[873] www.e-rozmowy.blogspot.com

Barb_b ocenia opowiadanie e-rozmowy. 

Pierwsze wrażenie 1/10

Adres od razu narzuca mi skojarzenie z takim blogiem, na którym poruszane są przez młode osoby niesamowicie ważne tematy, które tak naprawdę są niczym, ale te blogerki mają poczucie, że snują nad wyraz dojrzałe refleksje i wszystko tam jest takie nadmuchane. To mnie nie zachęca, ale zawsze trzeba być dobrej wiary, w końcu może znaczyć to coś zupełnie przeciwnego i być wtedy oznaką oryginalności (a tak właśnie jest). Strona się ładuje, a ja jestem zdezorientowana, bo nie wiem, o co chodzi. Blog właściwie pozbawiony jest konkretnego szablonu, strona główna jest nieuporządkowana, w postach widzę tylko same dialogi. Z racji tego, że nie zauważam żadnych dodatków, tj. żadnego wyjaśnienia, o co w tym wszystkim chodzi, wiem, że będzie problem z ustaleniem motywu przewodniego tej strony. Pierwsze wrażenie jest bardzo złe, bo nawet jeśli chciałabym liczyć na jakość treści, to i z tym jest ciężko, bo od razu wyhaczam w poście emotikony. Sama nie wiem, co myśleć. Zauważam wiele niepoprawności, nie jestem przesadnie zainteresowana, ale staram się nie skreślić całkowicie tej strony. Będziesz musiała popracować nad jakimś szablonem. Wiesz, to może być nawet zwyczajne jednolite tło, ale nawet wtedy musisz zadbać o szczegóły, aby całość wyglądała estetycznie. Na Twoim miejscu wywaliłabym to tło zewnętrzne, bo nic z niego nie wynika, a nawet nie jest ładne. Do tego ujednoliciłabym czcionkę, zmniejszyła liczbę postów na stronie głównej (sic!). Linki z dołu walnij do prawej kolumny. Jeśli to zrobisz, od razu będzie lepiej. Potem możesz rozwijać stronę dalej, tj. pomyśleć albo nad jakimś dobrym obrazkiem do ramki z boku lub nagłówka i do niego potem dopasować kolor czcionki i tła, albo rozejrzeć się za ładnym szablonem. Blogspot stał się bardzo popularny i już powstały nowe szabloniarnie, dlatego nie powinno być z tym problemu. W naszej zakładce „Współpracujemy” znajdziesz linki do kilku dobrych stron z grafiką, radzę Ci się tam trochę porozglądać. Zmiana szablonu dobrze Ci zrobi, o reszcie wspomnę w „dodatkach”. Jeśli poprawisz te podstawowe sprawy, strona od razu zacznie robić lepsze pierwsze wrażenie. 

Treść 21,5/45

Z racji tego, że Twoje opowiadanie nie jest w tradycyjnej formie, zamierzam ocenić je odrobinę inaczej, dosyć luźno podchodząc do moich dotychczasowych kryteriów oceny treści.  

Zdecydowałaś się na nieco inną formę opowiadania. Składa się one bowiem z samych dialogów i to na dodatek pochodzących z komunikatora gadu-gadu. To dosyć odważne posunięcie, ponieważ łączy się z nim wiele trudności. Zanim przejdę do treści samej w sobie, napiszę trochę o estetyce tekstu. Często nawet najlepsze opowiadanie traci na wartości ze względu na zły, nieestetyczny zapis. To podstawa, która teoretycznie wydaje się nieważna, ale uwierz mi – przy poprawnym zapisie łatwiej przeczytać nawet najgorszy shit.

Przede wszystkim musisz ujednolicić czcionkę. Trzymaj się jednego rodzaju, jednej wielkości, aby to jakoś wyglądało. Nie wymyślaj jakiejś specjalnej czcionki, przy opowiadaniach najlepiej sprawdzają się te najprostsze (te z ostatnich postów są okej, tylko ich nie pogrubiaj). Jeśli chodzi o rozmiar – wybierz taki, który ułatwi czytanie. Kolejna kwestia to wyjustowanie. Tekst wyjustowany prezentuje się o wiele, wiele lepiej. Nie zapomnij też o akapitach. Możesz ustawić je automatycznie w wordzie, z którego potem będziesz kopiować tekst do bloga. Tak samo jak z szablonem – po zmianie tych podstawowych spraw, całość od razu lepiej będzie się prezentować i chętniej będzie zaglądało się do Twojego tekstu.

