[879] www.nie-gorsza.blogspot.com

Magda ocenia opowiadanie: nie-gorsza


Pierwsze wrażenie (4/10)

Szablon należy do tych mało ambitnych. Moim oczom ukazuje się wielkie zdjęcie maków i nic więcej. W żaden sposób nie sugeruje to tematyki bloga; nie mam pojęcia, co będę oceniać. Adres również jest dość enigmatyczny. Wszystko to razem wygląda trochę pamiętnikowato, stąd moje zaskoczenie, gdy okazało się, że na blogu znajduje się opowiadanie osadzone w realiach klubu sportowego.

Czcionka zalicza się do tych irytujących. Nie czyta się tego wygodnie, naprawdę. Poza tym u mnie polskie znaki są wyświetlane inną czcionką, ale nie wykluczam, że to kaprys mojego systemu komputerowego.

Adres, poza tym, że nic nie mówi o tematyce bloga, jest jak najbardziej w porządku. Jest krótki, łatwy do zapamiętania i dość intrygujący.

Tekst na belce zahacza o banał. Nie wiem, czy jest to cytat, czy wymyśliłaś to sama, ale jeśli cytat - należy zamieścić autora i wziąć go w cudzysłów.

Treść (12/40)

Prolog

Prolog, szczerze mówiąc, nie zrobił na mnie wielkiego wrażenia. Zapisujesz kilka powszechnie znanych faktów, znów zahaczając o banał. I tyle.

Rozdział I

Właściwie nie udało mi się do końca zrozumieć, o co w tym rozdziale chodzi. Mnogość imion, które nic mi nie mówią, bohaterów, których w żaden sposób nie opisujesz, sprawiła, że zupełnie się zagubiłam. Nie mam zielonego pojęcia, kim jest Rafał, więc nie mam możliwości przejęcia się tym, że wyjechał. Zresztą nie wiem, czy wyjechał, bo w międzyczasie mowa jest jeszcze o jakimś wypadku. Którąś z dziewczyn to obeszło, ale nie wiem, którą, bo nie dość, że nie wskazałaś w nich żadnych charakterystycznych cech, to jeszcze mają bardzo podobne imiona.

Generalnie jest straszny chaos i poplątanie.

No ale dobrze, może dalej będzie lepiej.

Rozdział II

Inga, zdaje się, ma rude włosy. Dobrze, to już jakiś punkt zaczepienia.

Naprawdę miło by było się dowiedzieć, czyje przemyślenia tak właściwie czytam. Ingi czy Olgi?

“Czas się nauczyć chodzić, wieśniaki” - skąd właściwie ta dziewczyna wiedziała, że Inga (lub też Olga, jednak kontekst wskazuje raczej na Ingę) jest ze wsi? Mają tam specjalne plakietki dla takich?

Zatem Rafał jednak nie żyje. Nadal nie potrafię się tym przejąć, bo wszyscy bohaterowie są płascy i zupełnie mi obojętni.

Chwila, moment. Inga rozpoznała na ulicy faceta, który śnił jej się dwa lata temu? Acha.

Rozdział III

Zaczynam się irytować. Czy naprawdę tak trudno jest zaznaczyć, o którym z bohaterów w danym momencie piszesz? Ja się nie domyślę, bo nie przedstawiłaś ich w wystarczającym stopniu.

Rany boskie, nic z tego nie rozumiem! Chyba najprostszą taktyką będzie czytanie bez specjalnych prób ogarnięcia całości, bo i tak niewiele z tego wychodzi.

Rozdział IV

Chwila, dziewczę dostało pracę w klubie sportowym nie ukończywszy jeszcze studiów? Co więcej, będąc dopiero na drugim roku tych studiów? Wybacz, nie uwierzę.

Kim jest Klaudia? Kim jest Ola? I kto właściwie mówi do Klaudii? Nie dopowiem sobie, to Ty masz mi o tym opowiedzieć. Drażni mnie liczba imion, które nic mi nie mówią.

