[882] www.love-is-not-just-words.blogspot.com

Agnes ocenia opowiadanie http://love-is-not-just-words.blogspot.com/

Pierwsze wrażenie (5,5/10)

Adres bloga mi się podoba. Ma przesłanie i jest dość łatwy do zapamiętania. Znacznie gorzej jest, jeżeli chodzi o napis na belce. Po pierwsze tutaj wypada użyć spacji między słowami, a nie łączników. W adresie są one konieczne, ale w tytule bloga możesz wpisać, co ci się podoba. Dobrze zatem prezentowałyby się spacje. Powinnaś też zastosować formę zdania (wielka litera na początku i kropka na końcu). Po drugie, nie jestem pewna, czy napisałaś to, co zamierzałaś. „Ukradło mnie serce” nie ma większego sensu, bo jak serce może ukraść człowieka? Można skraść komuś serce, owszem, tak mówi się w przenośni, a nawet w dosłownym sensie byłoby to technicznie możliwe. Sam organ nie może jednak niczego ukraść, a już tym bardziej człowieka. Nie mówiąc o tym, że człowieka się porywa, a nie kradnie. A po trzecie ten zwrot brzmi, jakbyś chciała przetłumaczyć coś z polskiego słowo w słowo. Język angielski wymaga trochę innej składni – na początku zdania musi znajdować się podmiot, potem orzeczenie, czyli czasownik, a na końcu dopełnienie. Twoje zdanie w poprawnej wersji brzmiałoby więc „Heart stole me”. Myślę jednak, że chciałaś napisać coś w stylu „Skradłeś moje serce”, co po angielsku brzmiałoby „You stole my heart”.  Postaraj się zrobić coś z tą belką, nadaj napisowi formę normalnego zdania i napisz je poprawnie.

Kolorystyka bloga jest utrzymana w ciepłych, jasnych, przyjemnych dla oka barwach, a ciemny akcent w nagłówku ładnie do tego pasuje. Jednak sam nagłówek do mnie nie przemawia. Jeżeli chodzi o napis, jest to samo, co na belce. Te same błędy, te same uwagi. Biały podpis autora na środku zdjęcia nie jest estetyczny. Takie zabiegi powinny być stosowane dyskretnie, gdzieś z brzegu, w rogu. Podpis artysty nie może psuć jego pracy! Samo zdjęcie jest takie zwyczajne, nic sobą nie mówi, nie zwraca uwagi, a na dokładkę jest nie najlepszej jakości i zbyt rozjaśnione. Szablon z użyciem jednej kolumny zakłada, że zastosujesz minimalizm w dodatkach. Ty jednak postanowiłaś dodać kilka gadżetów pod treścią bloga, przez co na dole strony powstał istny chaos. Bałagan i brak symetrii robią na mnie kiepskie wrażenie.

W czcionkach tą jasną zieleń (przy linkach, dacie, tytułach) zamieniłabym na twoim miejscu na jakąś ciemniejszą. Reszta jest w porządku.

Wydawało by się, że jest kiepsko, ale jakoś miło mi się patrzy na tego bloga, nie męczy mnie, jest przyjazny dla oka.

Adres 2/2

Tytuł 0/2

Nagłówek/ szablon 0,5/2

Czcionka 1,5/2

Ogólne wrażenie 1,5/2

Treść (5,5/45)

Prolog

„Nigdy nie wiadomo, kiedy nasze życie stanie do góry nogami. Gdzie trzeba wybierać pomiędzy skrywanymi pragnieniami a dobrem ogółu. Kiedy już brakuje nadziej(i) na lepsze jutro, pojawia się szansa, która znika pod wpływem impulsu. Nasze marzenie(a) odpływają w zapomnienie, a mu(y) postępujemy właściwie, lecz są chwile, gdzie pożądanie bierze górę nad zdrowymi myślami i staja się rzeczy niezgodne z panującymi tu zasadami.”

