[874] www.vergib-mir.blogspot.com

Magda ocenia opowiadanie: vergib-mir

Pierwsze wrażenie (4/10)

Szablon mi się nie podoba. Jest taki toporny; jedno zdjęcie, dwie kolumny, koniec. Tak, minimalim jest dobry, ale nie w takim wydaniu. Jeśli nie posiadasz dobrych programów graficznych lub zwyczajnie nie masz pomysłu - zwróć się do którejś z szabloniarni.

Po niemiecku umiem tylko przytakiwać, więc idę do wujka Google z pytaniem, co też oznacza ten adres. “Wybacz mi”. Nie jest źle, adres jest krótki i udało mi się go zapamiętać pomimo nieznajomości języka.

Adres na belce nie przekonuje mnie ani trochę. To trochę jak antyreklama - sama nazywasz swoje opowiadanie banalnym. Mnie to niespecjalnie zachęca.

Poza tym wszystko pasuje do siebie kolorystycznie, a czcionka jest przyjazna dla oczu.  

Treść (35/40)

W swoim opisie dwukrotnie zaznaczyłam, że nie przepadam za Tokio Hotel, więc jestem tym bardziej ciekawa, co też postanowiłaś mi zaprezentować.

Prolog

Podoba mi się. Jest krótki ale stanowi dobre wprowadzenie; poza tym zawiera wiele ciekawych sformułowań.

Jedyne, co mi tam trochę nie pasuje, to ta końcówka pisana kursywą. Jest trochę przesłodzona, zbyt podniosła.

Rozdział I

Tworzysz bardzo zgrabne opisy. Dobrze opisałaś stan Toma wywołany chorobą matki, a także wspomnienia z jej pobytu w szpitalu. Pokazujesz go jako zwykłego faceta, a nie gwiazdę, co mi odpowiada.  

Dialog między czlonkami zespołu nieco infantylny, ale sądzę, że taki był Twój zamiar.

Rozdział II

Już nie lubię Michelle. Jej podejście do Ariana mnie drażni. Jej słabość, która nakazuje jej kurczowe trzymanie się go. Nie rozumiem, dlaczego Michelle pozwala się tak poniżać. Dlaczego jest taka bierna, taka uległa. Czy ma to swe korzenie w jej dzieciństwie?

Nie dostrzegam sensu rozwlekłego opisywania sceny, w której bohaterka otwiera drzwi. Chyba każdy wie, jak się to robi. Brakuje tylko opisu naciskania klamki.

Michelle narzeka, dostrzega, że jest w nieciekawej sytuacji, ale mimo to nic nie robi. Tacy ludzie są denerwujący.

Rozdział III

Podoba mi się opis tańca Michelle. Dobrze, że ma ona swoją pasję, to czyni ją mniej płytką.

Zatem przeszłość Michelle jest raczej radosna. Jej matka traktowała ją odpowiednio, rozumiały się doskonale. Jedynym zgrzytem jest babcia, która zabraniała dziewczynie tańczyć. Zupełnie więc nie rozumiem, dlaczego Michelle jest tak uległa wobec Ariana. Jest to nieprawdopodobne. Miałoby to sens, gdyby ojciec Michelle traktował ją w podobny sposób.

Za to rozmowa Gustava z Mad. Force mnie zaciekawiła. Nieznajoma ma interesujące podejście do życia.

Rozdział IV

Tom zabrał się za realizację swego planu zupełnie bez głowy. Powinien najpierw znaleźć odpowiednią dziewczynę, która odegrałaby dla niego tę rolę, a dopiero potem dzwonić do matki.

Nie pojmuję, dlaczego Michelle jest nagle taka nieuprzejma. Ma taki program, że jest miła tylko dla ludzi, którzy ją poniżają? Oczywiście, że na jej miejscu też bym odmówiła, ale można było to zrobić w nieco inny sposób.  

Podoba mi się końcowa scena, wspomnienie o matce opowiadającej bajkę.