Rozdział V

Dlaczego Inga wyzywa Olgę przez telefon od małp, bo chyba nie załapałam, czym zawiniła?

Kim jest Seweryn i dlaczego wcześniej nie było o nim ani słowa?

Rozdział VI

Cała ta akcja z Sewerynem jest kolejną rzeczą, której nie rozumiem. Nachodzi Ingę pod klubem, chcąc wyciągnąć od niej pieniądze. Inga, z tego, co zdążyłam zauważyć, nie pała do niego zbytnią sympatią, więc właściwie dlaczego odciąga Piotrka od niego, w dodatku wrzeszcząc, że to jej facet?

Poza tym w czasie tego zajścia diler zmienia imię z Seweryna na Ksawerego. Zastanawiające.

Rozdział VII

Mam wrażenie, że po prostu opisałaś mecz, który faktycznie miał miejsce. Opis ten do bólu przypomina sprawozdanie. Jest sucho, bez emocji (mecz bez emocji?), nieplastycznie, nie potrafię sobie tego wyobrazić. Mój wzrok po prostu prześlizguje się po linijkach tekstu.

Tak, zaimki są dobre, ale chociaż raz trzeba podać imię. Bo inaczej nie wiadomo, o co chodzi.

Nie pojmuję, skąd nagła zmiana stosunku Piotrka do dziewczyny.

“usłyszała śmiech blondynki, której kompletnie się tu nie spodziewała” - jakiej znowu blondynki? Kolor włosów nie wystarczy, żebym się domyśliła, o kogo może Ci chodzić tym razem. Zwłaszcza, że znam jedynie kolor włosów Ingi.

Rozdział VIII

Co właściwie stało się z Tymoteuszem i dlaczego dziewczyny mówią o nim z takim gniewiem?

“Przecież nie mogła jej powiedzieć, że Ksawery jest dilerem, że Piotrek o tym wie i co najgorsze, że Ksawery również wciągnął to właśnie Olkę od Nowakowskiego. No a skutkiem tego był pobity jej chłopak, od którego nie miała od dawna wieści” - chwila! Przecież było napisane, że Seweryn jest równocześnie dilerem i chłopakiem Ingi. A teraz nagle jest ich dwóch?

Rozdział IX

Kto się przeprowadza o szóstej rano? To dość absurdalna godzina.

Olga nie zachowuje się jak przyjaciółka. To dobrze, że interesuje się życiem Ingi, ale powinna uszanować jej prawo do posiadania tajemnic.

Najpierw “Resztę drogi zwyczajnie przegadali”, a za chwilę “Inga, wstawaj! Już jesteśmy na miejscu”. To rozmawiała czy spała?

Rozdział X

Całkiem podoba mi się scena z oglądaniem meczu w telewizji. Jest naturalna.

Bardzo mnie zdziwiła reakcja Ingi wobec zjawiającego się w środku nocy Piotrka. Reakcja ta jest bowiem niczym nieuzasadniona. Coś tam wprawdzie wspominałaś o tym, że Inga patrzy na Piotrka, gdy ten gra, że ma jakieś rozterki związane z jego osobą, ale nie wychwyciłam żadnego fragmentu, który mówiłby o pojawieniu się jakiegoś głębszego uczucia do niego. Zresztą, tak gwoli ścisłości, to fragmenty opisujące stan emocjonalny bohaterki mogłabym zliczyć na palcach jednej ręki.

Rozdział XI

“Czas płynął nieubłaganie, więc zanim zapracowany i zabiegany człowiek zdążył się obejrzeć, a już był grudzień”. A teraz spójrzmy na pierwsze zdanie poprzedniego rozdziału: “To była kolejna grudniowa noc”. Powstaje pewna sprzeczność.

Kto z kim rozmawia? Imiona, imiona,podmiotu domyślnego nie można stosować w każdej sytuacji.

