[883] www.byc-huncwotem.blogspot.com

Magda ocenia opowiadanie: byc-huncwotem.

Pierwsze wrażenie - 10/10

Szata graficzna jest cudowna. Nagłówek mnie urzekł.

Adres jest krótki, łatwy do zapamiętania i od razu informuje, o czym będę czytać. Napis na belce doskonale pasuje do tematyki, pzynajmniej w moim mniemaniu. Jedak dlaczego jest w cudzysłowiu, a nie ma autora?

Kolorystycznie wszystko do siebie pasuje, czcionka jest przyjazna dla oczu.

Nie mam się do czego przyczepić, jedziemy dalej.

Treść - 29/40

Długo nie mogłam się zdecydować, jaki system oceniania przyjąć. W końcu postanowiłam, że w każdym podpunkcie za pierwszą i drugą część będę przydzielać z puli trzech punktów, natomiast za trzecią (najkrótszą i niezakończoną) z puli dwóch punktów. Nie będę też omawiać poszczególnych rozdziałów, jak to zwykłam czynić, ale napiszę samo podsumowanie.

Pomysł, fabuła, oryginalność - 4/8

Część pierwsza - 0/3

Jeśli chodzi o pomysł, od początku miałam co do niego zastrzeżenia. Wiem, że ciężko uzasadnić nagłą zmianę stosunku Lily do Pottera, ale skoro już podejmujesz ten temat, warto pomyśleć nad czymś naprawdę prawdopodobnym, co czytelników autentycznie zaciekawi (wiem, że potrafisz, czytałam przecież Twoje dramione). To, że Lily od samego początku była zakochana w Jamesie, tylko z uporem to ukrywała, nie trafia do mnie ani trochę i wygląda jak zwykłe lenistwo z Twojej strony. Nie wiem, może znów wyłazi ze mnie zupełna nieznajomość ludzkiej psychiki, ale wcale mnie to nie przekonuje. Lily zastanawia się, czy udałoby jej się znaleźć w Jamesie jakąś jasną stronę i czy on w ogóle taką ma. Widzi w nim same negatywy i twierdzi, że go kocha? To raz. Dwa, że zupełnie nie kupuję jej motywów. Że są z dwóch różnych światów? Jak mam to rozumieć? To trochę tak, jakby Evans wstydziła się Jamesa i swojego uczucia do niego. Trzy - skoro jest w nim zakochana, jest dla mnie rzeczą zupełnie niezrozumiałą fakt, że przez tyle czasu odrzucała go, wyzywała i obrażała. Nie i już, dla mnie to po prostu lenistwo.

A to tylko wierzchołek góry lodowej. Dalej wszystko kręci się wokół Lily i Jamesa. Wprawdzie nie czyniłam w trakcie czytania notatek, jak to mam w zwyczaju, ale nie było żadnych wątków pobocznych, które naprawdę zapadły mi w pamięć. Chociaż nie, przepraszam. Są jeszcze dwa równoległe romanse, potraktowane bardzo po macoszemu, a do tego strasznie banalne. W większości FF o Huncwotach Remus i Syriusz nagle zakochują się w dwóch najlepszych przyjaciółkach  Lily (o których wypowiem się szerzej w dalszej części). Miałam nadzieję, że będziesz wyjątkiem i spotkało mnie rozczarowanie. A teraz dlaczego mówię, że po macoszemu: otóż nie ukazujesz żadnych przesłanek co do wielkiego uczucia Remusa, po prostu nagle stwierdzasz “oni są razem”. Ja, czytając, przemknęłam przez ten wątek najzupełniej obojętnie, bo jest on pozbawiony wszelkich emocji (które za to w nadmiarze wlewasz w wątek Lily). Z Syriuszem jest podobnie. Nie poruszył mnie żaden z tych kilku zaledwie fragmentów ukazujących jego związek i rozstanie. Proponuję albo zupełnie pozbyć się tych wątków, albo znacznie je rozwinąć.

I oczywiście, to niesamowite rozwiązanie w rozdziale dwudziestym dziewiątym. Mówienie do siebie, siedząc zupełnie przypadkowo obok niewidzialnego Jamesa? Proszę Cię. Dawno nie widziałam takiego pójścia na łatwiznę. Skoro upierasz się, że Lily po tym nieudanym spotkaniu ma cierpieć i nie może zwyczajnie wyjaśnić nieporozumienia, to chociaż wymyśl jakieś logiczne rozwiązanie tej sytuacji.

