nudny. Często jest tak, że nagle upierasz się na jakąś konstrukcję zdania i wałkujesz ją przez kilka akapitów. Czasami po prostu to, jak piszesz, jest całkowicie zwyczajne. Czasami, a nawet częściej niż czasami, po prostu się nudziłam. Operujesz bardzo prostym słownictwem.

1,5/5

f) bohaterowie

Przy opisywaniu postaci trzymasz się utartych schematów. Białe jest białe, a czarne jest czarne. Dziwnie wygląda to w przypadku Angeli, bo raz jest ona całkowicie biała, a raz czarna jak noc, ale do tego odniosę się za sekundę. W każdym razie, często nie szukasz swoich wyjaśnień, a sięgasz do tych, które są najbardziej powszechne w naszej kulturze, jak chociażby: nie chcę się przed nikim otwierać, bo nie chcę okazywać swoich uczuć. Przecież mogą być różne inne wyjaśnienia, nie tak banalne. Właściwie mało prawdopodobne jest, aby facet, który nie doznał jakiegoś wielkiego urazu psychicznego i nie robi z siebie twardziela, tak się w sobie zamykał, żeby tylko nie odsłonić PRZED NAJBLIŻSZYMI swoich własnych uczuć.

Przejdźmy teraz do Angeli. Motyw jej śmierci stworzyłaś na jednym z najprostszych schematów. Mogłoby to być fajnym zabiegiem, owszem – jakieś takie odejście od wymyślnych scenariuszy – ale jedynie wtedy, gdy potrafiłabyś to utrzymać w klimacie realizmu i dobrego smaku. Ty otoczką, jaką nadałaś jej postaci, i tekstami niczym z taniego melodramatu sprawiłaś, że chce mi się rzygać. Cały motyw utrzymujesz gdzieś na granicy komedii, podniosłości i groteski.

Opisałaś tragedię życiową, użyłaś do tego najprostszego (znów) sposobu – listu, okazało się, że dziewczynę zostawiła matka z okropnym ojcem, generalnie – jest kiepsko. Z drugiej zaś strony wyskakujesz z „pisząc to, patrzę na pudełko żyletek” i ja już nie wiem w zasadzie, czy Ty sobie stroisz żarty z tego opowiadania, czy to jest na serio.

Naszym punktem wyjścia w tym opowiadaniu odnośnie osoby Angeli jest opinia Julie i Grega umieszczona jeszcze w prologu, który miał miejsce pięć lat po śmierci naszego słodkiego aniołka. Przez pięć lat wciąż myślą o niej jako o istocie idealnej. Nic się nie zmieniło.

Aż tu nagle przychodzi Nefretete… i okazuje się, że AKURAT w momencie, gdy ona postanowiła poopisywać życie Julie i Grega, oni nie dość, że diametralnie zmieniają opinię o Angeli, to jeszcze zaczynają wyraźnie pałać do siebie sympatią, choć wcześniej umiejętnie ją tłumili.

Wróćmy jednak do aniołka. W miarę tekstu – nagle po pięciu latach – opinia Grega i Julie, a zarazem oczywiście nasz obraz dziewczyny, rozszczepia się na trzy części. Jedna część wciąż utrzymuje, że taka była psiapsiółka z tej Angeli, że taka była wspaniała, cudowna, idealna, zabawna, pomocna, zawsze pod ręką. Podkreślmy: ZAWSZE. Lecz zaraz zza rogu wyjawia się druga część, która zaczyna wykrzykiwać, że Angela jest chamska, nierozważna, myśli tylko o sobie i o tym, jak poderwać Grega, trzeba jej ciągle pilnować, zachowuje się jak pusty gówniarz, nie można na nią liczyć, sprawia same kłopoty. Już się rodzi jakaś konsternacja, prawda? Aż tu nagle drepcze trzecia część, rozpycha łokciami część pierwszą i drugą i oznajmia, że Angela jest również dojrzała, sumienna, niezwykle poważna, taka „stara maleńka”, która mimo młodego wieku wszystko rozumie i jest w stanie zaakceptować.