“poleciała mocno do przodu. (...)  stała wtulona w jego szyję, a tamten trzymał ją za pośladki” - może powinnam to sobie rozrysować, bo nijak nie potrafię sobie wyobrazić, jakim sposobem z pozycji siedzącej można przejść do stojącej, będąc popychanym jedynie siłą bezwładności. Może w spadającym samolocie tak się da, ale nie jestem pewna.  

Rozdział XII

O, właśnie! Początek rozdziału przypomniał mi, że kiedyś coś wspominałaś, że dziewczyny studiują. Szkoda zatem, że wcale tak nie jest. Nie chodzą na uczelnię, nie mają kolokwiów, nie uczą się, nic.

Ostatnio starsza siostra Ingi miała na imię Magdalena.

“oparł swoje dłonie na jej obojczykach” - jakim cudem...?

Wreszcie pojawiło się trochę opisów, które są, muszę przyznać, całkiem niezłe. Scena tańca Ingi i Piotrka jest naprawdę dobrze napisana, tak samo jak sceny poranne. To jest właściwie najlepszy rozdział z tych, które dotąd przeczytałam.

Rozdział XIII

“Przecież wiesz, po co to robię. I doskonale wiesz też jak to się skończyło w przypadku Nowaka, wiesz czy nie wiesz?” - ja nie wiem. A szkoda, bo mam przeczucie, że wcale się nie dowiem.

Bohaterka podczas całej akcji z dilerem słyszy tyle głosów, że z powodzeniem mogłaby aplikować o wakacje w zakładzie psychiatrycznym. A czytelnik jeszcze bardziej nie wie, o co właściwie chodzi.

Zupełnie nie rozumiem, dlaczego Inga zaczęła krzyczeć na Tomasza. Chyba trochę jej się przydał? Podobnie nie rozumiem reakcji Olgi. Sama chciała wszystko wiedzieć, piszesz, że chciała pomóc przyjaciółce, a gdy wreszcie dowiaduje się, jakie tamta ma problemy, zaczyna histeryzować i wychodzi z pokoju. Oczywiście, że musi sobie wszystko poukładać w głowie, ale histeria jest reakcją mocno przesadzoną, zwłaszcza, że już wcześniej co nieco zaobserwowała (mam tu na myśli sytuację przy autokarze).  

Rozdział XIV

Piotrek i Inga są niby dorośli, a zachowują się jak gimnazjaliści. Nie wspominając o pozostałych siatkarzach, których poziom kojarzy się nieco z podstawówką.

Brak mi jakiegoś bardziej emocjonującego opisu tego meczu. Naprawdę, naprawdę go tu brakuje. Aż się prosi.

Czy ja dobrze zrozumiałam, że dwóch dorosłych facetów założyło się o to, że jeden z nich poprosi fizjoterapeutkę o masaż pośladków? Jak powiedziałam, poziom podstawówki.

Słowo “buzia” nie sprawdza się najlepiej w odniesieniu do ludzi, którzy mają więcej niż dziesięć lat. Naprawdę. Lepsza jest “twarz”.

Powtórzę po raz kolejny: czytelnicy uwielbiają wiedzieć, o kim w danym momencie czytają. “Ona” to nie jest okreslenie satysfakcjonujące czytelnika.

“Czuła, że tam, gdzie podąża, będzie mieszkał jakiś siatkarz, a przynajmniej jakiś znajomy któregoś rzeszowianina” - to zdanie brzmi nieco absurdalnie. O ile można pojąć, że w Rzeszowie każdy zna jakiegoś Rzeszowianina, to można się wykłócać, czy siatkarze mieszkają w Rzeszowie niemal w każdym jednym bloku.

Chciałam zauważyć, że po tak agresywnej grypie jelitowej Piotrek powinien być na całodziennej diecie, więc śniadanko z kolegami nie jest najlepszym pomysłem. Poza tym wszystkie te uwagi wygłaszane przez ponoć dorosłych ludzi pasują mi raczej do gimnazjalistów. Znowu.