Pozwoliłam sobie zacytować całość, bo jest tego niewiele. Zgubiłaś kilka przecinków, a cztery literówki w tak niewielkiej ilości tekstu nasuwają mi myśl, że opublikowałaś ten tekst, nawet raz go nie czytając. Poza tym w Twoim prologu nie ma żadnej treści. Takie lanie wody. Nie wiem zupełnie, co chciałaś przekazać. Za dużo tu patosu, za mało konkretów. Pierwsze zdanie stwierdza oczywisty fakt. Nikt nie wie, co się wydarzy, o ile nie jest wróżką. W zdaniu drugim piszesz o „dobrze ogółu”. Brzmi to trochę, jakbyś pisała o superbohaterze zbawiającym świat i muszącym poświęcać się dla dobra ludzkości. Beznadzieja, nagła szansa, która zaraz znika – ale do czego to odnieść? Jak mam to powiązać z poprzednim zdaniem? Wyszło z tego „masło maślane”. Z beznadziei ratuje nas szansa, która znikając, stawia nas w beznadziejnej sytuacji. Następne moje pytanie – Jak się mają marzenia do właściwego postępowania? Rzeczy mogą się dziać, ale nie stawać. Brzmi to zbyt „biblijnie”, jak  „I stała się światłość, a Bóg widział, że była dobra”. „Tu”, to znaczy gdzie?

Rozumiem, że chciałaś tu trochę pofilozofować, zaciekawić, wprowadzić trochę tajemnicy, ale nie osiągnęłaś zamierzonego celu. Po tych kilku zdaniach mam mętlik w głowie. Nie mam pojęcia, czego się spodziewać w rozdziałach. Nie zarysowałaś tu żadnej sytuacji, nie ma zawiązania akcji, jakiegoś wątku przewodniego, albo motywu. Nie ma nawet bohaterów. Obawiam się, że to opowiadanie świetnie miałoby się bez tych kilku ogólnikowych zdań.

Rozdział 1

Zacznijmy od tego, że „czerwonowłosa” pisze się razem. Pierwsze zdanie lepiej brzmiałoby podzielone na dwa. Oddzielnie określ czas, a sytuację opisz w nowym zdaniu.

„Po jej policzku leciały słone łzy. Uwagę nastolatki przykuła ławka na końcu alejki. Od razu do niej podeszła i usiadła. Dopiero zauważyła, jak okropnie się czuje, nie była wstanie ukrywać swoich uczuć jak dotychczas.” Gdzie się tak spieszysz? Przystań na chwilę i się zastanów. Dlaczego akurat ta ławka zwróciła jej uwagę. Zwrotu „przykuć uwagę” używamy, jeżeli bohaterka zobaczyła coś charakterystycznego, czego się nie spodziewała. Dlaczego w parku, w którym zazwyczaj niejedna ławka się znajduje, właśnie ta na końcu alejki wydała się dziewczynie wyjątkowa? Jeżeli jest jakiś powód, powinnaś to opisać, jeżeli nie, najlepiej zmienić ten fragment na „Postanowiła usiąść na pobliskiej ławce”, albo na coś podobnego. Twoja bohaterka szła przez park cała zapłakana. Wątpię, że wcześniej nie zdawała sobie sprawy z tego, że czuje się okropnie. Ktoś, kto czuje się dobrze, zazwyczaj nie płacze. Podkreślony fragment to dwa zdania, które niepotrzebnie połączyłaś. Przy ich czytaniu naturalnie słychać ich odrębność. Nie twórz zdań złożonych na siłę. Owszem, są one potrzebne, ale nie za wszelką cenę. Czasem lepiej użyć kilku krótkich, ładnie brzmiących zdań, niż jednego długiego, które będzie brzmieć sztucznie.

Teraz kwestia zapisu dialogów:

„- Nie- odpowiedziała cicho. 

- Na pewno?

- tak wszystko jest okey – wstała z ławki i poszła przed siebie”.

W dialogach nie używamy łącznika, czyli tego króciutkiego myślnika, ale pauzy („—”) lub półpauzy („–”). Łącznika, jak sama nazwa wskazuje, używamy jedynie do łączenia słów takich, jak „biało-czerwony”, „słodko-kwaśny”. Jeżeli po wypowiedzi bohatera, odnosimy się do niej bezpośrednio (mówimy o sposobie wypowiadania tych słów), po myślniku stosujemy małą literę. Jeżeli jednak zdanie nie ma bezpośredniego związku z wypowiedzią, jak w podkreślonym przypadku, stosujemy wielką literę.

„Przed sobą zauważyła kawiarnie, do której chodziła w dzieciństwie.” Jedna „kawiarnia, jedną „kawiarnię”, tamte „kawiarnie”.

