[881] www.majkowe.blogspot.com

Agnes ocenia majkowe

Pierwsze wrażenie (7,5/10)

            „Majkowe”, czyli tworzone przez Maję, bardzo mi się podoba. To takie jedno słowo, ale bardzo ciepłe, bo i z miesiącem się kojarzy. Króciutkie, proste, a wzbudza pozytywne emocje. Nie wiem, jak napis na belce ma się do treści bloga, trochę dramatycznie brzmi, ale z drugiej strony ma w sobie coś intrygującego. „Szablon jest estetyczny i uporządkowany. Podoba mi się też nagłówek. To zlepek różnych zdjęć i ilustracji, ale tworzy ładną całość i wprowadza ciepły, choć trochę melancholijny nastrój. Barwy są stonowane i przyjazne dla oka.” Tak napisałam jakiś czas temu, bo ocenę zaczęłam pisać dużo wcześniej. Niestety, zmiany nie wyszły Ci na dobre. Zrobiło się ciemno, pusto i to wszystko strasznie przytłacza nicością. Zdjęcie nagiej kobiety w nagłówku nie robi na mnie żadnego wrażenia, nic sobą nie mówi. Ze starego opisu zostawiam tylko uporządkowanie. Czcionka wszędzie dobrze dobrana. Nie miałam nic do zarzucenia i byłam bardzo pozytywnie nastawiona, ale teraz ten zapał został trochę ostudzony przez zmianę szablonu. Proponuję powrót do poprzedniej wersji, albo jakąś inną, na której coś się dzieje. Taki minimalizm nie robi dobrego wrażenia, przynajmniej nie na mnie.

Adres 2/2

Tytuł 2/2

Nagłówek/ szablon 0,5/2

Czcionka 2/2

Ogólne wrażenie 1/2

Treść (39/45)

Prolog

Wstęp do opowiadania jest króciutki, ale robi duże wrażenie. Niby nic wielkiego, ale dostrzegam tu drugie dno. Sytuacja na pozór naturalna, dzikie zwierzęta uciekają przed zagrożeniem, a chwila wahania kosztuje je życie. Myślę jednak, że bardziej chciałaś tu pokazać, że takie relacje: myśliwy – ofiara, będą występowały między bohaterami twojego opowiadania. Może to tylko moje odczucia, ale w mojej wyobraźni rodzi się obraz rzeczywistości, w której człowiek żyje w ciągłym strachu, musi walczyć o przetrwanie i jest stawiany w trudnych sytuacjach. Dodatkowo step każe mi przypuszczać, że towarzyszyć im będzie pewnego rodzaju emocjonalna pustka, brak perspektyw i zwątpienie. Wydaje mi się, że bardzo świadomie budujesz taki obraz rzeczywistości, a moje skojarzenia są wynikiem twojego rozmyślnego działania. Nic nie jest tu przypadkowe, ale wynika z Twojej pracy i precyzji.

Rozdział I

„ojcowskasprawiedliwość” – Brakuje spacji.

„teraz czuła, że na to włąśnie czekała całe życie.” – Zdanie zaczynamy wielką literą. Taka drobnostka zapewne wkradła się tu przez przypadek. Tak samo, jak „ą” we „właśnie”.

„przyjaciele, czy nieprzyjaciele” – Kiedy „czy” występuje pomiędzy elementami równorzędnymi ( w konfiguracji „to czy to” np. „kawa czy herbata”) przecinka przed „czy” nie stawiamy.

„stali w okręgu wokół bloku” – Wyszło z tego masło maślane, co nie brzmi najlepiej. „Otaczali blok” by wystarczyło i lepiej wyglądało.

„wyprężyło się z paroksyzmie bólu” – Nie „z” tylko „w”. Bardzo ciekawego określenia użyłaś. Jest niebanalne i przykuwa uwagę.

„Slowo” – Powinno być „ł”.

 W pierwszej części tego rozdziału bardzo ładnie zbudowałaś klimat grozy. Muszę przyznać, że przy niektórych scenach miałam ciarki.  Trochę to brutalne, ale przypadło mi do gustu. Niby drastycznie, ale nie opisywałaś tego zbyt szczegółowo, dzięki czemu nie było to niesmaczne i nie odrzucało.