Rozdział XV

Początek rozdziału mnie zaintrygował. Nagła zmiana zachowania Piotrka jest tajemnicza. Jestem autentycznie ciakawa przyczyny.

Znów zaczynasz jakiś wątek i go nie kończysz... Jak Piotrek przekonał się, że Oli chodziło tylko o pieniądze?

Całkiem dobry jest ten opis uczuć Ingi po pocałunku. Pojawia się wreszcie trochę ekspresji. Brakowało mi tego od początku opowiadania.

Podsumowując. Pomysł jest oryginalny, z opowiadaniem o takiej tematyce jeszcze nie miałam okazji się spotkać. Wydaje mi się, że masz rozplanowaną fabułę, jednak zapominasz, że czytelnicy nie wiedzą tyle, co Ty. Wymieniasz imiona, wątki, wspominasz jakieś wydarzenia - ale to nic czytelnikowi nie mówi, jeśli tego nie rozwiniesz. To zdecydowanie największa wada Twojego opowiadania.

Bohaterowie. Tu również nie mogę Cię pochwalić. Twoi bohaterowie są płascy, papierowi. Nie mają wyglądu; jedna Inga ma rude włosy. A postacie naprawdę lubią wyglądać. Mieć duże nosy, wąskie wargi, potargane włosy czy grube uda. Przez to stają się czytelnikowi bliżsi. Brakuje im również cech charakterystycznych. Nie wiem, co lubią, czego nie lubią. Wypowiadają się w dokładnie ten sam sposób. Mają identyczne reakcje. Żaden z nich nie jest bardziej nieśmiały, bezczelny, dumny, zabawny czy irytujący niż pozostali. Są jednolici. To wszystko sprawia, że czytelnik nie potrafi się do nich przywiązać, polubić ich czy znienawidzić. Są obojętni. Ktoś zginął? Ale dlaczego ja mam się tym przejąć, skoro nic o nim nie wiem? Wyjechał, wrócił? To samo.

Opisy również kuleją. Zwłaszcza stanów emocjonalnych. Nie wiem, co się dzieje w głowach Twoich bohaterów. Zresztą opisy miejsc również występują bardzo sporadycznie. Zupełnie nic nie mogłam sobie wyobrazić.

Twój styl jest bardzo suchy, przypomina to raczej sprawozdanie niż opowiadanie. Brak w nim jakiejkolwiek ekspresji, która by mnie porwała. Nie bój się użyć czasem słów mocniejszych (przy czym nie chodzi mi o wulgaryzmy), czasem bardziej wzniosłych, które wyraziłyby emocje, czasem wykrzyknień, pytań retorycznych, metafor.

Logika. Dziewczyny są studentkami, które nie chodzą na uczelnię, nie uczą się, nie stresują się przed egzaminami, a jedna z nich pracuje jako fizjoterapeutka w znanym klubie sportowym i nikt nawet nie udaje, że nadzoruje jej pracę. Tyle w temacie.

→ pomysł, fabuła, oryginalność 5/8

→ bohaterowie 1/8

→ opisy, kreacja świata przedstawionego 1 /8

→ styl, język 3/8

→ logika, spójność 2/8

Poprawność (2/5)

Masz problem z zapisem dialogów. Odsyłam do dalszych instrukcji: link.

Rozdział I

“Rozdział pierwszy.” - w nagłówkach nie używa się kropek.

“oby dwie wiedziały” - obydwie.

“odwróciły się jeszcze by promienie” - przecinek przed “by”.

“gdzie ubrała baleriny” - ubrać można człowieka, baleriny się zakłada.

“weszła do środka, by nie dopuścić by przyjaciel” - powtórzenie.

“Nie ważne było to” - nieważne.

Rozdział II

“Kogo Ty widziałaś?” - ta wielka litera jest zupełnie zbędna.

Rozdział III

“na 18 może” - liczby należy zapisywać słownie.

“który wycofywał się do tyłu” - nie da się wycofywać do przodu.

