[831] www.cierpienia-mlodego-ranulfa.blog.onet.pl

Dzisiaj na przekąskę mamy sałatkę ranulfową zaprawioną opowiadaniem w wykonaniu szefa kuchni, smirka. 

Pierwsze wrażenie (7/10)

Poprzednie pierwsze wrażenie wizualne było lepsze, tutaj właściwie nie wiem, z czym mam wiązać ten nagłówek. W każdym razie ani kolorystycznie mi to nie pasuje do powiadania, ani nie podoba mi się jasna czcionka na ciemnym tle, ani jej wielkość, która w gruncie rzeczy nie pasuje do żadnej innej kategorii niż: mikroskopijna. Poprzednia szata graficzna była według mnie o wiele lepsza. Niemniej jednak estetycznie nie miażdży mojego wzroku i wygląda dość dobrze, dlatego nie będę się już zagłębiać w mieszanie stylów w nagłówku. Szablon nie Twojego autorstwa, więc co mam Ci ględzić nad jakością jego wykonania. 

Stanowczo wolałam poprzedni, zarówno pod kątem kolorystycznym, jak i wykonanie było przystępniejsze.

Jak już gdzieś przyznałaś, językowy miszmasz się pojawił, ale ja mam na to swoje zdanie wyrobione i mi to nie przeszkadza, dopóki potrafisz uzasadnić, czemu coś gdzieś wisi i potwierdzić, że jest to dla Ciebie, jako autora, ważne.

Nie za bardzo lubię bawić się w analizy belek czy adresów, skoro jesteś autorem inteligentnym, zakładam, że to nie zrządzenie losu. Jedynie drażni mnie, że nigdzie nie prezentujesz tłumaczeń na polski.

Nie podoba mi się tu ze względów czysto osobistych, ale przy poprzednim szablonie przebywało się na Twoim gniazdku nieźle. Porządek utrzymujesz.

Treść (22,5/30)

Oceniłam jedynie część pierwszą (bez pierwszego kapitelu części drugiej), gdyż wydało mi się ocenianie części drugiej tak samo sensowne, jak ocena jednego tylko rozdziału.

Z tekstem tym jest tak, że na pierwszy rzut oka wydaje się być piekielnie dobry, a potem patrzy się tępo w jeden punkt i zauważa się w myślącym z prędkością dwieście kilometrów na godzinę mózgu,  że jednak znajduje się tu parę rzeczy, które nie grają. Pierwsze wrażenie jest jak najbardziej pozytywne, dopiero gdy pokontempluje się chwilę, już nawet bez dogłębnej analizy zauważa się pewne wpadki.

Na początku zastanówmy się nad samym tytułem. Cierpienia młodego Ranulfa to aż nazbyt widoczna parafraza tytułu powieści Goethego i zaglądając do środka, odnoszę wrażenie, że tytuł opowiadaniu nie został nadany przypadkowo. W związku z tym poniżej przedstawię kilka uwag, które wprowadziłabym w życie, gdyby rzeczywiście opowiadanie to miało być pewnym sparafrazowaniem Cierpień młodego Wertera.

Przede wszystkim skupmy się na tym, o czym traktuje twór Goethego.

          1.       cierpienie

          2.       model miłości romantycznej

          3.       romantyczny indywidualizm

          4.       nieprzystosowanie do świata

          5.       wykształcenie (gł. w kwestii sztuki)

          6.       opinie o świecie

a.       natura

b.      polityka

c.       opinie o pewnych działaniach, np. o samobójstwie

Mając tak rozrysowany model tego, co powinno być ujęte prowizorycznie w przykładowej parafrazie tekstu Goethego, zacznijmy więc analizę Twojego tekstu.