Kolejna rzecz to zapis dialogu. Na rozmowach opiera się Twoje opowiadanie, więc błędy w tym wypadku są absolutnie nie do przyjęcia. W opowiadaniu narracji nie masz w ogóle, więc problem interpunkcji i pisania wielką lub małą literą zupełnie Cię nie dotyczy. Ale zasadniczy błąd, który popełniasz to zaczynanie dialogu dywizem (czyli króciutkim myślnikiem „-”), a nie pauzą („—”) lub półpauzą („–”). Dywiz używany jest tylko w złączeniach w stylu „niebiesko-zielony”. Pamiętaj, że zaraz po pauzie lub półpauzie musi pojawić się przerwa, zanim zacznie się wypowiedź.

Weźmy zatem jakiś fragment Twojego tekstu:

- Jak nie Tobie, to komu? Tym z list rezerwowych z Dziennikarstwa? Sam w to nie wierzysz...

-Poczekam jeszcze do końca miesiąca i rzucam te studia, nie mam innego wyjścia.

Poprawnie powinien wyglądać on następująco:

– Jak nie Tobie, to komu? Tym z list rezerwowych z Dziennikarstwa? Sam w to nie wierzysz...

– Poczekam jeszcze do końca miesiąca i rzucam te studia, nie mam innego wyjścia.

Od tego zacznij pracę nad swoim tekstem. Po ogarnięciu zapisu przechodzimy do treści.

Trudno mówić tutaj o fabule. Mamy chłopaka studenta i dziewczynę licealistkę, którzy poznali się przez Internet i wieczorami rozmawiają ze sobą przez gadu-gadu. Czy o jakiejkolwiek akcji może tu być mowa? Teoretycznie nie, ale wprowadzasz do ich rozmów tematy, które później są kontynuowane, więc jakby można uznać to za jakąś fabułę, za jakieś wątki. Chłopak ma problemy z mamą, wątpi w sens swoich studiów, brakuje mu pieniędzy, do tego nie ma kobiety i to też na pewno nie czyni go szczęśliwszym. Ania chodzi do liceum i jest dosyć przeciętną nastolatką. Jaki jest największy problem Twojego opowiadania? Mimo wszystko tematyka. Doceniam to, że chciałaś przedstawić normalne relacje, codzienne rozmowy i przez to wszystko ukazać jakąś naprawdę ciekawą relację, fantastyczną historię i tak dalej, i tak dalej. Ale musisz uświadomić sobie, że te rozmowy są tak naprawdę interesujące tylko dla Ani i Filipa, ew. dla ich przyjaciół, którzy czytają te rozmowy im przez ramię i są zafascynowani, z kim to ich przyjaciel nawiązuje znajomość. Osobom trzecim, czyli w tym przypadku czytelnikom, jest to niestety obojętne. Taką codzienność, no cóż, mamy na co dzień. I choć zdaję sobie sprawę, jak te rozmowy muszą ekscytować tę dwójkę i jak wielkie mają dla nich znaczenie, to mnie nie wzruszają. Czytam i myślę sobie – „super, ale do rzeczy”. Nie posługujesz się też językiem literackim, tylko zwyczajnym, potocznym, nie poruszasz też niesamowitych tematów (mimo wielkich chęci) i dla mnie nie ma to żadnej wartości ani literackiej, ani intelektualnej, ani żadnej innej. Co więcej – ciężko się to czyta. Bo o ile fragmenty rozmów czasami mogą wydać się ciekawe, tak jako całość (z tym droczeniem się, zaczepkami, prywatnymi żartami itd.) jest to bardzo nużące. Doceniam Twój pomysł, naprawdę, ale musisz uświadomić sobie, czego w istocie się podjęłaś. Aby uświadomić sobie, jak dużo czeka Cię z takim tekstem pracy, wystarczy np. przeczytać prywatną rozmowę kogoś, kogo nie znasz. Byłabym w stanie nawet się poświęcić i podesłać Ci coś własnego – np. rozmowa z Lumaris, którą też poznałam przez Internet. I choć jesteśmy szczerze zajebiste, to założę się, że po przeczytaniu którejś z kolei rozmowy padłabyś z nudów, bo to naprawdę jest interesujące tylko dla osób, no, zainteresowanych.