„Gdy tylko weszła do budynku od razu pobiegła do swojego pokoju na poddaszu.” Zasadę chyba znasz, ale nie zawsze udaje Ci się wyłapać wszystkie miejsca, w których powinien być przecinek. Stawia się go między zdaniami składowymi, czyli między częściami, gdzie występują czasowniki. Czasowniki są dwa, więc i przecinek być powinien.

„Pewnie nawet nie zauważał że jej nie ma  w domu.” Przecinek przed „że” zgubiony. Kim jest ten, który regularnie nie zauważał nieobecności dziewczyny? To chyba literówka, ale uważaj na nie, bo często ci się zdarzają.

„Natomiast Zayn spędził cały dzień w parku z nadziej(?), że spotka w nim jeszcze piękną nieznajomą. W pewnej chwali(?) zauważył(o) go kilka dziewczyn i zaczęło piszczeć i biec w jego stronę” Powtórzenie „i” nie brzmi tu dobrze. Pierwsze zamieniłabym na „które zaczęły piszczeć”, a całe zdanie byłoby zgrabniejsze. Pilnuj tych literówek, bo jak tylko zaczynasz się zbliżać do końca i chcesz szybko wstawić rozdział, pojawia się straszny bałagan. Zdania kończy się kropką, o czym tu też zapomniałaś.

„pobiegł  biec do hotelu” Tego pleonazmu nie muszę chyba komentować.

Rozdział 2

„Claudia wstała, kiedy usłyszała alarm w telefonie, który ustawia wczoraj,  aby nie zaspać na samolot. Założyłam na siebie komplet przygotowany wieczorem. Gdy skończyła zamówiła taxi i poszła zjeść śniadanie.” Pilnuj przecinków, bo strasznie często je gubisz w długich zdaniach. Teraz jednak zwróć uwagę na narrację (podkreślone czasowniki). Raz prowadzisz ją w trzeciej osobie, potem w pierwszej, a potem znowu w trzeciej. Bądź konsekwentna. Jak trzecia osoba, to w każdym zdaniu. A teraz zastanów się nad pogrubionym czasownikiem. Na samolot musi zdążyć jednego dnia, więc, aby na niego nie zaspać, nie ustawia budzika regularnie, dzień w dzień. Ustawiła go tylko raz, więc przydałby się czas przeszły i forma dokonana.

„(…) pan Malik był nie obecny”. „Nie” z przymiotnikami w stopniu równym piszemy razem. Dopiero w stopniu wyższym i najwyższym „nie” piszemy osobno.

„widział jej zapalana twarz” Forma gramatyczna jest niepoprawna. Poza tym jak wygląda zapalana twarz? Ma włącznik i wyłącznik, coś jak lampka nocna?

„opowiedział przyjaciołom wczorajsza historie” Przymiotniki w języku polskim się odmieniają. Tak „wczorajsza historia była niesamowita”, ale „opowiadał wczorajszą(!) historię”.

Dialog nie zwalnia z interpunkcji i rozpoczęcia zdania od wielkiej litery.

Pytanie dnia. O co chodzi z marchewkami? <Robi dziwną minę, nie wiedząc, czy bardziej zaskoczyło ją użycie przy miłosnych zwierzeniach pomarańczowego warzywa, czy zakończenie pytania wykrzyknikiem>.

Rozdział 4

Pominę błędy, które notorycznie się powtarzają. Powiem tylko: przecinki, literówki i polskie znaki. Zapamiętaj i pilnuj tego.

A teraz odnieśmy się do fabuły. Dziewczyna uciekła z domu, poleciała samolotem (nie wiem skąd wzięła na to pieniądze) z LA do Londynu. Okazuje się, że ma tam kuzynkę. Jest to nawet logiczne. Ale dlaczego w domu tej kuzynki mieszka zespół, dlaczego jeden z jego członków jest jej dawnym sąsiadem, w końcu dlaczego Niall twierdzi, że to Katharine mieszka z nimi, skoro to jej dom – nie jestem w stanie tego sensownie wytłumaczyć, a tym bardziej uwierzyć w tyle zbiegów okoliczności.