ad. 1) Cierpienie w opowiadaniu o Ranulfie nakreśliłaś mocno, wyraźnie, często przedstawiasz je wręcz groteskowo, karykaturalnie. Odnosi to w gruncie rzeczy dobry efekt, z tekstu bije humor. Poza tym jest to pewien sposób na pozbycie się tej romantycznej ckliwości. Tu wyważyłaś wprowadzenie elementów romantycznych w realia średniowieczne na piątkę. Pozostaje jednak kwestia techniczna samego cierpienia. Owszem, przede wszystkim trzeba się skupić na obrażeniach chłopaka tu i teraz, ale opisujesz go jako kruche stworzonko, a w każdym rozdziale dostaje mu się tyle, że ja po tygodniu nie dałabym rady stanąć na nogach, a raczej należę do osób zaciętych i walecznych. Ponadto pozostaje też kwestia jego bielactwa i dokuczających mu oparzeń, czego motyw ukazał się raz i po trzech dniach stosowania ziołowej maści magicznie znikł i więcej się nie ukazał.

Po pierwsze więc, gdy człowiek dostaje „po mordzie”, efekty tego widać dłużej niż dwa dni. Po drugie człowiek nieprzystosowany do długich wędrówek ślady po nich odczuwa dłużej niż trzy dni, zwłaszcza, że jego organizm w tym czasie musi również zregenerować poparzony naskórek. Po trzecie zaś i ostatnie, kiedy Ranulfik siedzi całymi dniami w zamku Graalowców, a nagle wychodzi na zewnątrz i zaczyna latać na słońcu, wypadałoby wspomnieć o jego oparzeniach nawet nie na skalę tak wielkich ran, jakie miały miejsce przy ich przemarszu z jednego obozowiska do drugiego, a po prostu napomknąć o jakimś lekkim odparzeniu, zaróżowieniu, podrażnieniu. I znów, efekty takich igraszek ze skórą widać dłużej niż trzy dni. Przecież zwykłe otarcie naskórka schodzi koło tygodnia, a co dopiero rozległe oparzenie spowodowane bielactwem!

ad. 2) Trudno tu mówić o jakiejkolwiek miłości romantycznej, skoro jesteśmy w średniowieczu. Spróbujmy jednak pogodzić to wszystko ze sobą.

Jeśli mamy mówić o miłości, należy najpierw powiedzieć, że w średniowieczu postacie kreowano na zasadzie tworzenia ideału osobowego. W romantyzmie stosowano sakralizację osoby ukochanej. Współcześnie odchodzimy od tych dwóch zabiegów i staramy się jak najbardziej odrzucić marysuizm postaci.

Gdy przyglądałam się pierwszy raz modelowi miłości, jaki ukazałaś, wydała mi się ta kreacja niemal współczesna. Potem kierowałam się bardziej ku prześmiewczemu romantyzmowi. Natomiast teraz już nie wiem, co mam o tym sądzić, w każdym razie na pewno nie nazwałabym tego przyjemnym balansowaniem pomiędzy średniowieczem a romantyzmem, jak to miało miejsce w punkcie pierwszym.

Chaos. Należałoby według mnie poświęcić więcej czasu analizie tekstów średniowiecznych i rozpracowaniu, co tworzy model miłości średniowiecznej, a następnie znaleźć części wspólne z modelem romantycznym i stworzyć z tego swego rodzaju punkt przejściowy między typowo średniowieczną miłością a modelem miłości zaprezentowanym u Goethego.

ad. 3) Być może w tej kwestii odznaczę się w Twoich oczach swego rodzaju ignorancją wobec Twojego tworu, ale przykro mi bardzo, w Ranulfie nic, poza jego narzekaniem, indywidualnego nie widzę. Jego charakter jest stworzony jako bardzo blady i jedyna rzecz wyraźna to właśnie prześmiewcze docinki traktujące o nieszczęśliwym losie. Jak na parafrazę „Cierpień młodego Wertera” charakter Ranulfa wychodzi na zbyt płaski, brak mu indywidualizmu właśnie.

ad. 4) Tu znów brakuje mi głębi psychologicznej bohatera. Poszłaś właściwie po najmniejszej linii oporu, kreując motyw nieprzystosowania bohatera tylko elementami fizycznymi. Brakuje mi tutaj tej niewiedzy, co teraz zrobić, jak się zachować, jak sobie poradzić z tą sytuacją, brak mi poczucia nieumiejętności dopasowania się etc.