Rozdział V

Lubię te internetowe rozmowy Gustava, chociaż wypowiedzi Mad. Force zahaczają o banał. Ten wątek przemawia do mnie bardziej niż ten z Tomem. Ciekawe, kim w rzeczywistości jest ta dziewczyna.

Rozmowa Toma z Billem, a właściwie monolog tego drugiego, nieco męczy. Nic dla mnie z tego nie wynika póki co. Nie poznałam ich jeszcze na tyle, zwłaszcza Billa, by się przejąć, więc moje oczy po prostu prześlizgnęły się po linijkach.

Rozdział VI

Od pierwszego, hm, przeczytania, poczułam sympatię do Georga. Sytuacja, którą nakreślił Gustavowi przez telefon jest zabawna. Podoba mi się też, jak opisałaś różne odsłony Georga, jak się zmienia w zależności od otoczenia.

Ciekawie również przedstawiłaś sytuację, w której Georg i Marika się poznali. Ona wydaje się być bardzo interesującą postacią, mam nadzieję, że nie będzie się długo złościć na muzyka.

Reakcję Juliette można nazwać dość histeryczną i przesadzoną. Założyła z góry, że ma rację, co świadczy o pewnym zadufaniu w sobie. Przeczuwam, że ta osóbka jeszcze nie raz mnie zirytuje.  

Rozdział VII

Dobrze by było, gdybyś wytłumaczyła fachowe określenia, których używasz. Nigdy nie interesowałam się tańcem i nie wiem, o czym do mnie mówisz.

Irytuje mnie notorycznie powtarzane słowo “buzia”. Buzię mają małe dzieci. Bardziej adekwatnymi określeniami są “usta” i “twarz”.

Dlaczego Michelle, gdy została poniżona, pobita i gdy zyskała pewność, że ten facet jej nienawidzi, nie wyszła z mieszkania gdy tylko zasnął? Dlaczego została? To zupełnie nieprawdopodobne, że, jak stwierdziła, nadal go kocha. Jak dla mnie świadczy to już o jakimś zaburzeniu psychicznym.

Jej przekonanie o tym, że dzwoniąc do Toma, wygrywa z Arianem, jest raczej naiwne. Wygrałaby, gdyby zwyczajnie spakowała walizkę i zostawiła go bez słowa.

Rozdział VIII

Dzwoni Arian i Michelle od razu do niego biegnie? Proszę Cię, piszesz, że ma ona jakąś tam szczątkową dumę, a wcale tego nie widać. Kreacja tej postaci jest skrajnie nieprawdopodobna.  

Juliette jednak zdecydowała się spotkać z Gustavem. Będzie miał z nią ciężkie życie... Rozumiem jego rozczarowanie, sama również w pewnym stopniu je odczuwam; w internetowych rozmowach ta dziewczyna wydawała się dużo ciekawsza.

Rozdział IX

Irytujące jest określanie bohaterów na podstawie ich wieku. Rozumiem, że nie chcesz cały czas powtarzać imion, ale istnieją o wiele ambitniejsze określenia niż "dwudziestolatek"  i "siedemnastolatka".

Bitwa na poduszki? To okropnie oklepany motyw.

Końcowa uwaga o stanikach wcale nie jest zabawna. Rzekłabym, że jest dość niskich lotów.

Rozdział X

Rozumiem rozgoryczenie Georga i cieszę się, że Marika jednak zdecydowała się spędzic z nim cały dzień.

Sytuacja z liśćmi i łaskotaniem mi się spodobała. Opisałaś to tak lekko i zabawnie, że nie można się nie uśmiechnąć.

Zarówno scena z oglądaniem "Titanica" jak i pogoń Gustava za Juliette są bardzo ładnie napisane.

"abym ot tak wymazała sobie z pamięci prawie rok życia" - chcesz mi powiedzieć, że Michelle jest z Arianem od roku?! Jest z nim od zaledwie roku i już nie może bez niego żyć? Utraciła w tym momencie resztki wiarygodności.