Ostatnia scena w tym odcinku mnie rozbawiła. Pozbawiony popcornu chłopak poszedł do kuchni po łyżkę (tak, właśnie łyżkę, a nie żadne inne, bardziej niebezpieczne narzędzie kuchenne) i ganiał z nią za kolegą, aż ten wywrócił się z paprotką (co wskazuje na to, że biegał, trzymając ową paprotkę w rękach). Jestem w stanie sobie to wyobrazić, więc uznam, że od nastolatków oglądających Timona i Pumbę nie można wymagać logicznych zachowań. Nie mam nic do tej kreskówki, żeby nie było. Uznaję jedynie, że ukazujesz zespół jako bandę rozwrzeszczanych dzieciaków.

Rozdział 9

W poprzednim rozdziale Zayn wyznał miłość Claudii, a CO GORSZA pożądanie, po czym zaczął ją całować. Nie wiem gdzie tak lecisz z tą akcją. Obiad się przypala, czy co? To para nastolatków! Owszem, powinno być pożądanie, ale gdzie tu jakieś uczucia, miejsce na refleksje? Oschłe „kocham cię i chcę cię poobmacywać” to trochę mało. To ludzie, którzy mają emocje, serca, potrafią rozmawiać, opisywać swoje uczucia. Co innego, jak byś pisała o parze królików, ale nie piszesz, więc korzystaj z człowieczeństwa swoich bohaterów.

„- to nie jest śmieszne- powiedziała oburzona
- chodzą, na pewno już na nas czekają.”

Zdania (nawet te w dialogach) zaczynamy wielką literą i kończymy kropką. Zapewne „oni” chodzą w kółko i na nich czekają, bo nic lepszego nie mają do roboty.

„Nikt nie zwrócił uwagi na przebytą parę” Bo z przebytą parą jest jak z chorobą, nie chce się pamiętać, że kiedyś była.

Nie pojmuję, co się dzieje. Ckliwa rozmowa z „blondaskiem” (domyślam się, że nie znając zespołu, nie dowiem się o kogo chodzi) kończy się tragicznie – pęknięciem ławki, na której rozmnożyła się nagle liczba chłopaków (był jeden, a nagle zrobiło się co najmniej dwóch). Amber, która do nich podeszła, zapewne przyczyniła się do tego w jakiś sposób – może przedrapała wcześniej ławkę tipsami, dlatego są połamane. Bo nie było nic o tym, żeby na ławce siadała. Ale co tam tipsy, kto by się tym przejmował, kiedy można zagrać w marchewkę. „to nie lepiej było powiedzeń butelka?” Nie, butelka powiedzeń nie jest tak ciekawa, jak marchewka.

„wiec musisz przebiec się nago po ulicy i śpiewając przy tym piosenkę

Harry wypił do końca piwo po czym rozebrał się. Claudia zasłoniła sobie oczy jak reszta dziewczyn i powiedziała

- o Matko jestem za młoda na takie widoki.

(…)Miałaś ochotę kogoś zgwałcić ?-zapytał Styles” Aż boję się zapytać, ile mają lat, ile wypili i kto wyssał z nich mózgi. Mam nadzieję, że imprezy, na których Ty bywasz, wyglądają odrobinę inaczej.

Rozdział 10

„Kiedy postawiła ostatni worek przy koszu na śmieci, poszła przygotować obiad dla reszty. Otwierając lodówkę, zobaczyła, ze świeci pustkami, pobiegła na górę  przebrać się i wsiąść prysznic. (A prysznic był w formie pociągu?) Gdy skończyła, wyszła z domu i udała się do Tesco. W sklepie zaczęła wkładać wszystko po kolei do wózka. (Spory wózek, skoro wszystko się zmieściło.) Po zapłacenie Wziela torby  i ruszyła w drogę powrotna. Gdy była pod domem, wpadła na jakiegoś chłopaka” Nie opisuj każdej czynności czy wydarzenia jednym zdaniem. Chociażby szukanie jedzenia. Mogła sprawdzić, czy w szafkach nie ma makaronu. Mogła zastanowić się, co ugotować, jakie składniki kupić. W sklepie na pewno  miała spory wybór. O takich szczegółach trzeba pisać. Im ich więcej, tym bogatsze opowiadanie. To nie streszczenie dnia nastolatki, a forma literacka. Baw się tym, twórz obrazy. Opisz kuchnię, sklep, ulicę. To wszystko jest ważne, mimo że może Ci się wydawać nudne i niepotrzebne.