Część druga - 2/3

Ta część spodobała mi się o wiele bardziej. Wciąż mam kilka zastrzeżeń, ale o tym za chwilę.

Rzadko można spotkać się z opowiadaniem, które zawierałoby historię Lily i Jamesa po szkole. Także tu ogromny plus. Dodatkowo jest to naprawdę ładnie opisane. Jest o Zakonie Feniksa, o polityce, o walce. Jest bardzo ciekawie napisany rozdział o Regulusie, co bardzo mnie ucieszyło.

Dopiero teraz więcej piszesz o uczuciach Syriusza względem Lavender. Wciąż jednak nie potrafię się tym wzruszyć, bo w poprzedniej części nie pozwoliłaś mi poznać bliżej ani Lavender, ani jej relacji z Blackiem.

To, co mi zgrzytnęło, to na przykład porwanie Jamesa. Domyślam się, że chodzi o to, by zgadzało się, że trzy razy oparł się Lordowi V. Ale to się nie trzyma kupy. Lord Voldemort porwał go, związał, zaproponował przyłączenie do Śmierciożerców. Rogacz odpowiedział, że nie jest zainteresowany, więc dobry wujek Riddle kazał go rozwiązać i wyszedł. Daj spokój, to jest jeszcze do przemyślenia, przynajmniej według mnie.

Kolejny zgrzyt - posądzony o zdradę Lupin schował się w swoim emo-kąciku i jak tylko się pojawił, wymazywał pamięć świadkom. A to niby dlaczego, hm? To nie ma sensu. Dlaczego nie miałby uprosić Dumbledore’a o spotkanie (przecież dyrektor zgodził się spotkać ze Snapem! Dlaczego miałby odmówić Lunatykowi?) i dać odczytać swoje wspomnienia na dowód, że nie zdradził? To kolejna rzecz, która nie trzyma się kupy.

I kolejna uwaga: dlaczego nie ma nic o Peterze? Ja rozumiem: jest to bohater niezbyt romantyczny, nie da się go opisać tak jak Pottera czy Blacka, ale przecież również jest Huncwotem. Autorzy FF zawsze traktują go jak kogoś, kto tylko zawadza. Aż się prosi, by i o nim napisać więcej. Dlaczego zdradził, jak to się stało, że nikt tego nie odkrył, gdzie spotykał się z Lordem Voldemortem (a może tylko z jego wysłannikami?). Powinnaś choćby zarysować jego motywy.

I taka drobna uwaga na koniec: wypowiedź Stworka w pięćdziesiątym czwartym rozdziale powinna być cała zapisana w trzeciej osobie, bez form czasowników w pierwszej osobie liczby mnogiej (nie “zrobiliśmy”, a “Stworek i pan zrobili”).

Część trzecia - 2/2

Cóż, tutaj nie mam zastrzeżeń pod względem fabuły czy pomysłu. Bardzo podoba mi się Więzień Azkabanu pisany z punktu widzenia Huncwotów (tu nie będę narzekać na brak Petera, w końcu jest szczurem). Wprawdzie akcji tu niewiele, wszystko toczy się powoli i są to wydarzenia, które wszyscy znają, ale naprawdę miło zobaczyć to oczami Blacka i Lupina.

Sytuacja, w której Remus konfiskuje Harry’emu mapę odbiega od kanonu - dlaczego?

Bohaterowie - 5/8

Część pierwsza - 1/3

Lily. Szczerze mówiąc, nie przepadam za Twoją kreacją tej postaci. Sprawia wrażenie dość płytkiej, na dodatek nie umie sama radzić sobie w trudnych sytuacjach (tu przywołam ten moment, gdy nie przyszła na spotkanie z Jamesem i nie umiała później wszystkiego zwyczajnie wytłumaczyć; nie, zaczęła ostentacyjnie cierpieć). Nie widzę w tej dziewczynie żadnych  zainteresowań, pasji, wszystko co myśli w jakimś stopniu dotyczy Pottera. I w sumie niewiele więcej potrafię o niej powiedzieć. Sugeruję, byś zastanowiła się jeszcze nad tą postacią; jaka dokładnie ma być, co lubi, a czego nie lubi (chociażby jakieś ulubione danie, albo ulubiona piosenka, albo ulubiony aktor - żyje w świecie mugoli, niech ma jakieś mugolskie zainteresowania), jak dokładnie wygląda (tak, wszyscy wiemy, że ma rude włosy, ale niech choć raz ma na przykład szczpiczasty nos; ileż można czytać o zielonych oczach i rudych włosach, niech ma też jakiś drobny mankament, niech będzie bardziej ludzka), co robi w wolnym czasie (tak, poza myśleniem o Jamesie i odrabianiem prac domowych przed tym nieszczęsnym kominkiem, o którym wspomina się w każdym niemal opowiadaniu potterowskim).