W drugiej części ciekawie opisałaś dziewczynę. Zwróciłaś uwagę na sposób poruszania się, na kolor cery. Opis nie jest długi, ale cechy jakie podałaś, są na tyle charakterystyczne, że pozwalają ją sobie wyobrazić.

Podoba mi się połączenie dwóch różnych okresów. Myślałam, że przez cały czas będziesz prowadziła akcję w innej epoce. Jednak takie połączenie jeszcze bardziej zaciekawia, każe szukać powiązań i sama jestem ciekawa, jak dalej potoczy się akcja.

Dobrze, że wytłumaczyłaś rosyjskie zwroty, ale szkoda, że w przypisach dolnych. W ten sposób rozpraszasz czytelnika, który odrywa się od lektury, szukając wyjaśnienia na dole strony. Idealnym rozwiązaniem byłby nawias i wytłumaczenie w tekście.

Rozdział II

„Nie miała pojęcia, jak długo szła, ciemność ciągnęła się w nieskończoność.” – Po „szła” przydałby się średnik, albo myślnik.

W tym rozdziale najbardziej podobała mi się końcówka. Pojedyncze zdania ładnie pokazały strach i panikę Jeremiego.

Rozdział III

Masz bardzo dojrzały sposób pisania i stosujesz go przez cały czas. Niestety, kiedy opisujesz sceny z Jurą, ten styl się nie sprawdza. Chłopiec ma osiem lat, a analizuje rzeczywistość jak dorosły. Brakuje w tych fragmentach takiej zwykłej dziecięcej naiwności, impulsywności, kierowania się emocjami. Pamiętaj, że to tylko mały chłopczyk, który nie zdaje sobie sprawy ze wszystkich niebezpieczeństw, nie ma życiowego doświadczenia. Staraj się pisać te części bardziej swobodnym językiem, mniej literackim. Dodaj chłopcu trochę dziecięcej natury. Możesz też wtedy używać nie tak bogatego,  słownictwa.

„W takim razie nie nic nie stało na pzeszkodzie temu, by Nadia się trochę pobawiła.” – Powtórzyłaś dwa razy „nie” i brakuje „r” w „przeszkodzie”.

„Wciekłość” – Chyba chodziło o „wściekłość”.

Rozdział IV

Ostatnia scena pierwszej części tego rozdziału jest przesycona emocjami, uczuciami. Bardzo mi się spodobała ta odrobina namiętności, połączona ze strachem, niepewnością, żalem i smutkiem.

W drugiej części mnie zaskoczyłaś, bo zmiennokształtnych się nie spodziewałam. Wiedźm, demonów, szatana, ale nie kotołaków. Ale nie mówię, że to źle. Dobrze jest od czasu do czasu zaskoczyć czytelnika.

Podsumowanie

Po przeczytaniu wszystkich sześciu rozdziałów mogę bez wątpienia stwierdzić, że Twoje opowiadanie jest pod wieloma względami jedyne w swoim rodzaju. Przede wszystkim mało kto pisze o Rosji. Stany, Anglia, Francja, Niemcy, nawet Polska, ale prawie nigdy wybór nie pada na ten euroazjatycki kraj. Po drugie, nie spodziewałam się, że do historii wpleciesz magię, kotołaki i demony. Zazwyczaj nie lubię takiej fantastyki, ale, jak widać, zależy kto pisze i w jaki sposób. Opowiadanie nie jest przewidywalne, masz ciekawe pomysły i w tej kwestii nie mogę Ci nic zarzucić.

Twoje opisy były bardzo plastyczne, a momentami nawet poetyckie. Używałaś takich określeń, często odnoszących się do światła czy ruchów, które  pozwalały na dokładniejsze wyobrażenie sobie postaci, sytuacji. W opisach miejsc zwracasz uwagę na szczegóły (np. kształt dna w rzece, zapach stepu). Nie ma powtórzeń, obrazy są spójne. Brakowało mi tylko opisów niektórych elementów opowiadania. Nie mówię, że ma być opis na opisie, nie muszą one też być strasznie długie, ale odrobinę bym ich dodała. A o jakie kwestie mi chodzi, dowiesz się dalej.