No ale dobrze, teraz pytanie – co możesz z tym zrobić. Jestem w stanie zrozumieć, jaki był cel Twojego opowiadania, widać też, że jesteś inteligentna, bo próbowałaś jakoś w tych rozmowach własną wiedzą nt. filozofii czy literatury wykorzystywać, więc podstawę ku czemuś już mamy. Musisz zdecydować, czy zostajesz przy takiej formie tworzenia opowiadania, czy spróbujesz może czegoś z narracją. Jeśli zostajemy przy tym, co jest, to wiesz, zastanawiałam się, co mogłoby ten tekst jakoś uatrakcyjnić. Pomyślałam, że może większa liczba bohaterów trochę odmieniłaby sprawę i pozwoliła spojrzeć na pewne kwestie z różnych perspektyw. I tutaj rodzą się już nowe możliwości. Bo np. możesz obrać sobie jakiś motyw przewodni opowiadania i rozmowami, które nie byłyby ze sobą w żaden sposób powiązane, go przedstawiać. W zależności od problematyki utworu, mogłabyś dobrać sobie przeróżnych bohaterów i to naprawdę z różnych warstw społecznych (w tym tkwiłaby właśnie istota takiego tekstu – ukazanie różnicy). Z racji tego, że to nie mogą być rozmowy posłyszane w różnych miejscach (a byłoby tak świetnie, jest niesamowicie dużo rodzajów pogawędek w zależności od miejsc, ale to jest genialne!) – w końcu to e-rozmowy, to może wykorzystać te internetowe dobra i tworzyć rozmowy nie tylko w komunikatorze gadu-gadu, ale np. na czacie (i takim tradycyjnym, i np. facebookowym), forum (prywatne wiadomości i otwarte dyskusje), blogach (sic!). To też na pewno orzeźwiłoby Twój pomysł i pozwoliło ukazać również kolejny problem – komunikację przez Internet. W końcu nie musisz zwracać uwagi tylko na takich intelektualistów, jakimi są albo chciałabyś, żeby byli Twoi bohaterowie, ale pokazywać też te gorsze typy (których w Internecie może nawet jest i więcej). Rozszerzenie odrobinę tego pola, w którym obecnie pracujesz, dałoby Ci wiele nowych perspektyw

Ale dobrze, to była może zbyt ekstremalna propozycja… Teraz skupmy się naprawdę na tym, co aktualnie piszesz. Zastanawiam się, czy masz obrany jakiś cel, który chcesz osiągnąć tym opowiadaniem, czy to wszystko do czegoś zmiesza. Mam dziwne wrażenie, że nie, że ten tekst pisany jest absolutnie spontanicznie, bez żadnego wysiłku ani wcześniejszego przemyślenia. Możliwe, że się mylę, ale to wrażenie sprawia, że czytelnik sam ma takie podejście do tego opowiadania, tj. bardzo luźne, niezobowiązujące, właściwie w każdej chwili, mógłby przestać czytać – bez różnicy, bo i tak jakoś specjalnie to na niego nie oddziałuje. Nie wiem, co chcesz tym tekstem osiągnąć i do jakich czytelników chcesz trafić. Myślę jednak, że sprecyzowanie istoty własnego pomysłu to rzecz podstawowa. Zanim zabierzesz się za realizację tego, co zaświtało Ci w głowie – trzeba wszystko przemyśleć – lepiej na tym wyjdziesz, a nawet zaoszczędzisz czas. W rozmowach mimo wszystko radziłabym Ci ograniczać takie teksty, z których właściwie stworzona jest cała ósma odsłona. Jasne, to na pewno jest zabawne i na pewno Filip, czytając wypowiedzi Anki, dobrze się bawił, ale mi się absolutnie nie chciało tego czytać, bo dla mnie to jest nudne. Dlatego – okej, takie prywatne żarciki i wygłupy są w porządku, nadają naturalności, ale w miarę możliwości – skupiaj się bardzo na normalnych wypowiedziach. Jeśli chodzi o nie, to także powinnaś trochę popracować nad wykonaniem i wiarygodnością. Rozumiem, że to ma być naturalny i zwyczajny język, jednak nie musisz aż tak bardzo tego przestrzegać, trochę poetyczności by w tym wszystkim nie zaszkodziło. Poza tym – jeśli mowa o wiarygodności – zwróciłam uwagę na sposób, w jaki Filip opowiadał o swoich problemach w domu. Zdziwiłam się, że z taką – bądź co bądź – łatwością wszystko z siebie wyrzucił. To znaczy i tak starałaś się zarysować to napięcie i ukazać emocje Filipa i nie wyszło Ci to najgorzej. Z drugiej strony zabrakło mi tej niechęci do spowiadania się i tej niepewności, czy na pewno zostanie wysłuchany. Rozumiem, że każdy może reagować inaczej, jednak na początku dajesz do zrozumienia, że Filip woli problemy raczej zatuszować. Kiedy już decyduje się na powiedzenie Ani prawdy, naturalnym wydawałoby mi się najpierw sprawdzenie gruntu, tj. rzucenie jednego zdania, wyrażenia i przekonanie się, czy druga osoba na pewno jest obecna, czy słucha, czy jest zainteresowana. To ważne i mam wrażenie, że nie tylko ja tak mam. Nie wiem, jak u Ciebie przebiegają takiego rodzaju rozmowy, ale myślę, że to dosyć normalne zachowanie. To że Twój tekst pozbawiony jest części narracyjnej, nie zwalnia Cię z pilnowania wiarygodności czy napięcia. W rozmowach szczególnie każdy najmniejszy szczegół się liczy, bo ludzie różnie reagują na słowa, są w różnym stopniu wrażliwi i tak dalej, a Ty powinnaś właśnie takie drobiazgi wykorzystywać.