„Gdy dojechali na miejsce, udali się do garderoby i makijażystki.

- Wchodzimy za 10 sekund” Nie sądzę, żeby dobrali garderobę i wyrobili się z makijażem w dziesięć sekund.

„było niesamowicie, wszystko zawdzięczamy naszym fanom. Bez nich nie udało bym na się zajść tak daleko, kochamy was- powiedział Liam

- to bardzo piękne słowa, wiec Harry Jakie lubisz dziewczyny?” Myślę, że dziennika, osoba dorosła, wykształcona i doświadczona, potrafi zachować odrobinę taktu i nie zmieniać tak „olewczo” tematu. Skoro chłopak zaczął opowiadać o wrażeniach z trasy, powinien zapytać o szczegóły, najlepszy koncert, życie w trasie. Dopiero potem, używając jakiegoś wprowadzenia, zmienić temat na ich życie prywatne. Chociaż po przeczytaniu tego wywiadu mam nieodparte wrażenie , że to jakiś żart, albo oni wszyscy urwali się z oddziału zamkniętego w szpitalu psychiatrycznym.

Podsumowanie

Zastanawiam się, czy coś oryginalnego jest w tym opowiadaniu. Jest zespół, kilka dziewczyn, z którymi chodzą. Są razem, rozstają się, znów są razem. W zasadzie na tym opiera się całe opowiadanie, a widziałam w życiu dziesiątki takich. W zależności od mody, zmienia się zespół, ale schemat pozostaje ten sam. Powinnaś pomyśleć nad jakimś zaskakującym, nie tak zwyczajnym i codziennym ciągiem wydarzeń. Postaraj się wprowadzić jakiś motyw, który jest rzadko spotykany, coś tylko twojego.

Sytuacja z opisami po trzydziestym rozdziale wygląda znacznie lepiej. Widać poprawę. Może być to kwestia sposobu narracji. Nie powinnaś go zmieniać w środku opowiadania. Taką decyzję podejmuje się przy pierwszym rozdziale i należy się jej trzymać. Dzięki temu zachowujesz spójność utworu. Tobie jednak narracja pierwszoosobowa wychodzi dużo lepiej. Bardziej wtedy zwracasz uwagę na to, co czują bohaterowie, co myślą, co dzieje się wokół nich. Powinnaś pisać tak od początku. Osobiście nie przepadam za zmienianiem osoby narratora w ogóle, a już tym bardziej kilka razy w rozdziale, ale Twojemu pisaniu wychodzi to na dobre. Lepiej odnajdujesz się w takiej konstrukcji. Jeżeli jednak piszesz coś w narracji trzecioosobowej, postaraj się ograniczać potoczny język. Narrator taki powinien wypowiadać się w pełni poprawną polszczyzną, a nie rzucać tekstami rodem z osiedlowej ławki. Staraj się, aby opisy brzmiały w miarę poważnie. Wyobraź sobie, że opowiadasz to dorosłej osobie, a nie koleżance.

Z opisami u ciebie jest też inny problem – minimalizm. Albo nie ma ich wcale, albo zawierają jedno, góra dwa zdania. Nie są one plastyczne, używasz prostego języka, mało tu przymiotników, porównań. Zazwyczaj sygnalizujesz chęć stworzenia obrazu, ale na tym się kończy. Robisz szkic, ale zarzucasz tworzenie dzieła. Nie bój się, że długie, szczegółowe opisy zanudzą czytelnika. Jeżeli użyjesz ciekawych określeń, zwrócisz uwagę na szczegóły, w wyobraźni odbiorcy powstanie pełna wizja tego, co chcesz przekazać. Dotyczy to zarówno opisów miejsc, ludzi, jak i wydarzeń. Jeżeli pięć kolejnych czynności, jakie wykonuje bohater, przedstawisz w pięciu kolejnych zdaniach, opowiadanie będzie suche, pozbawione napięcia, emocji. Zwłaszcza, jeżeli w pierwszym bohater się budzi, a w piątym je obiad. Poświęć każdej czynności więcej czasu. Jeżeli coś wydaje ci się nieistotne, lepiej nie pisz o tym w ogóle, zamiast opisać to w trzech słowach. Skoncentruj się na naprawdę ważnych wydarzeniach, które mają jakieś znaczenie dla opowiadania.