James, Syriusz. Zauważ, że mam zamiar omówić ich jednocześnie. Dlaczego? Bo są jednakowi. Jednakowo wszystko przeżywają, jednakowo mówią, robią to samo. Poza tym są również do bólu stereotypowi. I znów: nie napisałam “kanoniczni”, tylko “stereotypowi”. Różnica w moim pojmowaniu jest taka, że sięgasz tylko po te cechy, które są im przypisywane zawsze. Są kawalarzami, łamią regulamin, dokuczają Snape’owi, podrywają dziewczyny, które za nimi szaleją (tu może bardziej Łapa). Dlaczego nie zastanowić się nad nimi głębiej? Tutaj dam jako przykład wizytę Łapy w domu. Tutaj powiedziałaś o nim coś nowego, stał mi się o wiele bliższy, bardziej charakterystyczny, zaczął się wyróżniać. Mam dokładnie te same uwagi, co przy Lily.

Peter. On właściwie nie funkcjonuje w tym opowiadaniu - pojawia się tylko, by coś zjeść, wspomnieć o jedzeniu, lub (no właśnie) przekazać jakieś informacje na tajnym zebraniu. Ma zadatki na bohatera naprawdę ciekawego wątku i aż przykro patrzeć, jak marnujesz ten potencjał. Zdrada ukochanych przyjaciół - tak, ale dlaczego? Co go do tego skłoniło? Nie tłumaczysz i w ten sposób staje się to zupełnie nieprawdopodobne. Zobacz, jak wiele możliwości analizy psychologicznej otwiera przed Tobą ta postać. Stanowczo powinnaś ją dopracować i rozszerzyć ten wątek. Ba, rozszerzyć - uważam, że skoro stanie się on bezpośrednią przyczyną śmierci Potterów, powinien stać się niemalże głównym wątkiem. Nie mówię, że ma zupełnie wyprzeć wątek romansowy, ale być tuż obok, a nie gdzieś na marginesach.   

Lavender i Alissa. Tak, te dwie panny również omówię równocześnie. Ponieważ tutaj też przepisujesz stereotyp dwóch najlepszych przyjaciółek, z których jedna jest zwariowana, a druga zaczytana. Więcej nawet nie potrafię o nich powiedzieć. Co więcej - skończyłam czytać jakiś czas temu i dopóki nie spojrzałam ponownie w tekst, nie potrafiłam nawet powiedzieć, która jest która. Jak dla mnie - do dopracowania.

Część druga - 2/3

Także pod względem bohaterów ta część jest o wiele lepsza.

Lily zyskuje wreszcie więcej charakteru, jednak nieco tracą go Huncwoci.

James staje się monotematyczny, wszystko kręci się wokół Lily. Nie ma on właściwie żadnych innych myśli; czasem tylko poświęca dwa akapity na użalanie się nad Łapą i Lunatykiem. Rozumiem, że ona jest dla niego najważniejsza, ale powtarzanie tego w kółko spłyca tę postać. Załamał mnie fragment, w którym James rezygnuje ze swojej jedynej pasji, bo Lily. Daj mu trochę odetchnąć, niech ma coś własnego, coś poza związkiem, nie ograniczaj go tak!

Syriusz. On dostał od Ciebie trochę charakteru. Bardzo spodobał mi się fragment o odwiedzinach mugolskiej koleżanki Lily i zachowaniu Łapy. Black (w odróżnieniu od Jamesa) troszczy się o wiele rzeczy: wspomina Lavender, martwi się o przyjaciół, o Zakon; walczy, podróżuje (szkoda, że nie wspominasz więcej o jego eskapadach). Jest po prostu barwną, ciekawą postacią.

Peter w dalszym ciągu tylko czasem coś zje. To aż boli.

Lunatyk. Ciężko mi coś o nim powiedzieć. Szkoda mi człowieka, ale, jak wspomniałam wcześniej, jego zachowanie nie ma sensu. Mimo wszystko ładnie nakreśliłaś jego postać, bardzo podobały mi się wszystkie poświęcone mu rozdziały (szczególnie ten o odwiedzinach Alissy).

