[885] www.hiroto-tantei.blogspot.com

Magda ocenia opowiadanie: hiroto tantei

Pierwsze wrażenie (1/10)

Okropne. Ta grafika jest okropna. Inaczej nie da się jej określić. Naprawdę nie dostrzegasz tych postrzępionych krawędzi, tego niedokładnie wypełnionego kolorem, rozpikselizowanego dymka, a przede wszystkim tego, jak bardzo poszczególne elementy do siebie nie pasują? Postacie po lewej są w zupełnie innym stylu niż postacie po prawej. Nie wiem, czym jest to poszarpane zielonkawe coś na dole. Te gwiazdki w tle również nie pasują. Poza tym taka zbieranina wszelkich możliwych cukierkowych kolorów dopełniła okropnej całości. Nagłówek jest, jak dla mnie, do wymiany. Tego nie da się przerobić w żaden sensowny sposób.

Czcionka. Od razu widzę, że będę zmuszona skopiować treść i czytać z własnego edytora. Po prostu nie jestem w stanie przebrnąć przez tyle pogrubionego tekstu. Pogrubienie służy do tego, by coś wyróżnić. NIE by pisać tak całe opowiadanie.

Adres póki co nic mi nie mówi, ale sugeruje tematykę, z jaką przyjdzie mi się zmierzyć. Belka to powtórzenie adresu - dlaczego? Na Twoim miejscu wstawiłabym tam coś ciekawszego, może jakiś cytat?

Treść (9/40)

Pomysł, fabuła, oryinalność (1/8)

Ja się bardzo starałam czytać ze zrozumieniem, ale nadal nie do końca wiem, o czym to opowiadanie jest. Najpierw ukazuje mi się coś w rodzaju rekrutacji do akademii - egzaminy wstępne, jeśli dobrze zrozumiałam. Hiroto nie chce do nich podchodzić, bo ma inne plany na życie, ale jedno zdanie Kakashiego zmienia jego nastawienie i dzieciak pędzi do akademii jak do sklepu z zabawkami. Egzaminy przechodzi bez najmniejszego problemu, chociaż jest uważany za najgorszego ucznia - serio? W tym punkcie zaczęłam się zastanawiać, czy mam do czynienia z parodią.

Poza tym na scenę wkracza jego zmarły ojciec, którym jest Naruto. Wspominasz ogólnikowo o jakimś testamencie, jednak nie mówisz, co właściwie w nim jest. Podobnie list (to był akurat ciekawy fragment, gdy Hiroto musiał się przełamać i użyć własnej krwi); dzieciak go czyta, rozkleja się... i już. Ani słowa o treści listu i o tym, co właściwie tak poruszyło Hiroto.

Cały wątek z domem Naruto to kolejna rzecz, której zupełnie nie rozumiem. Nikt nie wchodził do budynku od czasu śmierci właściciela? Jeśli nie, to dlaczego?

Jest jeszcze mowa o jakiejś misji, ale też nie do końca pojęłam, o co się rozchodzi i dlaczego. A przy pojawieniu się bohaterki Tośki Rajek parsknęłam śmiechem. Antonina z Kraju Wisły...? W opowiadaniu opartym na anime? Daj spokój. I do tego Tośka Rajek ma przez chwilę rolę morderczego demona z mostka, ale jej motywów również nie rozumiem absolutnie. O co właściwie chodzi z tym Naruto wędrującym po wiosce Tośki?

Jeśli chodzi o motyw z Naruko-półdemonem: to ma zadatki na naprawdę ciekawy wątek. Nie potrafię się jednak tym przejąć, ponieważ nie jestem ani trochę wprowadzona w Twój świat.

Mam wrażenie, że w tym podpunkcie wyszedł mi taki bezładny bełkot, za co z całego serca przepraszam. Po prostu dawno nie spotkałam się z opowiadaniem, którego fabuła byłaby dla mnie w takim stopniu niezrozumiała. Mnogość niepowiązanych ze sobą wątków (upchniętych na dziewiętnastu stronach) które nie zostały ani trochę rozwinięte sprawia, że zupełnie się zagubiłam. Momentami to opowiadanie bardzo przypomina parodię (ale jeśli jest to w istocie parodia, to bardzo słaba).