Kolejna moja propozycja – przy zachowaniu obecnych bohaterów, stylu itd. – próba wprowadzenia części narracyjnej. Nie chcę Cię do niczego zmuszać ani tym bardziej zmieniać Twojego pierwotnego pomysłu, ale pomyślałam, że może to wszystko prezentowałoby się lepiej z delikatną narracją, ale np., żeby nie zaburzać całego systemu, dotyczącą tylko aktualnej chwili (chwili stawania się „dostępnym” lub „niedostępnym”) albo szerzej – tylko tego jednego dnia. Mogłabyś wykorzystać wtedy narrację albo pierwszo-, albo trzecioosobową i poprzez nią trochę wzbogacić swój tekst i ładnymi opisami (wykazując się jednocześnie stylem i kunsztem literackim), i informacjami o bohaterach, świecie przedstawionym (co urozmaiciłoby opowiadanie w ogóle, dopełniło je, poszerzyło tematykę, dodało jakiegoś głębszego sensu). W zależności od tego, na jaką narrację się zdecydujesz, wybrałabyś kwestie, na których byś się skupiła. W przypadku pierwszoosobowej mogłabyś np. bardziej zagłębić się w uczucia swoich bohaterów, jakoś te postacie wzbogacić o nowe przeżycia, refleksje itd. I np. przed rozpoczęciem rozmowy część narracyjna dotycząca jednej osoby, po zakończeniu – drugiej. Sama nie wiem, to tylko propozycja.

Co do samych bohaterów – myślę, że może tkwić w nich jakiś potencjał, ale wciąż nie ma warunków, aby to wszystko rozwinąć i dobrze zaprezentować. Na Twoim miejscu Filipowi dodałabym odrobinę więcej męskich cech charakteru, które mogłyby się ujawniać chociażby przez sposób pisania, dobierania słownictwa itd., bo w tym rzadko się ujawnia. Ania, szczerze mówiąc, odrobinę mnie irytuje,  ale o prywatnych uprzedzeniach nie warto pisać. Dla mnie jest troszkę przesadzona, trochę zbyt „uważająca się za fajną i inteligentną, lepszą od reszty głupiej młodzieży”. Nie podoba mi się jej zachowanie w związku z Kościołem itd., ale można potraktować to jako indywidualną cechę charakteru, w końcu nie musi wzbudzać w czytelniku sympatii. Na dłuższą metę bohaterowie nie wzbudzają we mnie większych emocji, ale w taki sposób, że nie chce mi się nawet o nich myśleć. Na pewno nie zostaną na dłużej w mojej pamięci, uważam, że brakuje im odrobinę charakterystycznych cech. Okej, miło się to czyta, fajni, młodzi ludzie, ale to wszystko.

Trudno ocenić mi Twój jakikolwiek styl, bo taki tekst zbyt wiele wysiłku od Ciebie nie wymaga. Tak samo nie powinnam krytykować tego, że brakuje jakiegokolwiek świata przedstawionego czy opisów – bo to absolutnie normalne w takiej sytuacji. Jesteś też poniekąd usprawiedliwiona, jeśli chodzi o używanie emotikonek, no bo przecież można (aczkolwiek i tak nie wyobrażałabym ich sobie w wydaniu książkowym, nawet jeśli dalej byłyby to rozmowy gadu-gadu). Więc co ja mam z Tobą zrobić, kochana?