Część trzecia - 2/2

Tutaj istotni są właściwie tylko Remus i Syriusz. O pozostałych bohaterach czytelnik nie dowiaduje się za wiele. Wprawdzie wspominasz, że Harry był taki to a taki, ale jest tego niewiele i tak naprawdę nie da się go poznać z tych wzmianek.

Syriusz i Remus. Do kreacji tych postaci nie mam żadnych uwag. Wiem, jacy się stali, dlaczego tacy się stali, znam ich motywy, historię, cele. Teraz dopiero te postacie są kompletne.

Opisy i kreacja świata przedstawionego - 7/8

Opisy świata przedstawionego są ładne, zgrabne i zupełnie mi wystarczą, bym mogła sobie wyobrazić to, o czym piszesz.

Opisy emocji są bardzo rozbudowane i tutaj powiedziałabym, że czasem zbyt wzniosłe. Jako przykład tego nadmiernego patosu podam znów rozdział dwudziesty dziewiąty. W części trzeciej jest z tym o wiele lepiej, może dlatego, że skupiasz się na czymś innym, nie tylko na miłości i przyjaźni.

Opisy sytuacji są jak najbardziej w porządku, z jednym wyjątkiem. W drugiej części zupełnie nie spodobał mi się opis ślubu. Jest słodki do przesady, przed oczami niemal zaczęły mi tańczyć tęczowe kucyponki. To jest do poprawy, przynajmniej według mnie.

Styl - 6/8

Generalnie nie mam żadnych zastrzeżeń, jeśli chodzi o styl, pomijając to, o czym wspomniałam wyżej, czyli nadmierny patos. Mogę w tym punkcie jeszcze raz wspomnieć o sposobie wypowiadania się bohaterów - powinnaś próbować bardziej zróżnicować ich style wypowiedzi.

Ach, właśnie. W drugiej części co chwilę ktoś miał “dobre oczy” albo “dobrotliwe oczy”. Po którymś z rzędu razie miałam tego naprawdę dość, na Twoim miejscu poszukałabym jakiś ciekawszych określeń, zwłaszcza, że niekiedy to naprawdę nie pasowało do sytuacji.

Logika, spójność - 7/8

Część pierwsza - 2/3

Przy czytaniu rozdziału pierwszego nasunęło mi się pytanie: czy nowych uczniów naprawdę było tak mało? Wydaje mi się, że zawsze były ich tłumy.

Przy rozdziale drugim: Lily chciała iść z Jamesem i Lavender, ale uznała, że nie powinna. O ile to jest logiczne, to nie rozumiem, jak mogło jej się wyrwać, że “tak bardzo chce”. Zazwyczaj tak doskonale się kontroluje, że może wyzywać Pottera, a tu nie?

W rozdziale osiemnastym: polskie piosenki? Na wyspach?

I rozdział dwudziesty trzeci, gdzie znalazł się opis Voldemorta: czy Voldi tak wyglądał zanim młody Potter go zlikwidował?

Tyle wyłapałam potknięć w tym temacie.

Część druga - 3/3

Zgrzyt: najpierw była mowa o tym, że Edgar Bones zginął, a później zabiera on głos na spotkaniu po bitwie pod Mglistym Aniołem.

Dlaczego wiadomość o zaręczynach Potterów podawano w radiu? Przecież nie są celebrytami.

Czy Stan Shunpike mógł jeździć w Błędnym Rycerzu w czasach Huncwotów? Zdaje mi się, że gdy jechał z nim Harry, Stan był dość młody.

I chyba tyle w tej części.

Część trzecia - 2/2

Pies rzucił kamieniem? Mówię o tej sytuacji poprzedzającej przywołanie Błędnego Rycerza przez Harry’ego.

I to w sumie jedyne potknięcie tego typu w tej części.  

Poprawność - 2/5

Niektórych powtarzających się notorycznie błędów nie wypisywałam - nie jestem w końcu betą tekstu.

1) Zupełnie nie radzisz sobie z odmianą nazwisk. Nie wiesz, kiedy używać apostrofów, a kiedy nie. Odsyłam do słownika: link, link.

2) Nadużywasz wielokropków. Zasady ich pisania: link

3) Notorycznie powtarzane “nie ważne” - należy zapisywać to łącznie. To samo dotyczy “na przeciwko”.

4) Bardzo powszechny błąd: tą i tę. Zasady prawidłowej pisowni tych dwóch form zaimka "ten" są następujące: w narzędniku używamy formy tą - umówiłem się z (kim? czym?) tą dziewczyną; w bierniku używamy formy tę - lubię (kogo? co?) tę dziewczynę.