Proponuję, byś rozpisała sobie to opowiadanie w postaci planu wydarzeń albo słów-kluczy, dzieląc to od razu na rozdziały. Niech każdy z rozdziałów będzie poświęcony jednej, góra dwóm postaciom, by nie było takiego bałaganu. I niech każdy z tych wątków będzie dostatecznie rozwinięty. Dołóż trochę opisów, wykreuj starannie każdą postać.

Bohaterowie (0/8)

Są. Nawet bardzo dużo ich jest. I w sumie więcej nie potrafię o nich powiedzieć. Na dodatek sporo z nich ma imiona na H albo N, co sprawia, że już zupełnie mi się mylą. Nie mają charakterów, nie wyglądają. To, że w dialogu użyjesz określenia “szarowłosy” albo “różowowłosa” nie tylko nie sprawia, że wiem, jak kto wygląda, ale na dodatek powoduje, że nie wiem, kto co mówi.

Proszę, taki piękny przykład: Jasnooki skoczył na Czarnookiego i zablokował mu ręce. Dzięki temu Zielonooka mogła szybko wykraść dzwoneczki. Aha, wszystko cudownie. Ale ja nie wiem, o kogo chodzi. Nie wiem, kto ma zielone oczy, kto ma czarne, a kto jasne.

Zastanów się, jacy mają być. Poświęć im więcej miejsca. Niech mają wygląd: szpiczaste nosy, odstające uszy, ostre brody, grube brwi, cokolwiek. Niech mówią w charakterystyczny dla siebie sposób. Napisz wyraźnie, jaką pozycję zajmują, co należy do ich obowiązków. Przykładowo: wiem, że istnieje ktoś taki jak Tsunade i że pełni ona jakąś ważną funkcję. Ale jaką? Nie mam zielonego pojęcia.

Daj im jakieś zainteresowania, niech mają ulubione potrawy, powiedzonka, cokolwiek. Popatrz na swoich znajomych - może ktoś z nich ma jakiś zabawny zwyczaj, który można wykorzystać? Sposób bycia, który jest wart opisania?

Niech będą bardziej ludzcy, a nie tak płascy i nijacy. W tym momencie wszyscy zlewają się w jedną, bezkształtną masę.

Podstrona o bohaterach jest zupełnie bezużyteczna. Co z tego, że rozpisałaś mi połowę drzewa genealogicznego bohaterów, skoro nic mi to nie mówi?   

Opisy, kreacja świata przedstawionego (0/8)

Twoje opowiadanie to dialog z elementami opowiadania, a nie opowiadanie z elementami dialogu. Naprawdę nie zauważasz tej dysproporcji?

Świata przedstawionego nie ma. Nie ma i już. Twoje postacie poruszają się w takiej białej, czyściutkiej i pustej przestrzeni. Nic dookoła nich nie ma. Nie wiem, jak wygląda Twój świat: akademia, dom Naruto, domy Hiroto i Naruko, mostek, na którym straszy Tośka (czy cokolwiek tam robi).

Opisów emocji również nie ma. Twoje postaci nic nie czują. Ojciec Naruko miał jakieś rozterki (czyba cały akapit), ale niezbyt przekonujące. W każdym razie - ja się nie wzruszyłam.

Opisy sytuacji... Przychodzą mi do głowy dwa przykłady. Jeden to epicki i emocjonujący opis bitwy z Tośką, który nie był ani trochę epicki czy emocjonujący. Mówisz: ten zrobił to, ten zrobił tamto, a ten z kolei zrobił to. A potem wygrali, bo tak. Drugi to opis egzaminów Hiroto: pierwsze zadanie było takie to a takie, więc Hiroto wziął i je zrobił, drugie też i trzecie też, i został przyjęty. To chyba trochę nie o to chodzi.

Opisy to stanowczo coś, co musisz poćwiczyć. Ponieważ trening czyni mistrza, polecam stary, domowy sposób: pisanie opisów wszystkiego. Przyjrzyj się ludziom w swoim otoczeniu - opisz ich wygląd i zachowanie. Wybierasz się na Sylwestra? Opisz swoje emocje z tym związane, a następnie samo wydarzenie. Masz przed sobą ciężki sprawdzian? Opisz, jak się czujesz. Pieczesz coś? Opisz. I tak dalej. Będzie coraz lepiej, naprawdę. Niech to jednak będą rzetelne opisy, nie dialogi.  

Styl, język (3/8)

Styl masz, że się tak wyrażę, toporny. Widać, że warsztat masz zupełnie niewyrobiony, budujesz sztywne, szablonowe zdania. Czyta się to ciężko. Sądzę, że tutaj też pomoże zaproponowana przeze mnie zabawa z opisami.