ad. 5) To jest rzecz, która uderzyła mnie chyba pierwsza tuż po przeczytaniu. Nie będę wymagać od Ranulfa wykształcenia w dziedzinach sztuki, gdyż nie ma on rodziców i jest pomiotem Zakonu, jednakże skoro nie był kształcony na rycerza, wypadałoby mu nadać jakieś ukierunkowanie zawodowe. Odebrałam sygnały w postaci poezji, jaką tworzył, w postaci malowniczości opisów przyrody i cytowania Koheleta, ale tego jest za mało. Poza tym zwłaszcza to ostatnie charakteryzuje się tak wielką sztampowością, że większą byłoby jedynie cytowanie słów w przypowieści o samarytaninie, zaginionej owcy lub synu marnotrawnym.

Jeśli Ranulf nie posiadał wykształcenia w dziedzinie literatury (tu mógł kształcić się sam, dlatego w tym kierunku poszłam, ale równie dobrze mógł być przez kogoś kształcony w innych dziedzinach sztuki), wypadałoby to wyraźnie nakreślić, bo jak na razie wspomniałaś jedynie, czego Ranulf NIE robił w Zakonie i chyba powoli popadam w coraz większą konsternację z tego powodu.

ad. 6) a) Motyw natury w opowiadaniu wykorzystałaś na dwóję. Za mało, zbyt pobieżnie i powierzchownie. Poza tym odnoszę wrażenie, że tutaj nie wycelowałaś dobrze i zbyt przechyliłaś się na stronę romantycznego postrzegania świata.

b) A propos polityki, to mam nadzieję, że wymielisz ją na wszystkie strony w drugiej części, gdzie będziesz miała idealne pole do spisania wielu opinii i konkluzji wysnutych na podstawie porównania przez Ranulfa polityki krzyżackiej oraz polityki polskiej.

c) Trudno nie zacząć tego podpunktu od samobójstwa, które u Ciebie pojawia się na początku, a Goethowskieo Wertera kończy.
Niewystarczająco jednak skupiłaś się na zobrazowaniu tego motywu z racji odgórnego założenia, że tak czy siak do niczego nie dojdzie. Brak mi tu jakichś przemyśle na temat samobójstwa lub przede wszystkim wyjaśnienia, jak to możliwe, że Ranulf chciał zdobyć się na taki krok, skoro jest chrześcijaninem i wraz ze swoimi braćmi chce chrystianizować Europę.

Jego zachowanie przypisałabym współczesnemu typowi samobójcy, który nie wie, co zrobić, więc bez zastanowienia odbiera sobie życie. Ani nie styka mi się to z zachowaniem romantycznym, ani tym bardziej z średniowiecznym. Trochę tu namieszałaś.

I właściwie tyle jeśli chodzi o jego zdanie na temat różnych możliwych ruchów w życiu. Reszta pozostaje dla nas kolejną niewiadomą.

 

Żeby nie lać już wody, bo chyba wniosek z powyższych moich uwag dotyczącym balansowania między kreacją średniowieczną a romantyczną nasuwa się sam, przejdę do samych wydarzeń przez Ciebie przedstawionych.

Zaczynasz przyjemnie, drugi wprowadzony wątek nawet mnie oczarował, ale on tak na dobrą sprawę znika i przechodzimy do akcji właściwej, czyli tej, która zaprowadziła naszego biednego Ranulfa do niewoli u Polaków. Ogółem rzecz biorąc, część pierwsza wydaje mi się bardzo okrojona i w sumie nawet wychudzona. Brakuje tu wielu opisów, elementów, które mogłyby stworzyć wyraźniejszy zarys sytuacji. Wielokrotnie lejesz wodę, wrzucasz kolejny żarcik czy śmieszny dialog, przez co tracisz na rzeczach, które są rzeczywiście istotne.

Zastanawia mnie wiele działań bohaterów, jak chociażby to, że Ranulf po dostaniu się w niewolę do Polaków całkowicie jakby zapomniał o tym, że jest Krzyżakiem. A przecież bycie Krzyżakiem polega też na pewnych na modlitwach i na konkretnym sposobie postrzegania świata: życiu pod chwałę Boga. To również skrajnie idealistyczny obraz, ale u Ciebie nie widzę prawie żadnego elementu poza posiadaniem różańca oraz wędrowaniem na chwałę Pana, który wskazywałby na to, że Ranulf jest chrześcijaninem.