Masz potencjał, bo było kilka opisów, które wyróżniały się z „nijakości” pozostałego tekstu. Na przykład samobójstwo Julii. Nie znaczy to, że opis był idealny. Dodałabym więcej opisu emocji i uczuć dziewczyny, jeszcze więcej szczegółów otoczenia. Ale nie było też tak strasznie źle. Niestety zdarzyło Ci się również popełnić gafę, pisząc w nawiasie, że nie wiesz, jak pisze się słowo „stewardessa” . Twoim zadaniem, jako autora, jest się dowiedzieć! Są przecież słowniki, Internet, nic prostszego sprawdzić. To nie zadanie odbiorcy, a właśnie Twoje.

Dialogi nie są wybitne, nie ma w nich nic szczególnego. Za dużo potocznych i dziecinnie brzmiących zwrotów na dłuższą metę irytuje i sprawia wrażenie sztuczności. Bohaterowie wypowiadają się wszyscy w ten sam sposób, nie ma w ich wypowiedziach żadnych indywidualnych cech. Spróbuj zastanowić się nad charakterem, jaki chcesz nadać poszczególnym postaciom i w oparciu o to buduj wypowiedzi. Poza tym dialogów jest za dużo. Niektóre z nich wcale nie są istotne, nic nie wnoszą do opowiadania. Inne lepiej brzmiałyby w mowie zależnej. Dodaj też więcej narracji w dialogach. Zwracaj uwagę na sposób mówienia, podniesiony ton, uśmiech i jego charakter, mimikę bohaterów i ich gesty. Dzięki temu dialogi nie będą suche i nudne. Jeżeli chodzi o ich zapis, zasady narracji i odpowiedni rodzaj myślnika, tłumaczyłam przy pierwszym rozdziale.

„Drodzy uczniowie i nauczyciele zebraliśmy się tu aby powitać nowy rok szkolny... bla bla bla i tak dalej.” Takie wtrącenie w dialogu jest NIEDOPUSZCZALNE! To tak, jakbyś powiedziała czytelnikowi „Czego chcesz ode mnie? Sam sobie pisz. Ja od tego nie jestem.”

Twój świat przedstawiony jest bardzo ubogi. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie żadnego z miejsc, w których toczy się akcja. Nie opisujesz ich, przez co są zwyczajne, nie mają w sobie nic charakterystycznego, co zwróciłoby uwagę czytelnika. Popracuj nad tym. Nawet, jeżeli coś wydaje Ci się oczywiste, dla innych takie nie jest. Zapewne pisząc, wyobrażasz sobie ten świat, w którym poruszają się bohaterowie, ale czytelnik nie siedzi w Twojej głowie i nie domyśli się, jak sobie to wymyśliłaś. Pisz tak, aby stworzyć jak najpełniejszy obraz rzeczywistości. Możesz zacząć od domu, w którym mieszka zespół. Opisuj, jak wyglądają pomieszczenia, co jest w nich charakterystyczne. Poza tym, jak na gwiazdy światowej sławy, chłopaki mają strasznie dużo wolnego czasu. Kariera to nie wieczne wakacje, a ciągłe spotkania, przebywanie w studiu, wywiady, koncerty. To najważniejsza część ich życia. W realnym świecie tak by było, ale w Twoim to kilka zdań w ciągu czterdziestu rozdziałów. Staraj się tworzyć realną rzeczywistość. Pokaż ich pracę, wyrzeczenia z tym związane. Jak Harry może być przytłoczony sławą, skoro cały czas siedzi w domu? Pisz o natłoku obowiązków, braku czasu dla dziewczyn, przyjaciół, rodziny. Nagrania w studiu też byłyby ciekawą odmianą.