Rozdział 1

“z jednego z wagonów, wysiadło” - zbędny przecinek.

“powiedział Remus Lupin wyciągając” - tu z kolei brakuje przecinka. Imiesłowy przysłówkowe zawsze oddziela się przecinkiem.

“Nie bądź już taka oficjalna Lilka” - brakuje przecinka przed imieniem.

“tak na prawdę” - naprawdę.

“napuszały” - napuszony.

Rozdział 3

“Na boisku o 15.00” - liczby w opowiadaniach należy zapisywać słownie.

“setki sów wleciało do Wielkiej Sali pohukując” - setki sów wleciały. Poza tym znów brakuje przecinka przed imiesłowem. To powtarzający się błąd, więc nie będę już później wypisywać przykładów, sądzę, że przy odrobinie wysiłku sama je znajdziesz. Dodatkowa lektura na ten temat: link.

“Dziwne jest to, że ginął najczęściej mugole” - giną.

“daj mu szanse” - szansę.

Rozdział 4

“wypad do Hogsmeade, będzie należał do ciebie” - zbędny przecinek.

“Do 15.00” - znów liczby. To również błąd, który występuje w całym opowiadaniu, więc już dalej nie będę o tym pisać, sama to wyłapiesz.

“zapruchniałym gargulcem” - spróchniałym.

Rozdział 5

“przestrach na twarzy” - twarzach.

Rozdział 6

“CHAOS W MINISTERSTWIE MAGII.” - w nagłówkach nie należy stawiać kropek.

“Tylko czarna magia go kręciła” - kolokwializm nie pasuje do postaci posępnego profesora.

Rozdział 7

“pięć nienaturalnie długich paliczków” - nie jestem specjalistą, to działka lum, ale paliczków w jednej ręce jest więcej niż pięć. Zakładam, że długie były palce, więc sugerowałabym użycie tego właśnie słowa.

“z sobotnich wolności od lekcji” - sobotniej.

Rozdział 8

“W opustoszałym jeszcze stole” - przy.

Rozdział 10

“Które umożliwia tam wejście” - wejście tam.

Rozdział 11

“O wielkim plakacie wykonanego z różdżki Łapy” - wykonanym.

Rozdział 15

“To cię trochę ożywi łapo” - brakuje przecinka przed przezwiskiem oraz wielkiej litery.

Rozdział 16

“cały stół Slytherinu ryknął śmiechem” - rozumiem, o co chodzi, jednak wychodzi na to, że faktycznie to mebel ryknął.

“kto będzie ciebie bliżej niż trzy metry” - bliżej ciebie.

“dosiadał dzisiaj najlepszą szkolną miotłę” - najlepszej szkolnej miotły.

Rozdział 18

“Muszę się spytać rodziców” - bez “się”.

“Nie karz mi przeżywać tak wspaniałe przygody (...) samemu” - każ, wspaniałej.

“trzech największych wrogów idą razem” - idzie razem.

“inni (...) szczerzyła do nich zęby” - szczerzyli.

Rozdział 19

“popiera działania Voldemorta dotyczących” - dotyczące.

Rozdział 20

“wzięła książkę (...) wypadła z niego karteczka” - z niej.

Rozdział 22

“zabił do Czarny Pan?” - go.

“To do zobaczenia, Księciu Półkrwi” - wołacz słowa “książę” jest równy mianownikowi.

Rozdział 23

“stanę się mniej groźniejszy” - mniej groźny.

“to było dla mnie zupełny szok” - był.

“mojego wspaniałomyślnego planu” - raczej “wspaniałego” w tym kontekście.

“czarodzeje, czarownice i ich dzieci chodzi” - chodzą.

Rozdział 25

“wszelkie zabezpieczenia na wypadek Lorda Voldemorta” - na wypadek... czego? Ataku Voldiego? Przybycia Voldiego? Nie może być na wypadek Voldiego, kropka.

“byłoby (...) obrazą was” - obrazą dla was.

Rozdział 27

“oczy wielu uczniów obserwowało” - albo wyrzuć “oczy”, albo zmień na “obserwowały”.

Rozdział 30

“czas płyną dalej” - płynął.

Rozdział 44

“królowie rozruby hogwartckich murów” - rozróby hogwardzkich.  

Rozdział 49

“od kąt tylko Rogacz oświadczył się jej” - odkąd.