Co więcej, Ranulf nie tylko zapomina o modlitwie, a również podczas stosowania czarnomagicznych (zielnych) metod leczenia już po jednym dniu zapomina w ogóle o tym, że zgrzeszył. A poza tym zbyt długo go przekonywać do tego grzechu nie trzeba było.

W kapitelu VII, gdy do akcji włącza się Otto, nie zorientowałam się dotąd stu procentowo pewnie, kiedy Nawoja dowiaduje się, że Otto i Ranulf się znają. Gdy mówi „okłamałeś mnie”?

Kapitel VII znów, Otto zostaje pobity i pozostawiony niezwiązany pod wiszącym, ale związanym Ranulfem. Robisz z pogan bandę idiotów czy po prostu nie pomyślałaś, że oni też potrafią myśleć?

Podoba mi się motyw Donny Gualterio, ale jest przedstawiony mało klarownie.

Nie znalazłam poza tym żadnych niejasności. Fabuła jakąś zawiłością nie grzeszy, pewnie Ranulf okaże się synem Donny, pewnie Nawoja i nasz białowłosy się zejdą, pewnie Otto zginie, pewnie wydarzą się jakieś ekscesy na „froncie wojennym”. Pewnie. Średnio mnie to interesuje i nie sprawiłaś, abym wyczekiwała na kolejną część z niecierpliwością. Owszem, przyjemnie się to czyta, humor Ci nie odstępuje na krok, ale fabuła to nie jest Twoja dobra strona. Dlatego popracowałabym na Twoim miejscu nad lepszym sparafrazowaniem Goethego oraz nad opisami, które już, już omawiam.

Opisy nie należą do jakichś ciężkich technicznie. Z racji na narrację trzecioosobową z elementami mowy pozornie zależnej, wplatasz w nie dużo charakteru Ranulfa, a co za tym idzie – tekst nie jest pisany tak swobodnym językiem jak w przypadku narracji pierwszoosobowej, ale też trudno w nim szukać jakichś wysublimowanych fragmentów. Wszystko utrzymujesz w żartobliwym tonie luźnych określeń, ale nie tracisz na jakości.

Zauważyłam, że wychodzisz z założenia, że jak coś już zostało opisane, to potem można to jedynie nazywać po imieniu, o wyglądzie już więcej nie przypominać, a co tu dopiero mówić o pogłębianiu szczegółów. Co to ma być, moja droga?! Przedstawiłaś nam mniej więcej, jak prezentuje się Ranulf w pierwszych rozdziałach, potem zaś średnio raz na rozdział wspominałaś o tym, że ma białe włosy, raz napomknęłaś o czerwonych oczach. Wyglądu Nawoi nie pamiętam w żadnym stopniu (potem w jakimś fragmencie podczas powtórnego przeglądania tekstu doczytałam się, że ma zielone oczy i włosy z tańczącym w nich słońcem). Otto mi się jakoś majaczy, ale nie umiem go dobrze rozgryźć, bo podsyłasz mi dwa różne dla mnie typy wyglądu – pijaka oraz przystojnego mężczyzny o niczego sobie gabarytach. Połączyć to można, owszem, ale słowami i to przy odrobinie wkładu sił. Przy aktualnym stanie rzeczy, gdy czytam, Otto kreuje się w mojej wyobraźni jako dwie różne postacie, co jest dość kłopotliwe, kiedy zaczyna się poruszać.

Dobrze radzisz sobie z opisami miejsc. Nie wiem, czy zdajesz sobie z tego sprawę, czy robisz to nieświadomie, ale umiesz tak dopierać słowa, że miejsce opisujesz przy minimalnym wkładzie słownym, a możemy sobie je dobrze wyobrazić. Jest to taki zabieg, który polega na dobieraniu słów w ten sposób, aby nakierowywać czytelnika, co powinien sobie wyobrazić. Używasz paru wyrazów, które nie opisują całego miejsca, ale czytelnik bez problemu je sobie wyobraża, bo te najbardziej trywialne rzeczy jego wyobraźnia tworzy automatycznie.