Dialogi są niebanalne. Nie ma ich za dużo, ale tak w sam raz. Wypowiedzi i narrację w nich zapisujesz poprawnie. Pojawia się tylko jeden szczegół, który zwrócił moją uwagę. W dialogach nie używamy łącznika „-” tylko półpauzy „–” lub pauzy „—”. Łącznik stosuje się jedynie do łączenia wyrazów. Mam też problem z zaakceptowaniem tego, jak wypowiadają się dzieci (np. rozmowa Jury z dziesięcioletnią dziewczynką w wiosce). „- Rozumiem twoją potrzebę żałoby, ale odłóż to na później, teraz jesteś potrzebny w wiosce” – Dzieci nie robią takich analiz, nie starają się zrozumieć, one myślą bardzo prostolinijnie. Taki język może u nich wystąpić, np. jeżeli usłyszą wcześniej coś podobnego, ale w normalnym przypadku tak dojrzale i niemal wzniośle ułożone zdanie, nie pasuje do dziesięciolatki.

Świat, jaki tworzysz, jest bardzo realistyczny, chociaż mam wrażenie, że ten współczesny traktujesz trochę po macoszemu. Step jest realny, skalne jaskinie zamieszkane przez ludzi, posłania ze skór, trochę jak u dzikich plemion. Pokazujesz też reguły, jakie rządzą tym światem, strach przed dzikimi zwierzętami, niebezpieczeństwo, jakie niesie ze sobą obcowanie z naturą. Jeżeli chodzi o polską rzeczywistość, nie jest już tak dobrze. Niewiele napisałaś tylko o szkole i domu Jeremiego. O ile szkołę można sobie wyobrazić, bo zazwyczaj są podobne, to mieszkanie chłopaka jest owiane tajemnicą. Z drugiej strony, w szkole wiele się dzieje, a mam wrażenie, że bohaterowie przychodzą tam, żeby wymienić się jakąś informacją, po czym wracają do domu. Opis szkolnego życia, nawet króciutki (np. jakiś egzamin, konflikt z nauczycielem, opis wyglądu sal lekcyjnych), wiele by zmienił w postrzeganiu tego miejsca.

Podoba mi się Twój sposób kreowania postaci. Każda z nich ma inny charakter, inaczej podchodzi do rzeczywistości. W opisach, chociaż te nie są zbyt długie, potrafisz opisać wygląd, charakterystyczne cechy, które pozwalają czytelnikowi na wyobrażenie sobie bohatera. Charakter postaci wyrażasz w opisach i przez ich zachowanie. Nie wszystko mówisz wprost, dzięki czemu każdy może sam wyrobić sobie własne zdanie o Twoich bohaterach. Postacie są spójne, bardzo realne. Ich zachowanie  jest odpowiednie do wieku, pochodzenia, historii (może oprócz Jury i małej dziewczynki, o czym już pisałam i jeszcze wspomnę). Jestem w stanie uwierzyć w ich istnienie, są bardzo prawdopodobne. Momentami nawet stawiałam się w ich sytuacji i zastanawiałam, co ja bym zrobiła na ich miejscu, czy też bym tak samo myślała.

Prowadzisz kilka wątków jednocześnie, z czego żadnego nie ośmieliłabym się nazwać pobocznym. No może relację Honoraty z Kamilem. Akcję prowadzisz w dobrym tempie. Tam, gdzie trzeba, jest dynamika, tam gdzie trzeba – zwolnienie. Wszystkie wydarzenia są przemyślane, do czegoś prowadzą, łączą się ze sobą. Odpowiednio dawkujesz napięcie, potrafisz zaskoczyć. „Opowiadanie może zawierać elementy przemocy i erotyki (…)” – Po tym ostrzeżeniu nie spodziewałam się jednak, że wspomniane sceny będziesz pokazywać w tak okrojonej wersji. Ale to chyba lepiej, bo nie ma ryzyka, że przekroczysz granice dobrego smaku, a opisywanie np. scen erotycznych w metaforyczny sposób wychodzi ci świetnie.

Tekst jest estetyczny, wyjustowany, odpowiednio sformatowany. Akapity dobrze podzielone. Nie mam zastrzeżeń.