Rozdział XI

Pierwszy fragment strasznie mnie zirytował. Nadęcie Juliette i nietakt Patricii zniechęciły mnie do obu. Świadczy to tylko o tym, że są zbyt niedojrzałe na jakiekolwiek spotkania z facetami.

Ciekawe, jak Georg poradzi sobie z rodzicami Mariki. To może być naprawdę zabawne.

Podoba mi się końcowa scena, bardzo ładnie to opisałaś.

Rozdział XII

Fragmenty dotyczące Simone naprawdę dobrze oddają uczucia bohaterów. To poruszające, podoba mi się.

Wątek dotyczący Mariki i Georga stanowczo najbardziej przypadł mi do gustu.

O, Gustav wciąż zauważa inne kobiety, nie tylko Juliette. To dobrze, może znajdzie kogoś, kto będzie bardziej do niego pasował.

Podoba mi się scena z Maybrit. Naprawdę ładny opis.

Dobrze napisana jest również nocna scena w kuchni, chociaż rozmyślania Michelle o Arianie wcale nie przestały być irytujące.

Lubię Maybrit. Podoba mi się jej otwartość i bezceremonialność.

Cieszę się, że Simone zdecydowała się znów podjąć leczenie. Może, obserwując Simone i Gordona, Michelle pojmie, że to, co łączy ją z Arianem, trudno nazwać miłością.

Rozdział XIII

“Był gigantycznych rozmiarów muffinem. (...) I kruszyło mu się z tyłka” - niesamowicie spodobała mi sie ta wizja.

Mamusia Mariki jest zaiste uroczą kobietą. Doskonale wiem, co czuła Marika i muszę powiedzieć, że doskonale to opisałaś.

Podoba mi się zakończenie. Między Michelle i Toma powoli wkrada się porozumienie; to niezbyt szybkie tempo jest bardzo dobre.

Rozdział XIV

Zakupy i przystanek w knajpce opisałaś naprawdę ładnie. A “podwójny ser” mnie rozwalił.

Dobrze, że znajomość Gustava i Juliette się kończy. Wyjdzie im to na zdrowie.

O, Maybrit też zniknęła z jego życia? W sumie szkoda, naprawdę mi się spodobała.

Zachowanie Juliette jest tak potwornie dziecinne, że aż chciałoby się uderzyć ją w twarz. Przy całym swym geniuszu nie skojarzyła, że koło gwiazd kręcą się fotoreporterzy? I w sumie po co Gustav miał podawać gazetom jej imię? Żeby miała swą wielką chwilę w mediach?

Gustav uważa, że Juliette wygrała walkę? Nigdy w życiu. W moich oczach poniżyła sama siebie. Trudno to nazwać zwycięstwem.

Końcowa scena z winem bardzo ładna.

Rozdział XV

Takiego właśnie prezentu spodziwałam się po Billu. Zabawna sytuacja, szkoda, że Tom nie dostrzega jej komizmu.

Bardzo poruszająco opisałaś sytuację Carmen. Jej próbę samobójczą. Zastanawiam się, czy Bill zdąży dojechać na czas.

Bill jest mistrzem w rozmawianiu z niedoszłymi samobójczyniami. Nie ma to jak powiedzieć, że powód samobójstwa jest zupełną bzdurą.

Rozdział XVI

I sprawa się rypła. Chociaż nie bardzo rozumiem, po co Georg to sprawdzał.

Michelle mnie rozczarowała. Miała nie włączać tego telefonu; znów ujawnia się jej naiwność.

Facet rozkazuje jej i traktuje ją jak śmiecia (właściwie po co chce ją przy sobie trzymać, bo nie rozumiem?), a “przestało liczyć się cokolwiek oprócz Ariana”. To nierealne.