Rozdział 52

“spadać o kilka stopni w dół” - nie da się spadać w górę, więc wyszło masło maślane.

“mniej boleśniejsza” - mniej bolesna.

Rozdział 60

“ostrożnie wyciągnął się z półki” - bez “się”.

“sny (...) które wychodzą spod powiek” - na nóżkach...? To nie jest szczęśliwe sformułowanie.

“chodzi o zajęcie go najwyżej dwóch godzin” - sama widzisz, że coś tu nie gra.

Rozdział 65

“wpatrywał się tempo w sufit” - tępo.

Rozdział 69

“Ja muszę ciekać” - uciekać.

Rozdział 72

“żebyś włóczył się po nocach po ciemku” - w sumie ciężko byłoby włóczyć się po nocy gdy jest jasno.

Rozdział 73

“decydował się na heroiczne więc czyny” - wręcz?

“A jedyne, dzięki czemu (...) była świadomość” - tu coś pomieszałaś z rodzajami.

Rozdział 78

"Lily Potter patrzyła swoimi zielonymi oczami na swojego zdecydowanego męża" - powtórzenie.

"kompletnie nie logicznie" - nielogiczne: nie z przymiotnikami piszemy razem.

Rozdział 79

“strach obleka się na pomalowaną buzię, odwraca się i ucieka” - ten strach, hm?

Rozdział 80

“delektował się wolnością i temu jedynemu uczuciu” - tym jedynym uczuciem.

Rozdział 81

“kiedy stanął przed sobą” - staną.

Rozdział 82

“dożywotni podbyt w Azkabanie” - pobyt.

Rozdział 86

"Drzewa w Zakazanym Lesie kołysały się delikatnie smagane delikatnym wiatrem" - powtórzenie.

Rozdział 88

“Postacie w portretach wiszących na ścianach gaworzyły w najlepsze” - raczej “gwarzyły”.

Rozdział 89

“uchylili przed miotłą, która przebiła drzwi schowku” - schowka.

Rozdział 90

“przed którą drżeli nawet najwięksi śmiałcy” - śmiałkowie.

Rozdział 92

“czarodziei (...) proszeni są” - czarodzieje.

“wykonał zgrabną pętlę, unikając w zgrabny sposób” - powtórzenie.

Rozdział 93

“Dziwię się jednak, że je nie oddaliście” - jej.

Dodatki - 4/5

“Główna” - zbędne, wystarczy kliknąć nagłówek.

“Spis treści” - jak najbardziej.

“Ta historia” - wreszcie dowiaduję się, czyj cytat jest na belce. Cóż, lepiej późno niż wcale. Podstrona jak najbardziej w porządku.

“Na początek” - czy nie lepiej połączyć tę i poprzednią podstronę w jedno?

“Bohaterowie” - według mnie zupełnie zbędne, zwłaszcza, że nic tam nie ma.

“Dama Kier” - jak najbardziej.

“Polecam” - czyli po prostu linki.

“Spamownik” - oczywiście.

“Pytania” - czyli modny ostatnimi czasy wywiader. Wrzuciłabym to w podstronę o Tobie.

“Statystyka” - po co?

Dodatkowe punkty od Magdy

+2 za Więźnia Azkabanu oczami Huncwotów.

+2 za to, że ukazałaś mi tak wiele lat z życia Huncwotów. Pierwszy raz spotkałam się z czymś takim.  

Łącznie puntków jest 49, co daje ocenę dobrą.

Skoro ocenę mam za sobą, dorzucę coś od siebie prywatnie. Damo Kier, cenię Cię za to, co piszesz, naprawdę podobają mi się Twoje teksty, więc nie bierz do siebie tego, co powiem. Ale nie rozumiem idei zgłaszania się do ocen, jeśli nie ma się zamiaru zastosować do uwag. Moja kolejka była zamrożona przez szmat czasu, bo chciałam napisać tę ocenę jak najlepiej i naprawdę się zdenerwowałam, gdy ujrzałam: “Kiedyś zastanawiałam się nawet, czy by ich nie przerobić - rozwinąć jakoś, dodać lotne porównania i najpiękniejsze metafory, ale potem zrozumiałam, że to wszystko jest zbędne”. Jeżeli nie zamierzasz tego poprawiać, to na co ja się tu produkowałam? Ja rozumiem, fajnie popatrzeć, jak styl się zmieniał na przestrzeni lat. Ale według mnie idea ocen jest nieco inna.

Tyle ode mnie, dziękuję za uwagę.