Rozdział IV

“nie dyspozycyjność” - niedyspozycyjność.

“bluzkę na grubych ramionach” - bluzka z ramionami?

Rozdział V

“dzisiaj to wszystko nie bawi przyjaciółkę” - przyjaciółki.

Rozdział VII

“że to akurat Twój facet zwerbował moje kochanie i… Faktycznie, myślałem, że to Ty wszystko ukartowałaś” - wielkie litery są całkowicie zbędne. Używamy ich tylko w sytuacjach, gdy zwracamy się do danej osoby pisemnie.

Rozdział VIII

“wyrwała kolejny już źdźbeł trawy” - kolejne źdźbło trawy.

Rozdział XI

“siedział prawie półgodziny” - pół godziny.

“zerknął szybko na srebrny zegarek i szybko obliczył” - powtórzenie.

“więc półgodziny powinno Ci wystarczyć” - pół godziny, poza tym zbędna wielka litera.

“zwłaszcza w te jedno zdanie” - to jedno zdanie.

“Nie, że bym cię wyganiała” - żebym.

“ubrał kremowy sweter” - sweter mógł co najwyżej założyć.

“przecież to prawie 300km. A przecież nie mam bezpośredniego połączenia” - powtórzenie.  

Rozdział XII

“A jej starsza siostra, mogła być tego idealnym przykładem” - zbędny przecinek.

Rozdział XIII

“13 styczeń 2012. Piątek” - stycznia.

“na tą datowaną kartkę” - tę.

“-Witam Ingo” - przecinek przed imieniem.

“-Zostaw ją skurwielu” - przecinek przed wyzwiskiem.

“która zachowywała się tak jak samo” - tak samo.

‘-Mnie ma, kto chronić” - zbędny przecinek.  

Rozdział XIV

“pogoda na dworze, nie była zbyt przyjemna” - zbędny przecinek.

“wymasowała mi pośladku” - pośladki.

“Pokręciła głowę z rozbawieniem” - głową.

“że pośladku dobrze wymasowane” - pośladki.

“I takim sposobem weszła do jakiegoś niedużego pokoju, gdzie naprzeciwko drzwi znajdowało się biurko, na którym leżał laptop, a przy biurku stało jakieś obrotowe krzesło. Obok biurka ustawiona była szafa, a naprzeciw niej duże łóżko. Po prostu widziała jakiś zwykły pokój, który nie wiadomo, dlaczego ją uspokoił.. Jednak za chwilę uśmiech spełzł z jej twarzy, bo zobaczyła jak Kosok przy kimś kuca i podstawia temu komuś miskę, w którą ten ktoś wymiotuje. Dopiero za chwilę poznała w tym kimś Nowakowskiego” - zgadnij, dlaczego przytoczyłam to zdanie?

“Zgaś te światło” - to.

“Nie przyjemnie pachnę” - nieprzyjemnie.

Rozdział XV

“Nie Grześ” - przecinek przed imieniem.  

Dodatki (2/5)

Masz kilka słów o opowiadaniu, o pomyśle, co jest dobre.

Dalej podstrona zawierająca zdjęcia bohaterów (a gdzie odnośniki do autorów fotografii lub podpis, kto jest na nich przedstawiony?) i cytat do każdego. W moim pojmowaniu rzecz zupełnie zbędna.

I podstrona o Tobie, która okazuje się rozczarowaniem, ponieważ nic na niej nie ma. Radziłabym nieco ją dopracować.

Dodatkowe punkty od Magdy

Sam szkielet opowiadania, zarys fabuły, ma pewien potencjał. Jeśli popracujesz nad warsztatem, może to być naprawdę dobre opowiadanie. Dlatego sypnę hojnie pięcioma punktami, którymi mogę dysponować; na zachętę.

Łącznie punktów jest 25, co daje ocenę dopuszczającą.

Bardzo przepraszam za ewentualne literówki. Mój mózg już nie jest w stanie ich wyłapać.