Michelle wraca do Ariana? Po tym, co usłyszała? Aha. Dlaczego z uporem godnym lepszej sprawy pozbawiasz ją wszelkiej dumy i rozumu?

Arian jest psychopatą. To najlepsze wytłumaczenie i całkiem interesujące.

Rozdział XVII

“Miło jest mieć kogoś, kto mnie przytuli, kto będzie czekał w domu po powrocie z pracy. Kogoś, z kim będę mogła się dzielić każdym aspektem życia, z kim będę mogła gdzieś wyjść albo dla kogo będę mogła po prostu zrobić coś miłego” - faktycznie, miło. Więc dlaczego Michelle nie poszuka sobie kogoś takiego? Lubi być bita i poniżana? Boże, jak mnie denerwuje brak relizmu w tym wątku!

Opis wspólnego wieczoru jest naprawdę bardzo ładny; jestem urzeczona.

Rozdział XVIII

Podoba mi się rozmowa Michelle i Mariki.

Georg jednak nie domyślił się wszystkiego, co całkiem mnie cieszy.

Ładny jest ten opis gry na gitarze.

To, jak Michelle wszystko komplikuje jest nieco irtytujące, ale dobrze, że przynajmniej nie patrzy już na wszystko przez pryzmat Ariana. Że ma kaca moralnego wyłącznie ze względu na samą siebie.

Rozdział XIX

Część 1

Nie spodziewałam się po Georgu takiej żałosnej prowokacji. Poza tym mam wrażenie, że Tom będzie gorzko żałował swojego zachowania.

Dziwię się, że Tomowi nie przyszło do głowy spytać Alice, ile zwykle trzeba jej płacić za ten niewyszukany flirt. Wygląda i zachowuje się jak wykonawczyni najstarszego zawodu świata.

Och, Michelle ma jednak jakąś dumę. Szkoda, że zazwyczaj tego nie pokazuje.

Część 2

Bardzo podoba mi się scena kłótni Toma i Michelle. Oboje mają swoje racje i właściwie nie wiem, po czyjej stronie stanąć. Chociaż w momencie, gdy Michelle mówiła o Simone, byłam stanowczo po stronie Toma.

Rozdział XX

Tom między jedną własną śmiercią a drugą wreszcie się zreflektował. Cóż, lepiej późno niż wcale, a może jeszcze nie jest za późno, żeby wszystko odkręcić. Mam taką nadzieję, bo jeśli Michelle pójdzie do Ariana i zacznie go przepraszać, rzucę czytanie w diabły.

Michelle jest ostatnią osobą, którą poprosiłabym o radę w sprawie związku.

Tom jednak pojedzie do Berlina? Ciekawe, czy uda mu się załagodzić sprawę.

Rozdział XXI

Tom wreszcie zabrał się do czegoś z głową. Dobrze, że Lena ma takiepodejście do sprawy; może razem odciągną Michelle od Ariana na zawsze.

Ucieczka Michelle była głupia. Powinna zostać wśród ludzi, w tłumie nie doważyłby się jej napaść.

W sumie jestem poniekąd dumna z Michelle. W końcu sobie poradziła. Ale Arian też robi pewne wrażenie; jest przebiegłym i zdolnym manipulatorem. Może gdybyś opisała go wcześniej w ten sposób, przedstawiła ich historię bardziej drobiazgowo, napisała, co dokładnie robił Arian, co myślał on, co myślała Michelle - może wtedy ten wątek nie drażniłby tak bardzo swoim brakiem realizmu. Może przekonałabyś mnie, że faktycznie tak może być.

Podsumowując. Pomysł jest niezły, jedyne, co mi zgrzyta, to stosunek Michelle do Ariana. Ale poza tym sposób, w jaki Michelle i Tom się poznali jest dość oryginalny, wątki dotyczące pozostałych członków zespołu również. Szkoda, że tak mało rozwinęłaś sprawę z Carmen - potraktowałaś ją nieco po macoszemu. Czuję również niedosyt jeśli chodzi o losy Gustava - co się z nim działo dalej, gdy obie kobiety go opuściły?