Mogę to podsumować tylko w jeden sposób: WTF?!

Czasami robisz z Gregora takiego idiotę... Nie pojmuję tego. „I oboje zrzucają liście na zimę – dodałem, przypominając sobie jakiś fakt z biologii.” On dowiedział się tego dopiero w szkole na biologii? No bo tak to brzmi.

Angela jest straszna. Gregor dziwny – mało w nim prawdziwej ekscytacji skokami, przez Twoje płytkie opisy każda jego radość jest taka powierzchowna. Związek z dziewczyną odstawia na drugi plan i w zasadzie nie wiem, po co oni się spotykają, skoro on nie umie z nią rozmawiać. Nie wiem też, na czym polegają ich spotkania, bo ich nie zaprezentowałaś. Jego relacja z kumplami jest trochę… nie wiem jak to opisać, koszmarna? To nie jest dobre słowo, ale nic innego nie przychodzi mi do głowy. W każdym razie każdego traktuje jak rzecz, która ma mu pomóc. Cieszę się, że wprowadziłaś motyw zwracania uwagi na swój egoizm, szkoda jednak, że na zasadzie „pojawiam się i znikam”, a nie „mam głębszy sens”.

Poza tym dziwi mnie, że przez tyle lat nie mogli z Julie nawiązać rozmowy, raz pogadali, a Gregor – którego opisujesz jako takiego nieufnego, nikt mnie nie rozumie, oh i ah – od razu stwierdza, że odnowili przyjaźń. Hę!?

Julie mówi Gregowi: nie obwiniaj się o Angelę. Gregor przestaje obwiniać się o Angeli. PO PIĘCIU LATACH UMARTWIANIA SIĘ NICZYM ASCETYK ON PO JEDNEJ ROZMOWIE PRZESTAJE  ZAMARTWIAĆ SIĘ SWOIM ANIOŁKIEM?! WTF?!

Julie kojarzy mi się z osobami, które robią sobie problemy niczego i ja bardzo takich osób nie lubię. Ale widzisz, tu jest plus, bo wzbudzasz we mnie jakieś emocje bohaterką. Co nie oznacza, że jest dobrze wykreowana – bo cholernie, jak na nią, płytka. O czym mówiłam przy opisach.

Mało wiem o aktualnym życiu Julie. Czy ma jakieś pasje poza studiami i Gregorem? Tak? Jakie? To samo tyczy się dziewczyny Gregora – przedstaw ją nam może lepiej?

Postacie ogólnie nie są wykreowane najgorzej. Może nie jest to ósmy cud świata – bardziej powierzchowny kicz – ale przynajmniej coś tam z nich kręcisz i nie robisz z każdego tego samego. Raczej stawiasz na bohaterów zwykłych, co nadaje opowiadaniu realizmu. Niezbyt dobrze wyglądają jednak opisy wyglądu postaci – aktualnie totalnie nie pamiętam, co kto sobą prezentował. Ani jedna osoba!

Wiesz co jest dużym problemem tutaj? Chyba ta zwyczajność bohaterów, bo trochę z nią jednak przesadziłaś. Są oni tak do bólu niewyróżniający się, że aż nieciekawi. A każdy ma to coś, na co warto zwrócić uwagę. Poza tym odnoszę wrażenie, że Ty nie tworzysz charakteru postaci, a rzucasz cechami. Tu dziabnę taką i tego nie pociągnę dalej, tu pacnę taką i zostawię. I się kręci.

3,5/7

g) estetyka i kompozycja

Tekst wyśrodkowany, miliardy literówek, często pojawiające się różnice w zapisie – raz stosujesz kursywę, raz nie przy zapisie myśli – ciągłe rozpoczynanie od nowego akapitu… Eh, nie.

0,2/1

h) logika tekstu

Piszesz, że Gregor nigdy nie był w profesjonalnym zakładzie psychologicznym. Ale… jak to, skoro każdy skoczek musi być pod opieką psychologa/psychiatry?

Jakoś mało mi motywu reporterów w tym opowiadaniu, totalnie ich olałaś.