Jeśli chodzi o poprawność, to po pierwsze – gubisz ogonki. Powinnaś wiedzieć, że czasowniki w pierwszej osobie liczby pojedynczej najczęściej mają końcówkę „ę”. Oto błędy, które znalazłam w Twoim tekście:

• Dojdziesz do tego sama, nie chce Ci odbierać satysfakcji z własnego logicznego odkrycia.
• Bardzo śmieszne, na AGH mnie nie chcą, nigdzie indziej się nie nadaje.
• Ok, poddaje się, to akurat plama na honorze Descartesa...
• i ciągle bije się w głowę, jak mogłem coś takiego napisać...
• Czekaj, czegoś tu nie łapie...
• Przecież są stypendia, Twoja mama pracuję
• Mity to wymyślone historię – historie.
• sprawiał, że to my czuliśmy się winni za tą wielką ochotę dania mu po gębie. Nabierałem się na tą jego skruchę – tę
• drążysz wszystko, co Cię interesuję - interesuje
• Więc weź się chłopie w garść, zostaw tą flaszkę - tę

Błędy interpunkcyjne:

(czerwone przecinki to te, które powinnaś postawić, żółte to te błędnie wstawione)

• Prawdopodobnie, przymierzałabyś ślubne szaty
• dzięki niej jestem tym, kim jestem
• Jak sądzisz, dlaczego powtórzyłam to słowo tyle razy?
• A dziadek miał rację, jak mówił
• To chore, nawet teraz, kiedy on już nie żyje i nie muszę tego robić, i tak obwiniam siebie za jego pijaństwo.
• Ja nie wierzę w prawdziwą miłość, ale wiem, jak silne może być to uczucie, jeśli dołączysz do niego przywiązanie.
• Zawsze uciekała, kiedy ojciec wracał z pracy i pił, dopóki nie zrobiło się ciemno, też nic nie mówiła.
• Jak ojciec nie pił (co zdarzało się rzadko), wszystko było ok
• Nie wiem, czy pamiętał wszystkie swoje wybryki, ale na pewno miał wyrzuty sumienia, chodził wtedy wokół nas jak zbity pies

Jak widać, nie jest tego wiele – najczęściej to zwyczajne drobnostki, które da się wyeliminować poprzez dokładniejsze czytanie własnych postów.

Podsumowując – jeśli dalej wszystko będzie toczyło się tak, jak teraz, to uważam, że to opowiadanie nie ma absolutnie żadnej przyszłości. Chyba że coś jednak za tym się kryje, a Ty po prostu nie odsłaniasz wszystkich kart. Ale to w takim razie głupio zrobiłaś, że zgłosiłaś się już teraz. Uważam, że Twój pomysł jest oryginalny, ale wymaga porządnego dopracowania. Proponuję zmiany. Ten tekst zdecydowanie trzeba czymś urozmaicić – przesłaniem, narracją, kolejnymi bohaterami, ogólnym problemem, literackim językiem, czymkolwiek! W Tobie samej widzę potencjał, jestem przekonana, że potrafisz snuć ciekawe refleksje, konstruować interesujące myśli i zaskakiwać w ogóle. Nie wiem, czy brakuje Ci pomysłu, chęci czy może doświadczenia lub warsztatu. Radzę Ci jednak spróbować czegoś innego, jeśli zależy Ci na pisaniu w ogóle, bo w taki sposób w ogóle się nie rozwiniesz (sic!). Możesz skorzystać z moich propozycji albo wziąć się za zupełnie inny projekt. Jeśli jednak takie pisanie sprawia Ci przyjemność i niczego więcej nie potrzebujesz – kontynuuj to.

Jeśli chodzi o punktację, to przyznałam Ci punkty za: poprawność (4,5/5), estetyka i kompozycja (0/3), zapis dialogów (1/3), tematyka dialogów (3,5/7), oryginalność (3/4), zaciekawienie (0,5/2), fabuła, akcja (3/7), styl wypowiedzi (2/4), bohaterowie (3,5/8), klimat (0,5/2).

Dodatki 2/5

Co my tu mamy… „ostatnie posty” są zdecydowanie niepotrzebne, zwłaszcza w takim miejscu – w końcu ostatni post w realnej formie jest tuż obok i każdy ma do niego dostęp. Archiwum i profil jest w porządku. Na Twoim miejscu, tak jak wspominałam, przeniosłabym linki z dołu strony, do którego nikt może nie dotrzeć, do prawej kolumny. Do tego stworzyłabym ramkę z króciutkim opisem, co i jak. Możesz wykorzystać swój post „Rozpoznanie” (swoją drogą, myślę, że mogłabyś go usunąć, bo i tak czytelnik dochodzi do niego po kilku „odsłonach” i wie już, o co chodzi, poza tym on sam w sobie nie przekazuje zbyt wiele, aby go trzymać) i go skrócić, zawierając w opisie tylko te najistotniejsze, wyjaśniające sprawę kwestie.

Dodatkowe punkty 2/5

Za pomysł i sympatię, jaką we mnie do siebie wzbudziłaś. 

Otrzymujesz 26,5 pkt. - ocenę dopuszczającą (z plusem). 
Życzę powodzenia w dalszym tworzeniu!