Najgorzej wychodzi Ci kreacja świata jeśli przyjrzymy się zgodności czasowej zachowań bohaterów. Możesz się teraz wypierać, że nie jest to opowiadanie historyczne i nie mogę wymagać od Ciebie zgodności, jednakże zgodność wydarzeń to jedno, a zgodność zachowań to drugie. To pierwsze przekręcaj sobie na prawo i lewo, nie interesuje mnie to, dopóki nie zaczniesz twierdzić, że opisujesz historię i że to naprawdę się wydarzyło. To drugie zaś, jeśli nie zgadza się z przyjętymi przez Ciebie czasami, jest lekko drażniące, bo zaczynam się zastanawiać, po jaką cholerę zaczęłaś w ogóle tworzyć w średniowieczu, skoro dobrze go nie znasz.

Choćby takie słowo „cholera”. Dokopałam się jedynie do XVII wiecznego słownika, a nawet tam jeszcze słowo to nie było używane jako wulgaryzm w takiej formie, w jakiej widnieje dzisiaj. Współcześnie używamy go raczej jako wykrzyknienia wtrąconego w wypowiedź, wtedy cholera stanowiła podmiot, np. gorąca cholera, przypalona cholera, cholera rdzawa.

Przejdźmy dalej. Facet wywodzi się z Zakonu, wszystko robi pod chwałę Pana, a jakoś mało w tym wszystkim modlitwy. Zbyt mało. Zbyt mało wzmianek o umartwianiu się, ascezie w ogóle oraz o grzeszeniu. Podoba mi się, że wciskasz to tu, to tam opinie Ranulfa i jego wierzenia, ale same opinie nie starczą. Kiedy człowiek się nakierunkowuje na jakiś rodzaj postępowania, to potem się go trzyma myślami, nie koniecznie wciąż rozważając ideę, jaka powstała w jego głowie, ale przestrzegając, czy wszystkie jego działania są z tą ideą zgodne.Dlatego jeśli coś zgrzyta, rozpoczynają się wewnętrzne spory, których u Ciebie też brakuje. Poza tym często dochodzi do pogłębiania własnego zdania. Co również olałaś.

Dobrym fragmentem do ukazania, co robią średniowieczni Polacy w chwilach wolnych, jest opisanie mniej więcej (nie na zasadzie wprowadzania zasad, ale jedynie tego, co Ranulf widzi) przebiegu gry wspomnianej w kapitelu VII. Jakaś gra, w której jeden młodzieniec przegrywa, nic mi nie mówi, nie jestem nawet wstanie powiedzieć, czy była to raczej gra statyczna czy aktywna.

Drażniąca okazuje się czasami idealizacja postaci, ponieważ nie umiesz jej zbalansować tak, aby nie drażniła żyjącego współcześnie czytelnika. Ponieważ aktualnie odchodzi się od marysuizmu, musisz tak pobawić się z opisem oczu rozświetlonych uśmiechem podczas skoku oraz włosów, po których tańczyło słońce, aby czytelnik nie dostawał przy tym kurwicy.

W kapitelu VI we fragmencie, gdzie Ranulf opiewa przyrodę, no właśnie – brakuje mi obszerniejszych opisów tej przyrody.

Opis jedynej sceny walki jak dotąd jest opisem… dość statycznym, jednak ze względu na pobłażliwość, jaką obdarzała Nawoja Ranulfa, a nie z powodu braku umiejętności.

Ze stylem, moja droga, mamy pewien problem. Nie umiemy tworzyć napięcia inaczej przez wielokropek, prawda? Dlatego wciskamy go wszędzie na siłę, zamiast się nauczyć. I odnosi to skutek całkowicie odwrotny do zamierzonego – po pewnym czasie już nie zwraca się uwagę na klimat, jaki chcesz zbudować, a z małym „kurwikiem” w oczach przelatuje się wzrokiem po kolejnych wielokropkach i zastanawia się ile jeszcze.