1/2

Poprawność (1/5)

Nadużywasz nawiasu i wielokropka. Ten drugi ponadto jest przez Ciebie niejednokrotnie źle zapisywany: gubisz ostatnią z trzech kropek. 

Mylisz tryby: „Angie zawsze znalazła jakiś sposób […]” – skoro zawsze, musi być to czasownik niedokonany. ZNAJDOWAŁA.

Ortografia:

• „Mam nadzieję, że nie rozmarzą tuszu[…] – rozmażą.
• „Przez chwile[…]” – chwilę
• „[…] która zachowała się w pełni nie uczciwie[…]” – nieuczciwie
• „na randzie łóżka” – rancie. Rand to jednostka monetarna Republiki Południowej Afryki.

Gdy piszesz list, skłaniałabym się ku pisaniu zwrotów grzecznościowych wielką literą – jeden bohater pisze do drugiego, a Ty, jako narrator, jedynie przytaczasz treść.

W tekście jest od groma literówek. Przykładowo:

• […] przypominając sobie inne fragmentu tekstu – fragmenty
• Powiedział/ło – coooo?
• […] i już maja to ciebie pretensje – mają
• – Witaj – powiedziałam, uśmiechając się do dziewczyny. – powiedziałem
• […] rozłoszczone spojrzenie. – rozzłoszczone

Wielokrotne powtórzenia:

• Móc: „[…]nie mogłem sobie pozwolić na takie stwierdzenie. Reporterzy mogli […]”
• Być - przez cały tekst, gdzie się nie obejrzysz. 

Gdy rozpoczynasz cytat, nie zawsze musisz rozpoczynać go wielką literą. Chociażby jednowyrazowe cytaty rozpoczynane wielką literą wyglądają nawet śmiesznie: „[…] więc pozostawało mi jedynie krzyknąć »Wejść!«[…]”

„[…] okkk…” – CO TO JEST?

„[…] Julie, piekąca muf finki” – po pierwsze, nie mam pojęcia ani co to jest „muf”, ani „finek”. Radzę zacząć przykładać większą uwagę do zapisu, bo to już się robi niesmaczne. Ten przecinek jest zbędny. Czemu? Zapraszam do artykułu tutaj.

Błędy frazeologiczne: 

• „porzuć nadzieję w to[…]” – na to.
• „w którym spała” – na którym spała.

Nie skracaj słów! „[…](przynajmniej wg mnie)[…]” – według. 

Masz duże problemy z interpunkcją. Sama lubię ten temat i się nim maniakalnie zajmuję. Na mojej podstronie w linkach możesz znaleźć odnośnik do artykułów, które piszę dla Katalogu Ocenialni, lub po prostu odnaleźć je na tej stronie, z której artykuł Ci już poleciłam. W ogóle - z poprawnością. Postaraj się o betę. Jeśli nie masz nikogo znajomego, kto mógłby Ci pomóc, polecam Ci alfa betę lub Cuddly - Beta Readera.

Dodatki (4/5)

Rzeczy typu "hymn bloga" mnie śmieszą, ale niech Ci ziemia lekką będzie i zachowam subiektywne opinie dla siebie. 

Masz bardzo rozbudowane linki. Mogłabym Cię prosić o zmianę adresu SiSOBu na ten blogspotowy? Dziękuję z góry. Cieszę się, że pogrupowałaś linki na blogi te zakończone, ale warte uwagi, a wciąż działające. Tworzy to porządek.

Nie wiem, o co chodzi z tymi akcjami. Ale szablon jest uroczy. 

Jej, ale Ty zaśmiecasz blogosferę. Każdą podstronę masz na OSOBNYM BLOGU. Pierwszy raz się z czymś takim spotkałam. Proponowałabym Ci utworzenie ich w notkach na stronie głównej, skopiowanie linku tych notek i zapisanie ich potem jako szkicu, a następnie wrzucenie ich w linki.

Dodatkowe punkty od smirka (1/5)

Za tematykę.

RAZEM uzyskałaś/ 24,5 na 55 punktów, co kwalifikuje Cię do oceny dostatecznej.