Błędów logicznych nie było, przynajmniej moim zdaniem. Wszystko ma sens, jest prawdopodobne i dobrze przemyślane.

Twój styl pisania jest bardzo dojrzały. Świadomie budujesz zdania, masz bogate słownictwo. Nie robisz błędów stylistycznych. W pierwszym rozdziale wplatałaś rosyjskie zdania, co wcale nie było złym pomysłem. Taki fragment w innym języku, o ile nie występuje za często, urozmaica tekst. Dopasowujesz charakter pisania, do postaci i zazwyczaj potrafisz oddać ich charakter. Jedynie fragmenty z małymi dziećmi nie są trafione. Zbyt skomplikowane zdania, powaga, świadomość wiedzy – to wszystko raczej nie znajduje zastosowania u kilkuletnich dzieci, przez które powinna przemawiać beztroska, naiwność. Nad tymi fragmentami musisz popracować. Nie chodzi jedynie o dialogi, ale też o narrację. Powinna ona w pewnym stopniu oddawać sposób patrzenia na świat przez głównego bohatera, albo wprost mówić, jak było naprawdę, a jak wszystko wyglądało w oczach dziecka. Wtrącenie „ale chłopiec nie rozumiał powagi sytuacji” zmienia całą narrację. Tak, jak pisałaś do tej pory, kilkulatek był świadomy wszystkiego, wszystko przemyślał, wszystko przeanalizował, był pewny swoich racji, a przecież to tylko dziecko. Czasem warto zrezygnować z pięknego stylu, na rzecz nadania tekstowi charakteru odpowiedniego dla sytuacji. W pozostałych fragmentach styl bardzo mi się podobał.

Były drobne literówki i kilka potknięć interpunkcyjnych, ale niezbyt dużo. Gramatyka i ortografia jak najbardziej w porządku.

Pomysł (oryginalność)  3/3

Opisy 5/6

Dialogi 4/5

Kreacja:

   Świata: 4/6

   Bohaterów:  5,5/6

Fabuła  5/5

Kompozycja  2/2

Logika  2/2

Styl 4/5

Poprawność 4,5/5

Dodatki (5/5)

            Podoba mi się podstrona o Tobie. Jest napisana z pomysłem, a jednocześnie dużo w niej konkretnej treści. Wprowadzając nas w tematykę opowiadania opisujesz świat, w który nas zapraszasz, ale nie fabułę, co bardzo Ci się chwali. Nie zarzucasz nas nadmiarem informacji, a próbujesz zainteresować. To trochę jak z łowieniem. Najpierw rzucasz zanętę, żeby ryby podpłynęły, a potem zarzucasz wędkę z właściwą przynętą. Szkice twoich bohaterek są bardzo udane. Widać, że masz talent i znasz się na tym, co robisz. Linki są ładnie posegregowane. Wciąż bawi mnie ostrzeżenie o śladowych ilościach orzechów arachidowych. Jeszcze długo będę to pamiętać. Spis rozdziałów jest bardzo wygodny w obsłudze. Całość jest starannie dopracowana i przemyślana.

Dodatkowe punkty od oceniającej (+4)

Za to, że mnie zaciekawiłaś. Za styl – bardzo dojrzały, ale też przyjemny do czytania. Za oryginalność. I za tą nutkę emocji, jakiej szukam w każdym opowiadaniu.

RAZEM 55,5 PUNKTU CO DAJE OCENĘ BARDZO DOBRĄ

**********

Zgodnie z obietnicą, ocena jest. Czy jestem z niej zadowolona? Nie. Nie lubię oceniać dobrych blogów, bo nie mam się czego przyczepić, więc czepiam się szczegółów. A ten blog jest dobry, nawet bardzo, i gdyby nie zawieszenie, stałby się moją stałą lekturą. (Maja, pisz dalej!!!) Czuję, że w tym miesiącu oberwie mi się za interpunkcję. Wybaczcie, ale dostałam uczulenia na przecinki i zaczyna mi się mieszać, gdzie powinny być, a gdzie nie. Na szczęście tylko przy pisaniu i jak cudzy test czytam, to widzę co jest dobrze, a co nie.