Członkowie One Direction niczym się nie różnią. Mają od osiemnastu do dwudziestu lat, a zachowują się, jakby mieli po dziesięć. Ganiają się po domu, kłócą o jedzenie i to chyba jedyna charakterystyczna rzecz, jaka w nich jest. Nie mają odmiennych charakterów, o ile można powiedzieć, że w ogóle jakieś mają. Są nijacy, niemal bez emocji. Wszyscy tak samo postępują, tak samo mówią. Co więcej, jak na osoby w tym wieku, bardzo mało myślą. Nie zastanawiają się nad przyszłością, nie myślą o obowiązkach swoich, ani innych. Nie mają też żadnych cech charakterystycznych. Może za wyjątkiem fryzur, bo blond włosy i loczki przewijają się dość często. Potem zauważam jakieś szczątki wrażliwego charakteru u Harrego po śmierci Julii, ale szybko je tłumisz, kiedy chłopak, za sprawą przyjaciela i pani psycholog, uznaje, że nie mógł nic zrobić, aby pomóc dziewczynie. Ale powiedzmy, że są tu jakieś wyrzuty sumienia, żal. Jeżeli chodzi o damskie bohaterki, jedynie Claudia ma jakieś cechy charakterystyczne: ukrywanie przemocy domowej, impulsywne działanie, ale też nie jest to szczyt Twoich możliwości. Inne dziewczyny – w zasadzie ciężko coś o nich powiedzieć. Mają imiona i to ich najbardziej charakterystyczna cecha. Bohaterowie nie mają żadnych nawyków, charakterystycznych gestów, zachowań, powiedzonek. Łatwo wtopiliby się w szary tłum i nikt nie zwróciłby na nich uwagi. Postaraj się, aby każda postać była inna. Jeden z chłopaków może być wyjątkowo wrażliwy, inny trochę przemądrzały, kolejny bardziej poważny. Jest wiele typów charakterów, które możesz wykorzystać. Siądź z kartką papieru i opisz każdą z postaci. Przeczytaj, zastanów się, czy różnią się od siebie. Zapamiętaj, jak ich zaplanowałaś, a potem, pisząc, staraj się wejść w ich skórę, poczuć ich charakter, każdego z osobna i dostosować narrację oraz dialogi z ich udziałem do takiego właśnie charakteru. Nie jest to łatwe, ale wierzę, że Ci się uda.

Fabuła jest pewnym spójnym tokiem wydarzeń. W utworze literackim powinna mieć jakiś sens, do czegoś zmierzać. Potrzebny jest główny wątek i wątki poboczne. Te drugie u Ciebie występują, a jest nimi to wszystko, o czym piszesz. Nie ma jednak głównego wątku, który zawiązał by się na początku opowiadania, prowadził do jakiegoś punktu kulminacyjnego, po którym nastąpiło by jakieś rozwiązanie problemu. Można do tego podciągnąć wątek miłości Claudii i Zayna, ale tak naprawdę nic wielkiego się między nimi nie dzieje. Nie ma dynamicznych zwrotów akcji, wszystko dzieje się za szybko. W jednym rozdziale rozchodzą się i do siebie wracają. Potrzebujesz przemyślanych, szczegółowo opisanych, mających znaczenie dla fabuły wydarzeń. Czegoś zaskakującego, a nie przysłowiowego lania wody. Dobrze, że prowadzisz kilka wątków na raz, ale jednemu z nich poświęć więcej uwagi, rozbuduj, uatrakcyjnij przemyślanym tokiem wydarzeń. Już teraz pomyśl, do jakiej końcowej sytuacji zmierzają bohaterowie i w jaki sposób ich do niej doprowadzisz. Pisanie „do wyczerpania pomysłów” nie jest dobrym sposobem na ciekawą, wciągającą fabułę. W tej chwili nie ma w Twoim opowiadaniu żadnego napięcia, w kolejnym rozdziale mogłoby się zdarzyć cokolwiek i nic nie mówi mi, że to „cokolwiek” powinno zwrócić moją uwagę. Dzieje się dużo zwyczajnych rzeczy, na które sama bym wpadła, bo to oczywiste, że jedzą śniadanie, ubierają się, biorą prysznic, czy robią zakupy, kiedy lodówka jest pusta. Sama wykonuję te czynności na codzień i nie czuję potrzeby czytania o tym. Dla akcji opowiadania ważne jest to, co nieprzeciętne, niezwykłe, zaskakujące. Takie zwyczajne czynności mogą być jedynie tłem dla wciągającej akcji, a tej u Ciebie brakuje.

Pamiętaj o wcięciach w pierwszym wierszu akapitu. Wyjustowanie tekstu wprowadziłoby trochę estetyki. Często zapominasz o wielkich literach na początku zdania, a wyskakują one w  jego środku. Ogromna ilość literówek bardzo utrudnia czytanie. Niepotrzebnie też powtarzasz koniec poprzedniego rozdziału na początku kolejnego. Twoje rozdziały i tak są krótkie, a to wygląda, jakbyś chciała na siłę zapełnić więcej linijek.