I tu napotykamy pewien problem – humor prezentowany przez Ciebie w opowiadaniu „Cierpienia młodego Ranulfa” w większości przypadków opiera się na zaskakującej puencie, przed którą nigdy nie omieszkasz wstawić kolejnego wielokropku. Argh!

Nadużywasz tworzenia opisów rzeczy, których Ranulf nie jest pewien. Owszem, może to nam dać jakiś pogląd na jego postać, ale przy piątej z kolei rzeczy to staje się drażniące i zaczynam wątpić, czy to Tobie się płyta zacięła, czy to Ranulf jest aż tak tępy.

To i inne uwagi prowadzi mnie do wysnucia wniosku, że jesteś trochę stylistycznie ograniczona. Nie dajesz sobie wolności tworzenia, tylko wciskasz się w pewne ramy i twierdzenia, hamując siebie i swój styl, a kopiując bardziej to, co kiedyś zauważyłaś i Ci się spodobało. Bo to samo widać przy konstrukcji zdań np. w przypadku przeczenia z „bynajmniej”, na które jak się uweźmiesz, tak pojawia się co kilka akapitów jak mantra.

Nie mniej jednak poza tą sztampowością język, jakim się posługujesz, jak najbardziej mi odpowiada. Mogłabyś jedynie dorzucić do niego trochę więcej zwrotów średniowiecznych.

Lubię humor, który przepełnia Twój tekst, ale pamiętaj, że to nie od jest głównym tematem i stać Cię na więcej niż tylko na żarciki.

Co do bohaterów, Ranulfa przetrzepałam powyżej chyba wystarczająco. Nawoja pozostaje jak na razie wielką zagadką, ale nie wzbudza we mnie tymczasowo żadnych emocji. Nie wiem też za bardzo, jak wygląda i przez wielką, tajemniczą mgłę, która osnuwa jej osobę, chwilami mam wrażenie, że dopasowujesz jej charakter do sytuacji, która akurat się nadarzy.

Ścibora dopiero zarysowałaś, a ksiądz wyszedł Ci lekko sztampowy.

Otto to moja perełka, która przyprawia mnie o skurcze żołądka. Drażni mnie chłopina niemiłosiernie i mam ochotę za każdym razem, kiedy tylko o nim wspominasz, trzasnąć go wielkim obuchem w łeb. Bohaterowie raczej nie mają problemu z byciem osobnymi jednostkami. Myślą osobno, Ranulf czasem traci na ranulfowatości i w scenach z Ottem staje się zbyt ottowaty, ale generalnie widać w nich indywidua. Przy Otcie i Nawoi jest to wyważone dobrze, lecz Ranulf powinien się choć trochę wybić, nawet nie przez jakąś nietuzinkowość, ale przez nasze lepsze poznanie jego osoby. Bo jak na taki szmat tekstu znam go trochę mało.
Ostatnio zauważyłam taką tendencję, że jak się ludziom krzyczy, że bohaterowie też mają przeszłość, to zaczynacie się skupiać na tym, aby nam powiedzieć, jaki bohater był kiedyś i co robi teraz, ale jaki jest teraz – zapominacie nadmienić. Ah jo, ah jo, zakrecikuję się dzisiaj, wzdychając tu nad klawiaturą.

Popracuj nad dialogami. W rozmowach Otta z Ranulfem ich wypowiedzi zacierają się i wyglądają momentami jak przepychanki słowne jednej osoby i jej dwóch jaźni. Poza tym denerwuje mnie to, że dialogów jest tu tak dużo, a wielokrotnie są jedynie zapychaczem miejsca. Dobrze, parę razy mogą posłużyć za wprowadzenie nastroju i ukazanie, że oni też prowadzą trywialne rozmowy, ale bez przesady.

Zauważyłam trzy błędy logiczne. Jakaś tam czarownica z lasu potrafiła mówić po niemiecku?

Druga rzecz to motyw głuchej kuny. Najpierw nie reaguje, bo nie słyszy, a przy kolejnej sytuacji kuna nie reaguje, bo nie czuje potrzeby.