Logika, spójność (5/8)

Twój tekst na pozór jest zupełnie niespójny (najpierw piszesz o jednej rzeczy, by zaraz przeskoczyć na coś innego; stłoczyłaś milion wątków na tych dziewiętnastu stronach), chociaż po bliższym przyjrzeniu się jestem w stanie dostrzec powiązania. Większych nielogiczności nie zauważyłam (może z wyjątkiem Tośki Rajek w świecie Naruto, to zupełny, niczym nieskażony absurd).

Poprawność (2/5)

Niepoprawnie zapisujesz dialogi. Zasady ich pisania: link.

Masz problem również z wielkimi literami. Proszę: link (lektura może przydługa, ale wierzę, że pomocna).

To, co na pewno Ci się przyda, to smirkowe poradniki (tu), zwłaszcza te o interpunkcji.

Rozdział 1

-Tato przepraszam... -Mruknął niski Blondynek. - wersja poprawna: Tato, przepraszam... - mruknął niski blondynek.

która po raz,  kolejny, po  śmierci Szóstego - oba przecinki są zbędne.

Blondynka podeszła do Szaro-włosego - szarowłosego (ten błąd jest notoryczny, nie będę go więcej wypisywać).

Tam też znalazł klęczącego Dwunastolatka - dwunastolatka.

Więc tu jesteś Hiroto - przecinek przed imieniem.

Pospiesz się za dziesięć minut masz egzamin - przecinek przed “za”.

przydzieli Cię do oddziału detektywistycznego - zaimki osobowe piszemy wielką literą jedynie w listach, gdy się do kogoś zwracamy. W dialogach jest to błąd.

Rozdział 2

Przy stole siedzieli, Hiashi (...) i gwiazda dnia Hiroto - zbędny przecinek po “siedzieli” i brakujący przed “Hiroto”.

Jesteś jego opiekunem.! - kropka przed wykrzyknikiem jest zbędna.

Rozdział 3

-*Zieeew* Co jest? - brak mi słów. Gwiazdki nie są dobrym sposobem na wprowadzenie komentarza do dialogu.

Jest 11 za godzinę masz się stawić w akademii - cyfry w opowiadaniach należy zapisywać słownie. Ponadto po tej jedenastce powinien być przecinek.

była wpół do dwunasta - było pół do dwunastej.

chciał już wtedy bronić wszystkie dzieci Konohy - wszystkich dzieci.

Nie ważne - nieważne.

Nie prawda - nieprawda

Rozdział 4

głowa klanu właśnie trenowała swoją dziedziczką - czym trenowała ta głowa...?

tylko zwój otwierzałem - co robił z tym zwojem?

Rozdział 5

po podłodze walały się zwoje, każda miała swój tytuł - każdy miał.

jak np. - na przykład. Nie piszesz z koleżanką na gg, piszesz opowiadanie, więc nie używaj skrótów.

zostawił tam, te swoje wiersze - zbędny przecinek.

Rozdział 6

Widocznie Uzumaki, musiał go stamtąd wyjąć - zbędny przecinek.

Rozdział 7

mogę zostawić Ayi, Hiroto - zbędny przecinek.

oczywiście że możesz go jej podrzucić - brakujący przecinek przed “że”.

Ale wątpie - wątpię.

Zagaił chłopca - zagaił do chłopca.

Rozdział 9

-Madara jest twoim ojcem. -Dopytywała Sanninka. - brak znaku zapytania.

O czy? - o czym.

Dodatki (3/5)

Bohaterowie - jak wspomniała, strona zupełnie bezużyteczna w jej obecnej postaci.

Kilka słów o sobie - jak najbardziej w porządku.

Linki - oczywiście.

Avki i bannery - nie lepiej umieścić to na jednej stronie z linkami?

Słownik i techniki - przydatne.

Regulamin - po co...? Nie ma tu nic specjalnie odkrywczego.

Statystyka - ponownie: po co?

Dodatkowe punkty od Magdy

Uważam, że jeśli się postarasz, możesz uczynić to opowiadanie o wiele lepszym. Musisz tylko dużo ćwiczyć. Dlatego przydzielę tu swoje pięć punktów - mam nadzieję, że zmotywuje Cię to do pracy nad warsztatem.

Łącznie punktów jest 20, co daje ocenę dopuszczającą.