Z logiką w opowiadaniu chodzi o to, żeby sobie nie zaprzeczać i żeby wszystko było prawdopodobne. U ciebie nie jest. Już sam początek, kiedy dziewczyna jedzie do kuzynki, u niej, ni z tego, ni z owego mieszka zespół, ona jest ich fanką, jednego z nich zna z dzieciństwa. Nie jestem w stanie w to uwierzyć, mimo że bardzo się staram. Nie jestem też pewna, czy zwykła nastolatka ma tyle pieniędzy, żeby latać od tak między Stanami a Londynem. Samo zachowanie chłopaków, już przecież dorosłych, jest niewiarygodne. Prawda, że w tym wieku w ludziach jest jeszcze sporo beztroski, ale też odrobina zdrowego rozsądku, powagi i logicznego zachowania. W tym opowiadaniu tego nie widać. Oni zwyczajnie nie zdają sobie sprawy z realiów świata i normalnego życia, a trudno mi uwierzyć, że w rzeczywistości się tak zachowują. Ich kariera to wieczne wakacje, brak obowiązków. Zastanów się, czy tak jest w realnym życiu.

Jeżeli chodzi o Twój styl, wymaga on jeszcze sporo pracy. O problemach narracyjnych już pisałam. Wszystko piszesz tak samo, niezależnie od tego, w kogo się wcielasz. Bogactwo językowe jest na poziomie podstawowym, nie używasz żadnych atrakcyjniejszych słów, zwrotów, frazeologizmów. Postaraj się używać ciekawych porównań, bardziej wyszukanych słów (ale bez przesady, żeby styl nie stał się zbyt wyniosły), które mogłyby przykuć uwagę. Używaj więcej przymiotników, bo dają one możliwość barwniejszego pisania. Czytaj dużo książek – to wzbogaca słownictwo. Opowiadania, ale tylko te dobrej jakości, również mogą Ci w tym pomóc. Staraj się budować klimat, napięcie, baw się emocjami. Jeżeli bohater jest zrozpaczony, pisz tak, żebyś czytając, czuła tą rozpacz. I odwrotnie kiedy jest szczęśliwy, żeby na twarzy pojawiał się uśmiech. Na razie Twój styl jest bardzo suchy, pozbawiony emocji i raczej obojętny.

W Twoich rozdziałach widziałam chyba wszystkie możliwe rodzaje błędów: interpunkcyjne, ortograficzne, gramatyczne, składniowe. Pamiętaj o oddzielaniu zdań składowych przecinkami. Czytaj odcinek kilka razy (nawet kilkanaście by nie zaszkodziło) przed publikacją, aby uniknąć literówek. Nie piszesz tego na gadu-gadu, więc nie gub polskich znaków. Wiem, że ciężko się pozbyć tego nawyku, ale forma opowiadania wymaga pełnej poprawności.

Pomysł (oryginalność)  0/3

Opisy 1/6

Dialogi 0/5

Kreacja:

   Świata: 0/6

   Bohaterów:  1/6

Fabuła  1/5

Kompozycja  1/2

Logika  0,5/2

Styl 1/5

Poprawność 0/5

Dodatki (0/5)

W dodatkach trochę bym pozmieniała, bo nie najlepiej to wygląda. Przy zachowaniu takiego układu bloga, zamiast archiwum użyłabym szerokiej listy. Linki do czytanych blogów powinny znaleźć się na podstronie, a co najmniej ogranicz liczbę wyświetlanych powiadomień do 3, nie więcej. Fajnie, że masz tyle obserwatorów, ale nie wiem, czy ta informacja na blogu jest konieczna. Brakuje mi tu natomiast jakiejś podstrony, albo chociaż króciutkiej informacji o tobie. Czytelnicy często chcą wiedzieć coś o osobie, której pracę czytają i komentują. Jakiś kontakt, aby mogli z tobą porozmawiać też nie jest złym pomysłem.

Dodatkowe punkty od oceniającej (+1)

Nie za bardzo mam za co dać tutaj punkty. Niech będzie jeden, dla motywacji do pracy.

RAZEM 12 PUNKTÓW, CO DAJE OCENĘ NIEDOSTATECZNĄ.