Trzecia rzecz drażni mnie chyba najbardziej. W opowiadanie wyraźnie wrzuciłaś motyw exegi monumentum (kapitel V, Ranulf tworzy sobie pomnik). No przykro mi bardzo, ale inaczej się tego odczytać nie da przy tych wszystkich nawiązaniach. A to się tutaj kupy nie trzyma! Zrozumiałabym nawiązanie w okresie tworzenia przez Horacego albo w czasach uwielbienia sztuki horacjańskiej, ale na bór zielony, w średniowieczu?!

Tekst zakomponowałaś dobrze, acz tematu w moich oczach nie wykorzystałaś nawet jak na pierwszą dopiero część.

a) zaciekawienie czytelnika

1/1

b) fabuła, akcja i oryginalność

5/6

c) opisy i kreacja świata

4/6

d) dialogi

1,7/2

e) styl i klimat

3/5

f) bohaterowie

5/7

g) estetyka i kompozycja

1/1

h) logika tekstu

1,8/2

Poprawność (3/5)

Tu, powiem Ci szczerze, było dość ładnie, acz nie idealnie.
Nie mogę zdzierżyć miliarda wielokropków, ale to sprawa w tym momencie drugorzędna. Gorszą bowiem rzeczą okazało się to:

„Coś jednak powstrzymało ich przed zamordowaniem go siedemnaście lat temu...

... tylko co?”

Cytuję:

„Jestem od wielu lat redaktorem książek i nie mogę się zgodzić z opinią, że „najlepiej będzie [...] postawić spację po wielokropku”. Zawsze mnie uczono, że w tekstach drukowanych oprócz norm językowych obowiązują też poligraficzne, a jedna z nich mówi, że wielokropka na początku zdania nie oddziela się spacją od słowa po nim. Ma to miejsce na ogół (a może tylko) w dialogach, gdy wielokropek sygnalizuje zwykle dopowiedzenie.”

— Bożena, PWN

Kolejna sprawa to dywiz. Krótka kreseczka „-” zwana dywizem nie jest znakiem interpunkcyjnym i nie spełnia zadania myślnika. Jeśli zamierzasz zapisać myślnik, powinnaś zastosować do tego pauzę „—” tudzież półpauzę  „–”.

„Ich spojrzenia spotkały się ze sobą, ciała dwojga młodych przebiegł dreszcz, gdyż otóż nadszedł długo oczekiwany dzień[…]” – gdyż, iż, ponieważ, że uznałam błędność zestawienia ze sobą wyrazów „gdyż” oraz „otóż”, a także trzeci raz z rzędu zamiast „gdyż” za pierwszym razem napisałam „gryź”. Brawa dla smirka.

„Mógłby co najwyżej go poprosić o grzeczne oddanie rumaka i oddaniu się w ręce sprawiedliwości.” – to najdziwniejsze niespecjalne powtórzenie jakie widziałam, połączone w dodatku z nieumyślnym błędem gramatycznym. Byłam zszokowana, gdy to pierwszy raz zobaczyłam.

„Ranulf nie wiedział, gdzie i dlaczego się znajduje. Wiedział natomiast, że całe jego ciało trawi gorączka, ma sucho w ustach i wprost rozrywa go z bólu. I wtedy odkrył, że znajduje się w jakiejś sieni, leżąc sobie na prowizorycznym posłaniu.” – powtórzenie: znajduje się.

„Teraz to już na pewno nie żyje.” – w celu uniknięcia powtórzenia w następnych zdaniach, radzę przemianować to „nie żyje” na „umarł”.

„Usłyszał jakieś głosy, więc chyba jednak żyje. Jednak pomimo[…]” – powtórzenie: jednak.

„Tak czy inaczej, zostałam przez was UPROWADZONY[…]” – AHA.

„Jeszcze lepiej – wszystko wskazywało na to, że wszystko zostało już postanowione.” – powtórzenie: wszystko.

„Płynna niemiecczyzna nowoprzybyłego sprawiła, że Ranulf odruchowo poderwał głowę, by spojrzeć na przybyłego.” – powtórzenie: nowoprzybyłego, przybyłego. To że dodasz przedrostek, nie sprawia, że możesz sobie na prawo i lewo powtarzać podstawę słowną.