Bohaterowie. Nie mam zastrzeżeń do kreacji członków Tokio Hotel (zwłaszcza Bill jest urzekający). Pozostali bohaterowie są zróżnicowani, prawdopodobni (z oczywistym wyjątkiem Michelle) i da się ich lubić. Właśnie Michelle... Na Twoim miejscu jeszcze raz przemyślałabym jej historię. Pewne rzeczy bym złagodziła, inne wzmocniła, ale, jak wspomniałam - na pewno dobrze by było przedstawić jej historię bardziej szczegółowo.

Masz bardzo ładne opisy, wszystko mogłam sobie wyobrazić tak, jakby było tuż obok mnie. Twój styl również przypadł mi do gustu. Potrafisz oddziaływać na czytelnika, przemówić do jego emocji.

Logika. Fabuła tworzy oczywiście logiczną całość, to, co bohaterowie zrobią, ma zawsze swoją przyczynę i skutek (z wyjątkiem sprawy Michelle i Ariana).

Jak dla mnie, jedyne, co trzeba poprawić, to właśnie ten nieszczęsny wątek uzależnienia Michelle od Ariana.  

→ pomysł, fabuła, oryginalność 6/8

→ bohaterowie 6/8

→ opisy, kreacja świata przedstawionego 8/8

→ styl, język 8/8

→ logika, spójność 7/8

Poprawność (4/5)

Rozdział III

“Wystarczyła ślizga jezdnia” - śliska.

Rozdział VI

“w ów momencie tańczył beztrosko” - w owym.

“Juliette spoglądała w ów momencie” - w owym.

“Ta sama twarz, na którą Juliette spoglądała w ów momencie, siadywała na scenie za perkusją” - twarz siadywała za perkusją...?

Rozdział VIII

“Oderwali się od reszta świata” - reszty.

“właśnie w ów momencie stała się faktem” - w owym. To naprawdę się odmienia.

Rozdział X

"To moja jądra!" - moje.

Rozdział XII

“żeby unieść ciężar ów wydarzenia.” - owego.

Rozdział XIII

“Odkąd matka Mariki postawiła sobie za punkt honoru postawiła sobie” - trochę za dużo tego “postawiła sobie”.

Rozdział XVII

“poza tym nic nie mąciło ów momentu” - owego.

Rozdział XX

“Jeszcze się pytasz” - bez się.

Rozdział XXI

“Bynajmniej nie celowo” - “bynajmniej” ma dokładnie odwrotne znaczenie niż “przynajmniej”.

Dodatki (2/5)

Nazwy zakładek są irytujące, bo nie wiadomo, czego się można w nich spodziewać.

“Piszą scenariusze” to po prostu linki. Ładnie poukładane, ale ta nazwa jest przekombinowana.

“Aktorka trwającego spektaklu”, czyli parę zdjęć Michelle i nic więcej. Moim zdaniem - zbędne.

“Aktor jednej roli”, czyli tym razem galeria z Tomem. Również nie wydaje mi się to konieczne.

“Marionetki”, czyli zdjęcia reszty bohaterów. Straszny chaos. Zbyt dużo tych podstron ze zdjęciami.

“Reżyseria”; wreszcie coś konkretnego, czyli podstrona o Tobie. Wyczerpująca temat i całkiem ładna stylistycznie.

“Vergib mir”, czyli kilka słów o opowiadaniu. Wyjaśniasz, dlaczego akurat ten zespół, dlaczego piszesz.

“Tastsinn”, czyli odnośnik do poprzedniej wersji bloga na Onecie.  

Jak dla mnie zbyt duży bałagan i zbyt to przekombinowane.

Dodatkowe punkty od Magdy

+2, bo całkiem dobrze mi się Ciebie oceniało.

Łącznie punktów jest 47, co daje ocenę dobrą.