„Niestety, nie przeznaczone mu było tego dnia się wyspać – na jawę sprowadziła go balia zimnej wody, wylanej prosto na głowę.” – bez przecinka przed „wylanej”.

„Ranulf, westchnąwszy z rozpaczą, przetarł twarz dłońmi, po czym zamrugał, stwierdziwszy, że w środku jest podejrzanie ciemno.” – bez przecinka przed „że” (przecinek się cofa w momencie zbiegu imiesłowu przysłówkowego oraz spójnika „że”).

„[…]zapytał, na wpół drwiącym tonem.” – bez przecinka.

„wykuć pomnik” – pomnik „wykuł” na drzewie, dlatego nie do końca jestem przekonana do tego czasownika.

Przekopałam sobie niemały kawałek materiałów, ale nigdzie imienia „Czapla” nie znalazłam w okresie średniowiecza.

Zwroty „nie-wiadomo-gdzie” czy „nie-wiadomo-po-co” zapisane z dywizem są błędne. Piszemy po prostu: nie wiadomo gdzie, nie wiadomo po co.

„Zatem chcąc, nie chcąc, szedł za Czaplą[…]” – „We frazeologizmach składających się z dwu członów równorzędnych, np. rad nierad, chcąc nie chcąc, nie stawiamy przecinka[…] – Jan Grzenia, PWN.

„Odwrócił się szybko na pięcie z zamiarem ucieczki, ale nie zdołał nawet ruszyć się na krok. Księżniczka szybkim ruchem podcięła mu nogi i spojrzała srogo na Ranulfa.” – powtórzenie: ruszyć, ruchem.

„Dopiero siarczysty policzek wymierzony mu przez księżniczkę uzmysłowiło Ranulfowi, że to z jego ust padło to słowo. Ze zdziwieniem dotknął spuchniętego policzka, po czym spojrzał na Nawoję.” – powtórzenie: policzek.

„Niestety – ten, kto wiązał go liną znał się na swojej robocie.” – związał.

„tylko niewyobrażalnej, kosmicznej siły, która jak dotąd wrzucała go w najczarniejsze, najbardziej beznadziejne sytuacje, po czym z łatwością wyciągała go ze wszelkich kłopotów. Tylko, że w tej konkretnej chwili obawiał się, że kosmiczna siła nie znajdzie pomysłu, jak go uratować. Wojna polsko-pruska to chyba za nadto wysoka cena.” – powtórzenia: tylko. Powtórzenie składniowe: że. Błąd ortograficzny: zanadto piszemy łącznie.

„Mimo, że pobito go całkiem dotkliwie, wzrok miał bystry.” – zasada cofania przecinka: przecinek sprzed „że” wędruje przed „mimo”, zlepiając się z tym, który powinien przed „mimo” stać. Z racji, że „mimo” zapoczątkowuje tu zdanie, pierwszy przecinek w tym przypadku jest niepotrzebny.

„Palemon gardził przemocą i uważał, że dobrym uczynkiem i miłującym sercem można zawojować świat – miejscowi, znani z okrucieństwa i uwielbienia do wojaczki postrzegali go jako nieszkodliwego dziwaka, natomiast Ranulf i Otto, jako wzorowi chrześcijanie, gdy tylko zapoznali się z ów palemonową cechą charakteru, zgodnie uznali go za szaleńca.” – przecinek po „wojaczki”.

„Nie bardzo się tym przejmuje” – ortografia: przejmuję.

Dodatki (4,5/5)

Dodałabym tłumaczenia zagranicznych tekstów na język polski. Opis autorki odhaczony, linki odhaczone (nie masz linków do znajomych blogów?), o blogu odhaczone, cóż chcieć więcej? Ewentualnie szeroką listę zamiast spisu treści.

Dodatkowe punkty od smirka (2/5)

A dam, nawet dwa, zaszaleję.

RAZEM uzyskałaś 39 na 55 punktów, co kwalifikuje Cię do oceny dobrej!
Gratuluję!